dinsdag, maart 19, 2024
HomeColumns"Papsie"

“Papsie”

-

De Nationale Carrierebeurs

Door Nellie Bakboord – Ik had Sandra nog zoveel willen vragen over haar opa. Ik had zelf heel stiekempjes gehoopt dat ze mij in een bevlieging mee zou vragen naar Oegstgeest. Audiëntie aanvragen hoefde toch allang niet meer? Bijzonder zou het zijn geweest én bevoorrecht.
Toch voelde het ook bevoorrecht toen ik daags voor kerst 2009 met Sandra Ferrier door Rotterdam liep. Sandra is één van de kleindochters van Johan Ferrier, oudgouverneur en eerste president van de republiek Suriname die in het jaar dat hij de gezegende leeftijd van 100 zou bereiken ons op de vierde dag in het nieuwe jaar is komen te ontvallen.
Sandra was op mijn verzoek bereid te vertellen over opa. Ik mocht vragen wat ik wilde als ik maar niet alles doorvertel. Een mooiere deal kon ik niet sluiten. Zijn hobbies, zijn menselijke kant alles over deze bijzondere opa passeerde de revue. Hoe vaak zij ook aangaf tijdens het genieten van heerlijke kopjes eerlijke rooibosthee in haar gezellig ingerichte woonkamer dat ik eigenlijk met tante Cynthia in gesprek moest omdat die veel meer wist, ging mijn voorkeur uit naar herinneringen over Johan Ferrier uit de mond van een kleindochter. “Tante Cynthia Mcleod-Ferrier” gaf ik toen volmondig toe, “is dé grote verteller maar verhalen over opa zoals jij hem kent is het andere nog niet bekende verhaal”.
Als zij de toegangsdeur van haar woning opent wil ze in eerste instantie de brievenbus niet openen. “In Holland”, zegt ze “krijg je toch alleen maar rekeningen en ik ben daarvoor niet in de stemming”.
“Deze keer niet meid, deze keer ligt het geluk in je brievenbus”. Mijn opmerking is een schot in de roos. Sandra overhandigt bijna direct de met zorg beschreven envelop en zegt met tranen in de ogen, “van papsie”. Kijkend naar mijn bedenkelijke kop vervolgt zij op fluisterende toon, “opa Johan Ferrier maar wij, al zijn nazaten noemen hem ‘papsie’. Bestaat toeval?
Als twee ongelovige Thomassen staan wij elkaar zwijgend aan te kijken in het koude trappenhuis. Het lijkt bijna een eeuwigheid. Maar deze keer geen rekeningen! Dankzij de gure oostenwind met als gevolg het klapperen van onze tanden door de kou komen wij beiden weer in beweging. Terwijl Sandra de boodschappen opbergt en het avondeten voorbereid kan ik de envelop in haar recentelijk opnieuw ingerichte keuken onder vol neonlicht rustig bekijken. Als een kenner bekijk ik onderzoekend het handschrift van papsie.
Sierige letters. Zondermeer een interessant handschrift waaruit deskundigen niet anders kunnen herleiden dan een indrukwekkend geleid leven. “Papsie was geen opa bij wie je na school in het paleis gewoon binnen kon wippen maar hij was een opa die altijd belangstelling toonde en altijd oprecht geinteresseerd was. Papsie”, zegt Sandra met een liefdevolle stem zoals alleen kleinkinderen dwepend over hun grootouders kunnen spreken, “gaf ons ondanks zijn drukke bestaan altijd een thuisgevoel”. Lachend voegt ze eraan toe dat ze voor mooie cijfers op haar rapport altijd centjes van papsie kreeg. “Een beetje een opa dus als alle andere opa’s”zeg ik om Sandra uit haar tent te lokken.
“Jaah”, zegt Sandra supertrots en plechtig als een echte Ferrier, “maar wel een opa waarvoor, wilde je hem bezoeken, audiëntie moest worden aangevraagd”.

©NellieBakboord.
[email protected]

opening
Fernandes Express
KASSAV LIVE in Rotterdam

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

LAATSTE BERICHTEN:
TOP SITES