Na een tocht door AustraliĆ« vorig jaar op zoek naar liefdesverhalen, gaat het Nederlandse televisieprogramma ‘Memories’ op zoek naar bijzondere liefdesverhalen uit Suriname. In januari 2010 gaat presentatrice Anita Witzier naar Suriname om deze liefdesverhalen te filmen.
“Nederland en Suriname hebben natuurlijk een geschiedenis samen, wij zijn benieuwd welke geschiedenis daar op liefdesgebied ligt. Daarnaast is Suriname natuurlijk een prachtig decor” zegt presentatrice Anita Witzier in gesprek met DĆ©sirĆ©e Martis van Radio Nederland Wereldomroep.
“Het kan gaan om een vakantieliefde, of een liefde die in Suriname is begonnen. Een liefde waarbij de familie een rol heeft gespeeld, of de locatie. Liefdesverhalen waarin Suriname een belangrijke rol heeft gespeeld” aldus Witzier. Heeft u een mooi, ontroerend of uniek liefdesverhaal dat zich heeft afgespeeld in Suriname, dan kunt u zich aanmelden via www.memories.kro.nl. Ook kunt u bellen met 0031-35-67133274 voor meer informatie.
Prachtig! Ik ben bijzonder geinteresseerd in Surinaamse liefdesverhalen.Ik zal zeker kijken.
Maak melding
Angalampoe!
Al vanaf mijn achtste had ik iets met Sita.
Niets van liefde of genegenheid of zo, maar meer een soort haat-verraad-verhouding. Sita was tenger en rank, wat mensen tegenwoordig slank noemen. Ze woonde twee huizen verder in de straat, precies naast de Sommelsdijkse kreek. Sita had een vrij dikke vader en een kleine, tengere moeder, twee broers en twee zussen. Verder was Sita een jongensachtig meisje dat alleen maar van voetbal en djoel en kibritiki hield. Dan was Sita in haar element want ze kon het allemaal heel goed.
En daar kwam onze haat-verraad-verhouding heel duidelijk naar voren. Wij waren in dat soort spelletjes even goed, maar dat kon en mocht je toen als jongen niet toegeven. Eigenlijk was Sita veel beter dan mij, in alles! Haar schoolwerk was fantastisch en zij ging over, terwijl ik bleef zitten.
En de jaren gingen onschuldig voorbij tot we allebei 16 waren. Sita moest zich vanaf haar 10e als meisje gaan gedragen van haar ouders en broers en zussen. Het talent Sita was dan weg, maar er kwam een beeldschone, in mijn ogen, princesselijke verschijning voor terug.
Ik was op slag verschrikkelijk, ontroostbaar
en smoorverliefd. Haar pikzwarte haar, ranke verschijning met rondingen op de juiste plaatsen en vooral haar Cleopatra-achtige gelaatsvormen zweefden hele dagen en nachten voor mijn ogen. Sita was mijn princes, maar!
Sita was niet voor mij bestemd. Sita was al weggegeven, zoals de gebruikelijke zeden en gewoontes binnen de cultuur vereisten.
Mijn verdriet kon niemand zien. Mijn vele nachtelijke tranen kon niemand zien. Van mijn bijna zelfmoordpoging heeft niemand ooit iets gemerkt. Zelfs mijn beste vried Jo niet. En de Bharaat kwam langs. Pijn, veel pijn in mijn maagstreek heeft me heel dat weekend op zolder gehouden. De Tjawthaal ging
door mijn aderen, beenderen en hersenen en leek onophoudelijk mijn naam te bezingen. En de bamboe feesttent werd drie dagen later afgebroken. Ik heb zelf mee geholpen om de zinkplaten op te stapelen terwijl ik dacht aan het geluk van Sita. Was ze gelukkig, had ze een leuke, bij de tijd zijnde echtgenoot geloot en vooral, is ze blij? Niemand anders heeft zoveel genoten van de blijdschap van Sita in haar jeugd dan ik. Iedere keer als ze me weer had verslagen met een spelletje was Sita zo blij, tot stralen toe. Dan keek ze met haar pikzwarte ogen door de Heiningschutting waar enkele Angalampoes aan hingen. Dan plukte ze een Angalampoe en begon dan een voor een, net als bij een Klavertje vier, aan de bloem te trekken terwijl ze me af en toe blij aankeek. Dus ik weet hoe een blije Sita er uit ziet.
En de weken verstreken. Het werd Phagwa. Al die tijd heb ik niets meer van Sita gehoord en ook niets gezien. Sita was getrouwd en verdwenen. Maar niet uit mijn hart; neen, dat nooit!
Om mijn verdriet te verwerken stortte ik me op de sport. Ik werd door een voetbalscout ontdekt en binnen een paar maanden zat ik in de Surinaamse jeugdselectie. Nog geen jaar later…. wordt vervolgd!
Maak melding
Waarom nu wel opeens plotseling die positieve ‘aandacht’ voor Suriname. Hebben deze apen ons als land en volk niet voor lange tijd besmeurd om z.g. 1 bouterse die ze overigens zelf gecreerd hebben?
Nederlanders zijn opportunisten, lafaards, onbetrouwbare en onberekenbare wezens.
Nu is Suriname plotseling (na enkele decennia weer helemaal hot en interessant voor Nederlanders.
JAAAG ZE WEG
Maak melding
Het liefdesdrama van Sari.
Roy moet van Sari op haar viskraam passen. Sari de Javaanse schoonheid moet op de markt bij iemand nog geld gaan halen. Sari draagt een soort hoofddoek, een omslagdoekje waar je een waar kunstwerk aan kan herkennen. Indonesische batik waar een olifant vredig achter een tijger aanloopt. Roy moet van Sari aan de klanten van haar vertellen dat ze zo weer terug is. Mani, een vaste klant van Sari begrijpt er niets van. Mani koopt dagelijks vis bij Sari. āWaarom gaat Sari weg als het zo druk wordt op haar viskraamā, Hoor ik Mani zeggen. Chot die ook een viskraam heeft naast die van Sari zegt dat Sari een liefdevol leven leidt. āZe is een marktmeid, je weet tochā zegt Chot. Ik heb plaats genomen op een bank achter de viskraam van Chot. Ik heb begrepen dat Sari zelfs nog een boodschap van Chot moet overbrengen. Roy begint ongeduldig te worden als Sari zo lang wegblijft. Chot vertelt mij dat Roy een uitverkorene van Sari is, maar dat er wel meerdere uitverkorenen zijn. Als Sari een uur later terugkeert, wordt Roy niet eens boos. Sari zegt dat ze even moest wachten op iemand die weer bij een ander langs moest om geld op te halen. “Ik ben er van overtuigd dat u de waarheid spreekt, prinsesāā, Zegt Roy.āā Het is maar al te waar, mijn prinses, dit gevoelige hart is niet tot rust gekomen, het kan nooit rustig zijn zonder jou, je weet het tochā. Ik had Roy altijd voor vol gezien. Zo een uitspraak zocht ik niet achter hem. Mani heeft naast mij op de bank plaats genomen. Hij is zwaarlijvig en ik vermoed dat zijn benen hem nauwelijks nog willen dragen. Wonderwel valt Mani in de rede met,ā Nee, mijn ziel, mijn beste Roy, ik Mani twijfel niet; althans, ik twijfel er niet aan dat Sari jou bedonderd. Chot zegt dat Mani zoete broden bakt voor Roy. Deze zoete woorden haast met heilige genegenheid gezegd verbaasden mij.
Intussen had ik het door dat Roy geen enkel verstand had van visverkopen. Hij was er enkel en alleen voor Sari. Sari de visverkoopster staat elke dag op de markt met vis. Sari woont buiten Paramaribo. Ze woont in een Javaanse nederzetting in Commewijne. De vis koopt ze sāmorgens vroeg op de markt van vissers om het weer te verkopen. Als ze haar hals uitreikt om met Chot te praten blijkt al gauw hoe elegant zij is. Ik begrijp nu dat Roy voor haar is gevallen. Chot zegt dat Sari altijd met Roy aan het bekvechten is. āRoy is jaloers als Sari met teveel mannen praatā, Zegt Chot. Chot die het liefdesregie van Roy in zijn handen wilt houden vertelt aan Sari,āSari, Roy houdt echt van jou. āMoet je dĆ”t horen,ā antwoordt Sari. āEcht, Sari, Roy is toch altijd heel goed voor jouā. Soni, is ook al gearriveerd. Zij brengt eten rond op de stadsmarkt in Paramaribo. Zij verkoopt Hindoestaanse eten op de markt en is een vriendin van Sari. Soni had een grote stapel Rotiās belegd met groente en vlees. Zij is het nu aan het verdelen onder haar klanten. Soni blijft even praten met Sari. āZo gaat het iedere dag hierā, Zegt Chot, āDie beide vrouwen raken nooit uitgekibbeldā. Chot zegt dat Soni negatief denkt over Roy. āAch Sari, als je geen geld verdient, zou hij je niet beminnen zoals hij het nu doetā, Zegt Soni. āHet maakt je verdrietig Sari dat ik aan die Roy van jouw twijfelā, Hoor ik Soni nog zeggen. āAch, de wereld kent me te goed om niet blindelings mijn gedrag af te keuren en als zij het ooit zou wagen mijn daden te veroordelen, dan zou het onwaardig zijn als ik me daarvan iets zou aantrekkenā, Hoor ik Roy zeggen. āJe houdt dus niet van mij, vergeef me dat ik dit zeg, maar het is nodig dat ik het zeg: je houdt niet van me, je houdt slechts van het geld van mij Royā, Hoor ik Sari bedroeft zeggen. Ach, hij die verliefd is, kan in zijn gedachten, zijn ogen en zijn gevoel alleen maar liefde hebben en dat wat de liefde eist, maar hij is niet in staat om met angstvalligheid te overwegen wat het oordeel van een menigte zal zijn, die even onwetend als onstandvastig in haar mening is denk ik.-Varma R
Maak melding
Zal wel veel torie worden. Want Suriname kent veeel liefdes. Ben ook erg benieuwd.
wie weet kom ik mezelf nog tegen.
Maak melding
# 3 Hetty: Jammer dat je zo reageert. Memories is een best kijkenswaardig programma waar Suriname de eerstkomende 50 jaar nog niet toe in staat is dit zelf te produceren. En wat is het verschil tussen het in beeld brengen van Australische, Amerikaanse, Europese of in dit geval Surinaamse liefdesverhalen? Zie het als een soort onbekommerd entertainment. En dat het toevallig een Nederlands programma is, so what? Ik zou wel eens willen weten waar je woont, in Nederland of in Suriname. In het eerste geval heb je geen enkel recht van spreken, want je kijkt naar Nederlandse televisie. In het tweede geval moet je weten dat de kwaliteit van de Surinaamse televisie ongeveer vergelijkbaar is met het intelligentieniveau van zijn kijkers. Nada, noppes, niente, neks, helemaal niets. Dus hou je kritiek voor je, voordat je het programma hebt gezien. Bovendien, de door jou aangehaalde “positieve aandacht” is er al lang. Juist ja, POSITIEVE aandacht. Jouw reactie is zo uiterst negatief dat ik niet anders kan concluderen dat jij ook zo’n figuur bent die in het slavernijverleden is blijven steken. Vooral jouw tweede alinea getuigt van weinig inlevingsvermogen. Alle termen die jij noemt zijn onverkort ook op Surinamers van toepassing. Wat is er op tegen dat het programma Memories liefdesverhalen uit Suriname in beeld brengt? Kan heel verrassend zijn. Of ben je daar juist bang voor?
Maak melding
Angalampoe! (vervolg)
Nog geen jaar later zijn Sita en haar man naar Nederland verhuisd. Dat heb ik pas achteraf vernomen van Jodie, een nicht van me. Nu was Sita echt ver weg. Veel te ver om nog enige hoop te hebben.
De jaren verstreken en ook ik trouwde, kreeg kinderen en kon me soms de luxe permitteren om Sita te vergeten. Mijn huwelijk was goed en gelukkig en de sex was prettig. Soms, heel soms dwaalden mijn gedachten af naar mijn jeugd met Sita. Dat gebeurde altijd wanneer ik met de bobbel op mijn rechtervoet speelde. Die bobbel was een snee die ik heb opgelopen bij het opruimen van de zinkplaten van de huwelijkstent van Sita. Door de jaren heen heeft zich dan ook een Sitabobbel op mijn voet genesteld. Zo zou ik haar dus nooit vergeten.
Sita was nu al zeven jaar in Nederland woonachtig. Geen bericht, geen idee hoe het met haar ging. Tot op die ene mooie, zonnige zondagmiddag. Ik had goed geboerd en zat in mijn cabriolet aan de waterkant in m’n eentje te tjillen. Mijn hoofd bedekt met een zwarte salsa hoed tegen de zon, was ik incognito voor velen. Zeker voor de mensen die al zeven jaar uit Suriname vertrokken richting Nederland. Een zachte tik op mijn rechterschouder haalde me uit de tjil. Ik keek om en zag Bea, de oudste zus van Sita. Van schrik zei ik “hee, va wakke!” “Boeng!”
Antwoorde Bea, terwijl ze met haar rechter wijsvinger naar een groep mensen wees. “Ik heb visite uit Holland, m’n zusje en haar zoontje”. Zenuwachtig stapte ik uit mijn auto en liep samen met Bea naar de groep en keek toen recht in de mooie, donkere ogen van Sita. Een rilling ging door mijn lichaam van kop tot teen. Ze was niets verandert, behalve dat ze een bril droeg die haar prachtig stond. Ze stak haar hand naar me uit en zei: “Anton, dit is mijn zoontje Anton”, wijzend naar de kleine man met de zelfde naam als ik. Even viel ik stil alsof de tijd zelf had stil gestaan. De stem, de donkere ogen en de verschijning van Sita vlak voor mijn neus deden een behoorlijke aanslag opmijn hartslag. “Leuk jochie, en hoe oud is hij?” Vroeg ik. “Vier jaar en hij zit reeds op school”, was het antwoord van een trotse moeder. Ik schudde de handen van de rest van de familie, stelde me voor en kwam tot de ontdekking dat er geen vader van kleine Anton bij was. En voordat ik iets wilde vragen zei Sita:”een lang verhaal in het kort, het is uit en achter de rug”. Dus..
wordt vervolgt.
Maak melding
DAS
Leuk verteld. Je hebt dus ook een Nederlandse getuige ‘Bea’. Varma R
Maak melding
Varma,
Helaas leeft Bea niet meer. Heb ik ook pas vernomen. Ik heb haar voor het laatst op haar jaardag gezien. Een prachtige dame was ze. Echt een familiemens in al haar doen en laten. In ieder geval bedankt voor het medeleven.
Maak melding
als er aandacht is voor suriname is het niet goed en waneer er wel aandacht is word dat ook afgekeurd lees de reaktie van een ziek persoon op nummer 3 denk nou een beetje na klojo
Maak melding
Ja, als we alle initiatieven uit Nederland in het negatieve gaan plaatsen, dan is het einde zoek. A.u.b. niet zwart wit kijken en objectief blijven. Dit is toch mooi?
Als ik maar niet in de verhalen voorkom. Dan ga ik echt dokken!
Maak melding
Ai blaka bakra ,je denkt dat je een bakra bent dus mag je alles afkraken wat je blaka kant aangaat?Wat een sukkel ben je toch,weet je dat jouw soort door de bakra`s worden uitgekotst?Ai,teh BLAKAMANG FIN BOENG DING EH KA NA BAKA BAKRA MAGZIN,deze gezegde slaat volkomen op jouw.
Ik weet zeker dat jij niet kan bepalen hoe de Surinaamse televisie er uit ziet,volgens mij klets je gewoon uit je nek enkel en alleen maar om je blakakant af te kraken.
pfffffffffff,hoe laag kan je vallen om je zelf blaka bakra te noemen,bestaan die zowiezo wel?Door figuren als jij worden de SurNeds in Suriname ook al uitgekotst,ze hebben de vreselijke nare gewoonte om ,als in Suriname op vakantie gaan,alles met Nederlandse ogen te bekijken,terwijl de echte bakra(kan ik over speken ga heel vaak met echte bakra`s naar Suriname) puur gaat om vakantie te vieren en NIETS vergelijkt met Nederland,dus jij blaka bakra bent echt nep.
Hahahahahhaah Anita zal een eeuw nodig hebben om liefdes verhalen in Suriname in kaart te brengen.
Maak melding
Das, erguhh goed geschreven!
Doe er iets iets mee, of ben je al schrijver?
Spannend hoor…Nu nog het vervolg!!!
Ik wist wel dat suri-mannen romantisch waren/zijn: gelukkig is het bij mijn grootouders iets anders verlopen en mochten ze met hun liefje van het andere ras/geloof trouwen….
Het wordt zeker een leuk programma, en lachen natuurlijk: kleine gemeenschap!
Maak melding
Esmerald,
Op speciaalverzoek. Ben geen schrijver, is me te moeilijk. Ben verhaaltjesverteller. Is dat ook goed?
Angalampoe! (vervolg)
“Dus het huwelijk is over en uit?” Was mijn haastige maar stomme vraag. “Over en uit is toch duidelijk genoeg, Anton?” Zei Sita met die donkere ogen vragend en een tikje verlegen naar me kijkend. Ik wilde meer vragen maar ontdekte dat er voor een mooi gesprek geen ruimte was, omdat kleine Anton iets vermoede. Misschien zag hij aan de lichaamstaal van zijn moeder dat er iets meer gaande was dan een gesprek. En ook ik kon mijn bonkende hartslag nog niet goed onder controle krijgen. Kleine Anton had ons door. Uit gepaste beleefdheid betrok ik hem en tante Bea in ons gesprek om zo de onrust bij het kleine manneke te bedaren. En van die aandacht maakte Anton flink gebruik door zijn waterproofhorloge flink te promoten.
Hoe dan ook, Sita en ik wisten dat een mooi gesprek ter plaatse niet mogelijk was. Het gevolg was dat we na een aantal bekende plichtplegingen zoals handje schudden en zwaaien uit elkaar gingen. Maar ineens rende zus Bea terug naar me om me uit te nodigen voor haar verjaardag het komende weekend. Natuurlijk!” Was mijn blij antwoord,
terwijl Sita en ik nog eens zwaaiden naar elkaar.
De Angalampoe was terug in mijn leven, dus reed ik vanaf de waterkant regelrecht naar ons voormalig ouderlijk huis om te zien of de Heiningafscheiding er nog was. Helaas! Die had plaats gemaakt voor een twee meter hoge betonnen schutting. Toch een mooie herinnering.
Mijn leven was op dat moment nog net geen puinhoop. Goed boeren, maar van een thuis met vrouw en kinderen was er geen sprake meer. Roerige onafhankelijkheidsdagen hebben mijn echtgenote doen kiezen om met de kinderen naar Nederland te gaan. Daar ligt hun toekomst had ze gezegd en als je verstandig bent, kom je ook. Een zware afweging, want ik hield en hou nog steeds van mijn mooie Suriname. Maar dat was de trend toen. Vrouwen gingen met kinderen naar een veilig heil en de mannen bleven achter.
Gelukkig was ik vanwege de sport nog niet in aanraking gekomen met alcohol en sigaretten, anders was de kans groot dat het met mij de verkeerde kant op zou gaan. Twee dagen verstreken en ik verheugde me al op het verjaardagsfeest van zus Bea in het weekend. Dan zou ik mijn mooie Angalampoe weer zien. Het is een moeilijke taak om het mooie van Sita te omschrijven. U moet haar zelf gezien hebben dan weet ik dat ook u, in de war zou raken. Het gladde gelaat dat in de Nederlandse kou nog gladder is geworden, licht opgewarmd met die mooie chocolade bruine tint die de volheid van haar lippen omringen, doortrekkend over de Egyptisch gevormde neus, eindigend op een schuin naar achter lopend voorhoofd, met daarboven een flinke bos krullend pikzwart haar. Over haar figuur zal ik maar zwijgen anders denkt u dat ik zomaar iets op los verzin. Ik weet wat ik zie en wat ik zie is wat ik wil!
Maar de dingen kunnen anders lopen dan een mens wil plannen, zou ik al gauw ervaren. Een ongeluk schuilt in een klein hoekje en juist in dat hoekje zou ik me een dag later bevinden. Een man met heel veel alcohol op verloor de macht over zijn autostuur en belande in de zijkant van mijn cabrio. Een week lang wist ik niet waar ik was, heb ik niet geplast en niet gepoept en ook niet gegeten. Wel vloeibaar natuurlijk, maar dat kon ik me ook niet meer herinneren. Op een morgen zei een lieve, grote en donkere verpleegster: “ai moi boy, I drai kon bakka, tangi fu Gado, blessi fu Gado!” Dat was het eerste wat ik in een week tijd hoorde. De verpleegster streelde met de vlakke hand en ik zag duidelijk een traan verschijnen vanachter haar brilleglazen. “Ik ga hulp halen, ga niet weg!” Zei ze bijna huilend achterom kijkend. En opeens een drukte in de kamer. Artsen, meer verpleegsters en veel apparaten en ook bloemen. Hartslag, polsslag,
bloedruk en allerlei handelingen werden er gepleegd en in zeer korte tijd. En iedere keer zag ik de bezorgde blijdschap in de ogen van Helga, die grote, donkere en lieve verpleegster. Ja, toen schoten me de donkere ogen van Sita voorbij. Precies zo keek ze als ze blij was en tegelijkertijd bezorgd of ik mijn verlies wel aan kon. Maar dat was nog niet alles! De pijnstoten in mijn rug herinnerden me ook aan het feit waarom ik hier en nu lag. In een flits zie ik de grote zwarte auto op me afkomen en ik zie als het ware in vertraagde beelden een gele fopspeen, een blauwe pyjama, een speelgoed autootje, onze voetbalstraat, de Angalampoe, twee donkere ogen, twee kleine kindjes, mijn moeder en opeens het verwarde gelaat van een lieve zuster Helga. Mijn leven ging in een flits aan me voorbij bij het ongeluk en ik was alles kwijt, tot pakweg een uur geleden.
Langzaam, heel langzaam kwam mijn situatie tot een week geleden aan me voorbij. Pech?
De drukte in mijn ziekenhuiskamer was deels verdwenen. Op een tafel in de hoek zag ik twee grote bossen bloemen met een blauw kaartje aan hangen. Praten ging nog niet, maar verder voelde ik alles wat een mens kan voelen, ook emoties. De jonge, nette javaanse verpleegster keek me aan en ik wenkte haar naar de bloemen kijkend. Loes, zo heette ze, begreep me en bracht de bloemen naar mijn bedrand toe. Op het ene kaartje stond “beterschap en veel liefs” van mama en de kinderen en op het andere kaartje stond “beterschap en veel liefs” van je Angalampoe. En mijn ogen begonnen te tranen en mijn mondhoeken begonnen te trillen van verdriet. Loes zei:”niet huilen meneer,ze komen vanavond terug”. “Ze?” Dacht ik in mezelf en keek Loes aan die zei:”deze bos bloemen is van die ene mooie mevrouw uit Holland en die andere bos is van die andere mooie mevrouw uit Holland.”Wakkatjopoe noh?” Zei Loes lachend terwijl ze de bloemen weer op tafel legde. Ondertussen…..wordt misschien vervolgd.
Maak melding
Ik vind het verschrikkelijk jammer dat de nrs 3 en 6 zo ON-Surinaams reageren.Ik dacht dat wij een relaxte,vriendelijke en vreedzaam volk waren.Hoe zou een autochtone Nederlander reageren als hij/zij dit leest?
Van zulke reacties als van nr.3 en 6 neem ik direct afstand.Natuurlijk mag een ieder zijn/haar mening geven in deze forum.Maar hier wordt haat gezaaid (lees nr.3) en denigrerend cq beledigend over een natie gesproken(lees nr.6).Zulke uitspraken komen mij bekend voor.Een vooraanstaand fractie voorzitter in Nederland.Geert W.
Ik bezit zowel autochtone Nederlandse als autochtone Surinaamse kameraden.Aan beide zijden ervaar ik prettige vriendschappen.
En ja nr.6…..in technische zijn lopen wij achter met Nederland.Is niet meer als logisch.Maar mijn landgenoten Surinamers bezitten kwaliteiten die in Nederland ver te zoeken zijn.En omgekeerd blijkbaar dus ook.
U noemt zich blaka-bakra.Maar ik betijfel ten zeerste of u Surinamer bent.Als u enigszins een hart voor Suriname had zou u nooit op de proppen komen met zulke walgelijke uitspraken.Mijn voorouders zijn zelf Europeanen.Ik hou van mijn vaderland Suriname en ben een echte boeroe.Maar ik zal nooit en te nimmer Nederland afkraken.Daar waar in feite mijn roots liggen.Snapt u het ???
En voor nr.3 heb ik een panklare boodschap:
Verban haat uit uw leven.Het programma Memories behelst liefde en vriendschap.Dus verwelkom Anita Witzier met open armen.Ik zal proberen om bij de opnames aanwezig te zijn.(ha ha )
Maak melding
DAS,een prachtig verhaal,mijn welgemeende complimenten.
Administrator,is het geen idee om het verhaal van DAS hier te publiceren?
Ik kan niet wachten op het vervolg,hahahahhaha houdt ons aub niet in spanning,wat een verademing is dit,na het lezen van andere reaktie`s.
Maak melding
@ Sranamang en Redding: Ook al van die lange tenen? Om jullie uit de droom te helpen: Ik woon en werk al vele jaren in Suriname. Zelfs bij de Surinaamse media. Dus mag ik stellen dat ik weet waarover ik praat. Ik ben een bakra ja, maar met een Surinaams hart. Ik hou van dit land. En als jullie niet tegen (gefundeerde) kritiek kunnen, hebben jullie een probleem.
Maak melding
DAS,
Thanks, voor de story.
Maak melding
“In het tweede geval moet je weten dat de kwaliteit van de Surinaamse televisie ongeveer vergelijkbaar is met het intelligentieniveau van zijn kijkers. Nada, noppes, niente, neks, helemaal niets”.
Blaka bakra…bovenstaande is uw citaat.
Als u een Surinaams hart hebt zoals u beweert,zou u nooit en te nimmer zulke denigrerende uitspraken doen.
En nee…ik bezit geen lange tenen.Maar ik bevestig slechts de denkwijze van een individu die nog niet echt geciviliseerd is.
Ik hoop dat u deze keer geen lange tenen bezit daar u lange tijd in Suriname werkt,nog werkt of gewerkt heeft.
Maar u maakte een fijn gebaar door te vermelden dat u van Suriname houdt en een Surinaams hart bezit.
Welkom in Suriname.
Maak melding
LunchTime,
(Effe na-apen), ik lunch vandaag achter mijn pc, om het vervolg te lezen, heel erg mooi…
Das, het verhaal is nog niet af, dus a.u.b. doorgaan…
Dit verhaal zou inderdaad op het forum geplaatst kunnen worden, maar doe maar niet! Iedereen kan raden waarom.
He Das, indien gewenst kan ik Anita attenderen op jou verhaal, dan kunnen we jou life zien, hahahaha en Sita natuurlijk ook…
Verhaaltjes verteller is ook goed, wie weet, vraagt Anita aan jou om het verhaal om de serie heen te “breien”/schrijven…
Maak melding
Esmerald,
Heb je al een traantje gelaten? Denk aan de fischerman reclame als een collega binnenkomt.
DAS, kom op! Volgende episode.
Heel mooi verhaal.
Maak melding
Angalampoe! (vervolg)
Ondertussen had ik door wat Loes bedoelde met “wakkatjopoe noh!” Loes beschuldigde me lachend van veelwijverij, of letterlijk een verhouding hier en een verhouding daar. Ook dat kan je overkomen in een ziekenhuisbed. En ik begreep ook van Loes dat mijn echtgenote uit Holland met spoed was gearriveerd om de schade aan haar echtgenoot (nog steeds)persoonlijk vast te stellen. Het nieuws van mijn botsing had zich wereldwijd in Suriname en Nederland verspreid. Er was dus veel stof tot gesprekken tussen Suri’s en Surneds. Maar zoals altijd waren er toen al berichten die anderen overschaduwden en alle aandacht vereisten. Zo had je de door velen omstreden aankondiging van de datum van onafhankelijkheid van Suriname door de toenmalige regeringsleider Henk Arron, in de rug gesteund door Joop den Uyl van de PVDA.
Merdekkah! Free! Independence Day! 25-11-75.
Maar daar werd niet door iedereen even happy over gedacht. Maar lieve mensen, dit is een liefdesverhaal. En de haat liefde verhouding tussen Nederland en Suriname hoort in een geschiedenisboek thuis, toch?
Omstreeks half een die middag kwam zuster Loes terug met het middagmaal. Dit is, in vergelijking met de rest van de wereld, ons diner. Een heerlijk warme maaltijd, nog net voor de siesta (middagdut). Kip op een bedje van tomaat, met knapperige witte kouseband als zijgroente en als toetje een schaaltje met mierzoete Katahar, of zoals Loes lachend zeĆÆ: “Nonkoh!” Dat heb je in een veeltalig land, maar ik dacht dat ze me weer voor een of ander schuinsmarcheerder uitmaakte. Praten kon ik nog niet, dus keek ik Loes heel streng aan. Ze begreep het en wees naar de Katahar in het schaaltje en zei:”dit is in de Javaanse taal Nonkoh”.
Enfin! Het eten was lekker, alhoewel ik liever een brede snee Koebi vis op het tomatenbedje had gezien. Dat zou beter en gezonder passen naast de biologische witte kouseband. “Heeft het gesmaakt, meneer?” Zei Loes. Ik kon geen antwoord geven dus schudde ik van nee. “Neen?” Zei Loes zeker kijkend en er achteraan “ze kunnen hier toch niet koken, wacht maar tot ik een lekkere Javaanse Bami voor u klaar maak”. En toen knikte ik ja! In de hoop dat Loes zich aan haar woord zou houden.
Ongepast, maar stiekem kleede ik Loes langzaam uit toen ze met het dienblad uit de kamer liep. Ik wou even checken of de scharnieren in mijn schaamstreek nog functioneerden, that’s all! Voordat u met uw verwijten komt.
Na het middagdutje kwam de behandelende arts langs en ook de grote, lieve zuster Helga. “We gaan u voorbereiden op bezoek dat straks komt maar u moet ons ook alles eerlijk vertellen”. Dat waren de woorden van zuster Helga. Ik knikte ja! Omdat ik niet anders kon. “Uw vrouw komt vanmiddag”. Zei de arts. En weer knikte ik van ja! “De nieuwe vriendin komt vanmiddag ook?” Vroeg de arts. En ik knikte toen van neen! “Dus we hoeven ons nergens zorgen te maken?” Was de vraag van zuster Helga en weer knikte ik neen! “Oooh, we dachten aan een “treffen”, maar er is dus niets aan de hand” zei de arts. En weer knikte ik neen! “Nu alleen nog gaan praten meneer Anton, dan komt alles in orde” waren de woordenvan de vertrekkende arts. En toen ze weg waren vermoedde ik dat zuster Loes het een en ander had verklapt. Maar dat was puur vermoeden want waarom zou zij? Wilde Loes me beschermen? Had ze er wat aan als er geen ruzie in de tent kwam? Allemaal vragen die ik niet aan zuster Loes kon stellen omdat ze vrij van dienst was. Dan vraag ik het morgen maar, eerst afwachten hoe het bezoekuur vandaag zou aflopen. Wat u moet weten is dat in Suriname bijna iedereen, iedereen kent. De mofo koranti had in mijn geval de snelheid van een straaljager. Bij “Vasco”, de bekende bar in de binnenstad van Paramaribo, vertelden ze dat twee mooie vrouwen uit Holland elkaar de kleren van het lijf hebben gescheurd, tijdens het vechten naast een ziekenhuisbed.
Bij Span-oekoe was de ene vechtersbazin al opgenomen in dezelfde kamer waar ze gevochten heeft, zeiden ze. “Prietpanjie!
Het bezoekuur naderde en mijn hart bonkte. Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachte dat ik niets verkeerds kon zeggen, want ik kon toch niet praten. Ja! Dat was het! Ik doe mijn mond niet open, want dan kan ik ook geen fouten maken. Hooguit om een natte kus te geven maar dan aan wie? Niet aan zuster Helga (te lief), niet aan zuster Loes (afwezig) en niet aan Angalampoe want, haar zoontje en mijn echtgenote zouden er getuige van kunnen zijn. Dus besloot ik maar mijn lippen stijf op elkaar te houden, dan kon er niets verkeerd gaan. Maar om u uit de nieuwsgierigheid te helpen ga ik niet te prive, want dan weet heel de wereld wie ik precies ben en dat is niet de bedoeling en verder heeft er niemand iets aan, toch?
Mijn echtgenote kwam plotseling huilend de kamer binnen en stortte zich op mijn ziekenhuisbed. Lang, heel lang bleven we gearmd liggen en elkaar vasthouden voor zo ver het kon. We moesten uitkijken dat enkele apparaten niet sneuvelden en de infuus niet losschoot. Ze voelde dat ik wilde weten hoe het met de kinderen ging en vertelde me alles. Enthousiast over de goede vorderingen op school en de woonomgeving als ze was, vergat ze bijna dat ik in het ziekenhuis lag. Nog even en ze had hem eruitgehaald, want zo was ze! Direct! En dat is het mooie aan haar, je wist precies wie je voor je had en wat je allemaal te wachten stond. Ik zat al te wachten op de vraag “wanneer kom je?” Maar die bleef uit en ze zei:”wanneer mag je het ziekenhuis uit? Ik heb nog precies vijf dagen dan moet ik terug vliegen. Het zou goed zijn als we ergens alleen waren om het een en ander te bespreken, toch?” Ik hield mijn mond potdicht en knikte van ja, ondertussen voelend dat ik seks met haar wou en zij ook met mij. Want die blik van haar ken ik goed. En dan kan je niet aankomen met: “maar vanavond heb ik hoofdpijn”,no way!
Ze haalt het onderste uit de kan en als het kan, ook het onderste uit de onderkant van de kan vandaan. Geen vrouw om in een paarse Chevrolet mee rond te toeren, neen! Zet haar op een tractor of bulldozer en ze haalt beslist de eindstreep. Enfin! Ik zou niet te prive gaan.
Na ellenlange, voor u onbelangrijke gesprekken ging ze eerst met de behandelende arts praten om een private regeling en hoe de behandeling verder zou geschieden met het oog op herstel van alle functies. We namen voor toen afscheid en kusten elkaar vol op de mond, maar zonder tong. Al zwaaiend ging mijn echtgenote de deur uit. Ze had twee foto’s achtergelaten van de kinderen in de sneeuw, zodat ik ook hen bij me had. En toen kwam er bij mij een traan, kijkend naar de foto’s en zoveel onschuld. Want wat kunnen ze eraan doen als ouders uit elkaar gaan? Nu waren we niet officieel gescheiden maar je kan je best voorstellen dat de kinderen zichzelf de schuld gaan geven van het niet bij elkaar zijn van pa en ma, toch? Voor ons is ma naar Nederland gegaan, toch? En pa is egoistisch achtergebleven, houdt hij wel genoeg van ons? Ja, beste mensen, met die gedachten in mijn hoofd stroomden de tranen van mijn wangen af mijn pujama op. Treurig! Een sterke, volwassen man, huilend in een ziekenhuisbed met twee foto’s in zijn hand. Op dat moment was het maar goed dat ik geen stem had, anders hadden ze tot op straat het geblair gehoord.
En er zou nog meer gehuild worden die middag van het eerste bezoekuur sinds ik bij kennis ben. De andere middagen kon ik me niet herinneren want ik was in coma. Eindelijk gebruik ik het juiste woord in dit verhaal: coma! Een raar woord die ik nooit meer wens te gebruiken, begrijpt u me? Dus laat me maar huilen die middag en laat me mijn pyjama maar nat maken, net zoveel als ik maar wil. Hoewel mijn natte, betraande ogen in kontact stonden met de deuropening van mijn ziekenhuiskamer, wachtend op wat er komen zou. Helaas! Geen Angalampoe, hoe lang ik ook keek naar de deuropening, geen Angalampoe. Tot acht uur in de avond heb ik gekeken en gehoopt, maar tevergeefs; geen Sita. Verloren in een ontroostbare roes…….(wordt misschien vervolgd).
Maak melding
AHE, Redding, Esmerald,
Bedankt voor de complimenten. Maar deze verhaaltjesverteller wil koste wat kost geheim blijven. Ik heb te veel belangrijke, andere zaken lopen en het is daarom niet verstandig zelf in beeld te verschijnen.
Doe met het verhaal wat jullie wensen, als ik maar buiten schot blijf. Het is ook niet eerlijk tegenover de vele mensen die in het verhaal voorkomen. Ik heb hun toestemming niet gevraagd, weet je?
Groet,
Maak melding
DAS heerlijk.
Er is flink gelachen.
Toevallig na een stress dag
Dank je wel!!!
Maak melding
DAS nog meer!!!!!
Maak melding
DAS,
Je bent echt!
Maak melding
OK, op veler verzoek.
Angalampoe!
Verloren in een ontroostbare roes deed ik mijn uiterste best om in slaap te vallen. Kon niet goed draaien en keren vanwege de infuus en pijnstoten in mijn rug. Ik voelde ook dat ik al aardig doorlegen was omdat de achterkant van de voorkant van mijn lichaam beurs aanvoelde. Slapen was het enige wat ik wou. Morgen is een nieuwe dag, dan komen er ook nieuwe kansen. Dan komt mijn echtgenote terug en hopelijk ook mijn Angalampoe.
Het was aardig stil in het ziekenhuis. In de verte hoorde ik muziek. Mooie muziek en steeds luider: Hmmmmmm, HmmHmmHmmHmmHmmHmmHm,
Hoton se tjulo thum,
mere gheete hamare kare doh 2x
Nahum rekhe si maho,
nadjan m’n kaho bandan 2x
Ik werd helemaal gek! Waarom nu? Waarom dit lied? Is dit opzet? Hoe kan men zo gruwelijk zijn? Ik heb al pijn genoeg en nu dit? Kan niet praten, kan niet slapen en ook niet zingen! Wat een ellende, zeg! Dit lied had ik voor mijn Angalampoe willen zingen bij onze eerstvolgende ontmoeting. Nu is het niet mogelijk omdat ik geen stem heb. Heel even dacht ik eraan om het infuus uit mijn pols te trekken en alles aan het toeval over te laten, desnoods met een stille dood tot gevolg. En toen viel ik in slaap, diepe slaap.
De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door een vrolijke Javaanse zuster Loes. “Wakker worden meneer Anton, wakker worden! Gisteren hebben we u willen verrassen en vandaag gaan wij u wassen!” En lachen dat ze deed! De mooie witte, geslepen tanden pasten precies in haar mond, terwijl ze een beetje treiterend naar me keek. “Heeft u het gehoord gisterenavond? De muziek?” Ik knikte van ja! Terwijl ik mijn armen en handen open deed, zogenaamd vragend naar een antwoord. En toen kwam het hele verhaal langzaam uit haar mooie mond.
“Die ene mooie mevrouw uit Holland heeft me opgewacht toen ik gisteren naar huis ging, samen met een mevrouw Bea. Ze wilden geen confrontatie met die andere mooie mevrouw uit Holland en hebben me gevraagd om samen met hun in mijn auto die muziek te draaien, zo hard, dat u het moest horen. En we hebben zelf ook ervan genoten, u ook?” Ik was echt verbijsterd! Kon geen antwoord geven, kon niet lachen. Het enige wat ik deed was met mijn rechterhand op mijn rechterdij slaan, ten teken dat ik het begreep. En ik bleef slaan, terwijl Loes me meelijdend aankeek. “Het was goed bedoeld hoor! Ze waren zo blij en hebben me hartelijk bedankt voor mijn hulp. Ik dacht dat u mij ook zou bedanken, meneer Anton?” En toen was ik verkocht. Helemaal! Ik wenkte haar om naar me toe te komen en gaf haar een hele dikke kus als dank op haar voorhoofd. “Zo! Nu ga ik u eerst wassen, anders mag u me niet meer zoenen”, was haar reactie. “En ik zal niet aan die wakkatjopoe boegroe van u komen, dat moet u zelf doen met uw rechterhand. Laat die hand maar wapperen, is goed voor u!”
Al met al, was het een gezellige wasbeurt. Ik genoot ervan met de gedachten aan de muziek van gisterenavond en de vindingrijkheid van die drie dames. Supper! Goed dat ik het infuus niet uit mijn pols getrokken heb. Nu kan ik weer volop leven omdat Angalampoe mij niet in de steek heeft gelaten. Integendeel, dat betekent dat er bij haar gevoelens van Amor zijn?! Want zo’n gevoelig muziek nummer speel je niet zomaar voor iemand af. Loes kon de blijdschap van mijn gezicht aflezen terwijl ze mijn schone, droge pyjama dichtknoopte. “Ziezo, wakkatjopoe boegroe schoon, nu gaan we naar de volgende”. Zei ze, terwijl ze met washandje en al de kamer vrolijk fluitend verliet. En ik hoef u niet te zeggen wat voor deuntje ze floot:Hmmmmm, HmmHmmHmmHmm..
Een nieuwe dag! Wat zal deze brengen? Een ding wat zeker is, er komt een logopediste die mij een handje op weg moet helpen. En ja hoor! De vrouw van de broer van mijn zwager. Iedereen kent iedereen, weet u nog? Ik was haar lievelingssportman, dat had ze in het verleden vaker gezegd. Maar waarom? Heeft ze me nooit gezegd. Misschien is nu de kans om het uit haar te trekken.
Cornelly was een mooie, rijpe dame die alle mannen kon krijgen als ze het wou. Maar ze koos voor Dharoe Jhonny! Dat was de bijnaam van de broer van de zwager die met mijn zus getrouwd is. Maar het verhaal gaat niet over hun, toch? Allemaal aardige mensen met een gebruiksaanwijzing. Dit verhaal gaat over mijn Angalampoe, tot het eind.
Logopediste Cornelly stapt de kamer binnen. “Zo,zo grote jongen, wat laat je me schrikken!” Waren haar eerste woorden, gevolgd door “zeg eens wat!” Terwijl ze lachend over me heen boog en me kustte op mijn voorhoofd. Ze keek me aan en schudde haar hoofd. “Als ik die vent te pakken krijg die jou dit heeft aangedaan, dan sla ik hem verrot en stom! Maar ze willen niet dat ik weet wie het is, hij is zeker een bigshot! Dat kan hier allemaal!”
Verbaasd keek ik naar de woede in het gelaat van Cornelly, de logopediste die mensen moet helpen praten, maar als ze die vent krijgt die me heeft aangereden slaat ze hem stom? Jeetje! Ben ik zo geliefd? Heb ik nooit katte kwaad uitgehaald? Waarom wil iedereen het voor me opnemen? Was ik altijd een watje of heb ik vaak mijn verstand gebruikt? Annyhow! Cornelly praatte een beetje met me en gaf me een kladblok en een pen. “Neen, jij mag twee pennen want ik weet dat je van schrijven houdt. Wil je iets vragen of zeggen, doe het dan met de pen zodat iedereen je goed begrijpt, OK? Ze moeten je geen verkeerde medicijnen geven anders krijgen ze het met mij te doen!”Cornelly neemt afscheid met een vette kus op mijn voorhoofd en een aai over m’n bol.
Ondertussen is het al dinertime! Zuster Loes komt met lege handen in de deuropening staan, plaatst haar handen in haar zij en zegt:”ik heb wat lekkers voor u mee genomen, eet vooral smakelijk!” Loes schuift twee stappen opzij en daar staat ze! Echt! Mijn Angalampoe! In vol ornaat staat Sita in de deuropening. Jeetjemina! Zo stralend, zo mooi! Met die bekende blik in haar donkere ogen die mij overal ter wereld zullen achtervolgen, mij God! Wat had u werkelijk een prachtdag toen u de Angalampoe schiep, mijn nederige dank is groter dan groot! AiAiAi! Langzaam schoof Sita de kamer in. In haar handen een portie Javaanse bami, gemaakt door Loes en in haar ogen alleen maar liefde. Onherroepelijke liefde! Loes pakte snel het pakje uit de handen van Sita want ze voelde dat er iets ging gebeuren. De spanning was door de wel aanwezige aantrekkingskracht van twee personen te horen, te voelen, te zien en te snijden! De Angalampoe storte zich in mijn armen zonder angst, zonder gene, zonder remmen maar met al haar hebben en houden. En dat was veel! De tong van de Angalampoe verdween heel diep in mijn gretige mond en bleef daar voor prettige onrust zorgen. Met speeksel en al, geluid makend of niet, het hield maar niet op! Even lieten we los om op adem te komen, maar dan begonnen we weer van voor af aan. En het ging maar door, totdat we in de deuropening hoorden: “eghehm!” Ja hoor, daar stond de lieve, donkere zuster Helga. Bril tot op de punt van haar neus, haar glad naar achteren gekamd, eindigend in een bolletjes net en een pruimenmondje alsof ze ook aan het mee kussen was. M’n broertje zou zeggen:”Ai hoor kraak!”
Ze zei: “U maakt vorderingen meneer Anton, zo te zien!” En u gelooft het of niet lieve mensen, er kwam een geluid uit mijn mond toen ik JA wilde zeggen. Helga keek ongelooflijk naar me, Sita ook en ik naar hun! “Doe het nog een keer!” Zei Helga snel. “Ha!” Was het geluid dat ik maakte toen ik JA wilde zeggen. En nog een keer! Nog een keer! En nog een keer, tot het JA klonk. Een wonder! Een wonderkus! Zoooo!
Hoe is dit mogelijk? Is dit het werk van Aphrodite, de Godin van de liefde? Of heeft de tong van de Angalampoe mijn stembanden geraakt? Wie niet in sprookjes gelooft heeft maar een saai levendtje, vond ik toen en nog steeds. De Angalampoe en ik waren nog steeds verstrengeld in elkaar, ondanks de drukke aanwezigheid van een driftig telefonerende zuster Helga. Heel de afdeling moest het weten, het wonder van de Angalampoe. En toen verscheen Loes met een brede glimlach in de deuropening. “Zo, nu kunt u me wel met woorden zeggen of de bami gesmaakt heeft; alles opeten ja!” En toen gaf ze mijn Angalampoe een vette kus en een veelzeggende brassa. Met veel gevoel….(wordt misschien vervolgd).
Maak melding
Wie niet in sprookjes gelooft heeft maar een saai leventje, is de bedoeling. Zo is het toch? Maar aan dit verhaal komt de volgende keer een eind. Dan kunt u zich gaan voorbereiden op de Onafhankelijkheidsdag.
Nieuwe jurk, glimmende schoenen, naar de kapper en vooral heel veel liefde geven.
Dag Anita!
Maak melding
DAS, ook mijn lunch heeft vandaag goed gesmaakt terwijl ik jouw verhaal las.
Maak melding
Verliefde tijden, prettige tijden.
Das er is meer gebeurt?
Alles willen het netwerk en de jongeren nu horen.
Vandaag is de prive podia, het denken weer heerlijk aan de trekken gekomen.
Maak melding
DAS hoe zit het?
Je bent van tafel en bed gescheiden,daar is ook nog rook dat vuur kan gaan worden.
Fa dang!!!
genoeg stof.
Jij hebt talent,jij doet het DAS.
Ook ontspanning bieden.
I enjoy it.
Maak melding
DAS, met alle respect voor jouw andere (verstandige) reacties, maar misschien is het handig dat je vanaf nu verhaaltjes gaat vertellen als de discussies te verhit raken. Zodat iedereen zijn verstand weer kan neutraliseren. Is dat een idee? š
Maak melding
Das,
Bedankt voor het vervolg.
Hmmm, 1975.. hmmm, dus in nov, rond deze periode… Memmories van 34 jr geleden….
Anita heeft je zelf ontdekt lees ik tussen de regels door hahahaha…
Ik hoop op een romantisch eind!
AHE, das nou het voordeel van vrouwzijn, wij mogen onbekommerd een traantje laten hahahaha…
Maak melding
Lunchtime?
Verkorte versie van het ware verhaal. Namen, personen en plaatsen zijn niet de echte.
Prettige lunch en mooi podia voor Netwerk.
Angalampoe! (vervolg/slot)
Met veel gevoel voor humor zei zuster Helga naar Angalampoe kijkend: “je hebt hem gebroken! Tot vandaag aan de dag weet ik niet wat zuster Helga daarmee bedoelde. Wou ze zeggen dat Angalampoe me heeft los gemaakt van een juk of, had ze de bedoeling te zeggen dat de Angalampoe me ontmaagd heeft? Ik weet het niet, maar er was vanaf dat moment een hele vrolijke stemming in mijn ziekenhuiskamer. En dat bleef zo, totdat de behandelende arts plotseling op de kamer verscheen. “Tijd voor’n onderzoekje”, zei hij kort. En toen moest Angalampoe weg.
Eigenlijk wilde ik haar nooit meer laten gaan, zo heftig was het. Ik was bang haar weer kwijt te raken. Eigenlijk hoopte ik op dat moment dat de vertrek en landingsbaan van Zanderij voor weken buiten gebruik zou zijn, maar dat is een te egoistische gedachte, vindt u niet? En dat noem ik grenzeloze liefde, toch?
Afscheid nemen van Sita wilde ik niet. Ik proefde nog steeds haar roze lippenstift en bleef er met mijn tong aan mijn lippen van proeven. “Zo,zo meneer Anton, u kunt nu wat zeggen, maar u hoeft niet steeds uw tong voor me uit te steken hoor, mij kunt u niet verleiden” zei de arts een beetje lachend.
En de Angalampoe ging weg. Ik zag in haar ogen hoe moeilijk ze het had en ik voelde in mijn hart haar pijn toen ze mijn hand los liet. Ze keek nog even met betraande ogen om en wierp me nog snel een kushandje toe. Arme Angalampoe; dit allemaal meemaken tijdens je vakantie waar je zoveel van verwachtte? Wie weet wat ze allemaal achter de rug heeft de afgelopen huwelijks jaren. Is ze slecht behandeld, heeft zij slecht gehandeld (wat ik niet denk), of heeft ze tijdelijk in een “blijf van mijn lijf” huis gezeten? Ooit zal ik het te weten komen. Die blik in haar ogen liet me niet los. En de behandelende arts moest drie keer tegen me zeggen “tong naar buiten” voor ik het hoorde en deed. “Meneer Anton is nog aan het nagenieten” zei zuster Helga. En toen moest iedereen lachen. Ik ook! Nu met geluid!
Wat was dat een pracht ervaring, maar tegelijkertijd vreemd. Je hele leven lang heb je kunnen lachen en praten en door een ongeval ben je een week lang je stem kwijt en moet je weer gaan oefenen om je verstaanbaar te maken? Enfin! Die diagnose laat ik aan de specialisten over. “Het wordt tijd om de balans op te maken om te zien hoe ver we zijn. Gaat u met me mee zuster Helga?” Dat was de slotconclusie van de arts.
En toen was ik alleen.Ik probeerde een deuntje te zingen, lala laa lalalalaaa to dekoh ke valman, heel zachtjes. Maar de woorden die uit mijn mond kwamen zou niemand begrijpen, ook al was die tot over de oren verliefd.
Over verliefdheid gesproken. Ik was echt grenzeloos verliefd op mijn Angalampoe. Kon er niets aan doen! En u hoeft mij niet te veroordelen, want misschien weet u niet hoe dat voelt. Misschien bent u nog nooit verliefd geweest, maar daar moet u mij niet de schuld van geven. Probeert u zich in mijn ziekenhuisbed te verplaatsen dan zult u anders over me oordelen. U kent me niet, toch? U weet niet hoe ik heb geploeterd om mijn hart in deze conditie te houden. Maar misschien begrijpt u er niets van wat een jongeman van zestien voelt als hij voor ’t eerst verliefd wordt. Weet u wat Tostesteron
is? Wat het met een zestienjarige kan doen? En dan op die leeftijd mee maken dat je eerste en enige liefde wordt weggekaapt? De liefde die je in je hart gesloten hebt? Wat weet U van liefde? Is liefde voor u seks? Is liefde voor u samen een beschuitje eten? Ga toch weg! Serieuze liefde is eenmalig en heeft niets met seks of beschuit te maken. Dat zijn middenstandsuitdrukkkingen om de handel te ondersteunen. Als u denkt mij te kunnen verwijten van overspel, dan bent u aan het verkeerde adres. Aan het begin van deze alinea schrijf ik “ik was genzeloos, hopeloos en wezenloos verliefd”, maar dat ben ik nog steeds! Kan ik daar wat aan doen? Amor, amor, amor! Wacht maar tot het U overkomt, dan kunt u me bellen op 797204 (Wil Tura).
Na verschillende onderzoeken te hebben ondergaan werd me mijn medische situatie van dat moment verteld door de behandelende arts.
Dat was op de dag na de dag waarop ik weer voor het eerst geluid produceerde. Mijn echtgenote kon er niet bij zijn. Ze had met de grote familie een dagje Cola Kreek gepland. Dat hadden ze speciaal voor haar georganiseerd, dus kon ze onmogelijk weg blijven. Logopediste Cornelly stond er op om er zelf bij te zijn als vervangster van mijn echtgenote. Later op de dag zou ze dan langs komen als het nog mocht van de afdeling. Maar ze kwam niet! Mijn echtgenote kwam niet naar het ziekenhuis; nooit meer! Ze vloog als het ware zo de Atlantische Oceaan over en Europa in, zonder afscheid te nemen of iets dergelijks. Geen brief achtergelaten, geen boodschap, geen bloemetje en ook geen kaartje. Mijn God! Wat is er gebeurd? Hoe kan ze me dit aandoen? Er is toch niets met de kinderen in Holland aan de hand? Neen, dat was niet de reden, zou ik pas later vernemen. Ze was kwaad! Erg kwaad! Woest! Zou een tante later zeggen.
Voor degene die het nog niet weet moet ik een opening maken door te vertellen dat je op Cola Kreek alle tijd heb. Tijd om te zwemmen, te relaxen, te eten en ook tijd om te roddelen. Je weet wel! Die tories komen vanzelf naar voren, ook al belast je een ander met je roddelzucht. Een van mijn zussen kon het heel goed. Ze had de bijnaam Konkroe-tetee. En juist die zus heeft losgelaten. Zij was het lek! Een lelijk lek. Want, op Cola Kreek waren de scheidingspapieren al getekend, nog voordat mijn echtgenote het heerlijke, zwarte water was ingegaan. Zo roddelsnel is die ene zus van me. Dat is ze altijd al geweest, lelijk eend! Nog te bedenken dat toen ik klein was en zij verliefd, dat ik brievenjongen voor haar en haar vriendje moest spelen. Weet u wel, kleine liefdesbriefjes brengen van het ene erf naar het andere erf, zonder dat de ouders het wisten. En nu doet ze dit?
Twee brieven die ik voor de kinderen in mijn ziekenhuisbed heb geschreven moesten op de post. Mam zou ze meenemen maar ze wilde papa niet meer zien. Ze wist dat hij weer kon praten maar ze wilde hem ook niet meer horen. Het deed haar pijn! Dat kon ik als geen ander begrijpen. Het deed haar geen pijn omdat het om een andere vrouw ging, maar de pijn lag in haar hoofd. Hoe kon de tongzoen van een andere vrouw dan ik zoveel invloed op mijn man zijn stemming en stembanden hebben? Dacht ze. Dat was de pijn! Ze wilde niet eens weten welke vrouw, hoe ze heette en waar ze woonde. Elke andere Surinaamse vrouw zou zeggen: “mie e go tek ing!” Maar het werd pas erg toen die lelijke eend zus van me tegen haar zei dat ik al op mijn zestiende verliefd was op Angalampoe. Toen was Cola Kreek te klein! Ze hebben haar moeten vastbinden aan een van die hoge bomen anders had ze alle autoruiten kapot geslagen.
Ze ging te keer, man! Ze smeet met Masoesa alesi en Djogo flessen. Zo hebben ze haar nog nooit gezien, zeiden ze! En op de vervroegde terugweg moesten ze stoppen bij de eerste de beste Chinees voor flesjes Alcolade. Die had de Chinees niet maar hij had wel Bien Etre! Gesmokkeld spul van over de Franse grens bij Albina. Wat een trieste zaak. Wat heb ik allemaal aangericht? Ik ben met haar getrouwd, ben de vader van haar kinderen, ben haar beste vriend, haar gabber en haar bedpartner geweest. We hebben het leuk gehad samen en de seks lukte aardig. Maar was dat liefde? Echte liefde bedoel ik? Weet u, gaat u bij uzelf te rade en stelt u zich dezelfde vraag die ik nu ga stellen: “hou ik echt van mijn man?” Of “hou ik echt van mijn vrouw?” Wanneer u deze vraag niet onherroepelijk in een halve seconde met JA kan beantwoorden, dan bent u niet verliefd. Helaas voor u! Dan woont u samen uit gewoonte, dan gedoogt u, dan heeft u een zakelijk huwelijk, of bent u nog bij elkaar voor de kinderen, of u bent nog bij elkaar omdat u bang bent om wat de buren ervan gaan zeggen. Dat is liefde bedriegen!
Kijkt U! Liefde is mij overkomen, net zo gewoon als dat die dronkelap me overreden heeft.
En dat kan iedereen gebeuren, ook U!
Het afscheid van Angalampoe en haar zoontje twee dagen later was vernietigend. Ik was al in een droevige bui en nu dit! Mij hebben ze verteld dat ik vanwege een geraakte zenuw in m’n ruggenwervel nog weken het bed moest houden. Te vroeg gaan dansen of gaan boeken zou fataal kunnen zijn. Dus hebben Angalampoe en ik het afscheid bescheiden gehouden. Kleine Anton was er bij, zuster Helga, zuster Loes, logopediste Cornelly en zus Bea, die beloofde vaker langs te komen in het ziekenhuis. Met tranen in haar mooie donkere ogen verliet mijn Angalampoe de ziekenhuis kamer. Wetend dat ze gaat vliegen, maar dat ze me terug zal zien en nooit meer zal laten gaan. Die belofte hebben we zonder woorden gemaakt. Ze hoefde me alleen maar diep aan te kijken met die donkere ogen van haar en we wisten het allebei. Om precies 18.24 uur die middag hoor ik het KLM toestel over het ziekenhuis vliegen richting Holland. De Angalampoe was gevlogen, maar niet weg!
Moet u weten:
Precies een dag voor 25-11-75 heb ik de echtscheidingspapieren getekend. Vanaf morgen zou ik dus onafhankelijk zijn, net als Suriname. Ik kon weer dansen en boeken dus ben ik op het Srefidensi feest geweest in het toen nog Suriname Stadion, samen met Angalampoe. Ons leven is rijk en gevuld met LIEFDE.
Alles is goed geregeld met mijn ex echtgenote, die het me later heeft vergeven.
We zijn nog steeds goede vrienden en ik heb haar alles keurig verteld. Ik heb haar ook die Sitabobbel op mijn rechtervoet laten zien als getuige. Ze begreep het gedrag van Angalampoe en ze kunnen het goed met elkaar vinden. Vorig jaar, op de jaardag van mijn ex hebben we nog samen pom gegeten.
Weet u, ik heb mijn lelijke eend zus ook vergeven, want liefde heeft maar een gezicht.
Maak melding
En ze leefden nog lang en gelukkig!!!
ps: “Om precies 18.24 uur die middag hoor ik het KLM toestel over het ziekenhuis vliegen richting Holland”.
Dat vind ik een hele mooie zin, heel treffend voor mij. Alleen zat ik ooit op het balcon van mijn ouderlijk huis ook nog naar het vliegtuig te kijken.
Maak melding
AHE, Esmerald, Redding, Netwerk e.a.,
De Angalampoe is net als de Watrasoepoe manja, de Pommerak, de Anijsappel, de Cashewvrucht en de Kortje (Kolibrie) aan het verdwijnen uit de Surinaamse natuur. Betonnen schuttingen vervangen de Heining van vroeger die ik ook gebruikte als hengel.
Als je in de gelegenheid bent moet je goed kijken naar de Angalampoe bloem. Er hangt zo’n tong aan die je bij geen enkele andere bloem tegen komt. Dat was mijn redding!
Wie dit verhaal wil gebruiken of er een boekje van maken vraag ik om met twee dingen rekening te houden: 1. De kaft moet gesierd worden met de foto van een donkerrode Angalampoebloem en 2. De opbrengst moet bestemd zijn voor een kindertehuis in SME.
Maak melding
Almost weekend,
Das,
Fantastisch gedaan, dit is meer dan een boek waard, zou best wel eens verfilmd kunnen worden.
Het stukje van die mevr. op cola kreek was top, zag het helemaal voor me. “Toen was Cola kreek te klein”.
Pittige dame, zoals veel suri dames… net echt!
Bedankt en
Prettig weekend.
Maak melding
AHE,
Dus jij hebt ongeveer hetzelfde meegemaakt?
Lieve Esmerald,
De eigenlijke tekst van mijn lelijke eend zus te Cola Kreek was de aanleiding tot de winti van mijn ex. Ze zei letterlijk: “meisje, dies na owroe lobi, a ne froestoe!” (meisje, oude liefde roest niet!). En ze maakte nog een vette tjoeri er achteraan. En toen was het hek van de dam!
Maak melding
DAS,
Alleen het gevoel als het vliegtuig boven paramaribo vliegt richting Holland. Voor de rest was mijn verhaal totaal anders en ook in een veel korter tijdsbestek.
Meisje uit holland op vakantie met ouders, logeerde bij mijn overburen. Toen heb ik haar gevangen, i sabie tok! š
Jouw verhaal was mooier en ik heb er van genoten.
Maak melding
Beste AHE,
Ik denk eerder dat zij jou heeft gevangen….
Je was dus een vakantieliefje hahahahaha…
Dus niet zo stoer doen hoor!
DAS,
Ik snap het. Kijk vaak naar East Enders BBC1, daaro heb je ook stukjes die mij doen denken aan die Suri “tjoerie”, gesjierp. Zitten een dame en grootvader in die me sterk aan suri doen denken.
Vind dat altijd lachen, hilarisch.
Maak melding
Hi Esmerald,
Nu ben ik echt aangetast in mijn mannelijke eer. Het zijn altijd weer de vrouwen die het voor elkaar krijgen om mannen weer met beide benen op de grond te zetten na weer Ć©Ć©n van hun macho uitbarstingen. Oke….ik begrijp het! Ik was gewoon een vakantieliefje, maar het waren wel zes hele mooie weken! En toch weet ik zeker dat ze ook iets voor me voelde……voor zes weken hahahahaha.
Maar je hoeft me niet uit te lachen toch? Ik was zo verdrietig en had het al zooo moeilijk toen ze vertrok. Ik was een paar weken van slag en had geen zin in niets. Geen voetballen, geen fuif, nada. Zelfs mijn omgeving begon zich zorgen te maken. Mijn ouders zeiden, “dat is nou echt liefdesverdriet”. Pas na een maand was ik weer een keer in Blue Bells (Leonsberg) te vinden. Na haar vertrek hebben we nog een paar keer āouderwetsā gecorrespondeerd. Dus na een brief te hebben gepost was het aftellen en dagelijks in spanning op de postbode wachten. Het waren zware tijden hoor!
Heb je nu een heeeel klein beetje medelijden i.p.v. me uit te lachen??
Groetjes
Maak melding