Overwinning (Column)

Door Iwan Brave – De reden waarom ik altijd van horrorfilms hield, was niet zozeer het griezelen als wel de wetmatige eindplot. De opgejaagde, geplaagde dan wel getergde hoofdrolspeler beseft uiteindelijk dat – als enige redding – hij moet ophouden met vluchten, zich moet omkeren en de belager die hem het leven zuur maakt, te lijf gaan. Angstige prooi wordt onverschrokken jager.

Zo ook is het met grote en simpele problemen in het leven. Dus ben ik eindelijk maar zelf aan het loodgieten geslagen. Een jaar lang (!) heb ik een wasbak ontweken waarvan de kraan het niet deed en de sifon flink lekte. Voor scheren en tandenpoetsen zocht ik mijn toevlucht in de doucheruimte of keuken. “We doen geen gangbare reparaties, daarom houden we de huur laag”, had de huiseigenaar vantevoren gezegd. Dat leek me een prima deal. Een Tl-armatuur begaf het al in de eerste week. Niet lang daarna viel het houten verandadeurtje door vermolming eruit. Maar zolang het knipslotje erop zit, blijft het ‘keurig’ hangen. Zo heb ik een huis vol gebruiksaanwijzingen.

Maar van de week ging de zogenoemde ‘voetenkraan’ in de doucheruimte lek. Versleten. Er bleef water uitstromen, waardoor de hydrofoor steeds aansloeg. Ik had geen zin om een loodgieter erbij te halen vanwege de kosten. Wilde ook niemand tot last zijn. Dan maar de hydrofoorstekker eruit voor het slapen gaan en als ik van huis ging. Die voetenkraan was gewoon een kwestie van eruit draaien en een nieuwe erin. Maar als die zou afbreken; zat ik met een kapotte waterleiding! Allerlei redenen om het probleem te ontvluchten. Maar het bleef me knagend en stressend achtervolgen met het geluid van die steeds aanslaande hydrofoor en het gesijpel in de doucheruimte. Straks wordt het van kwaad tot erger: een doorgedraaide hydrofoor of hysterisch spuitende voetenkraan.

Rustig schrijven is er niet meer bij. En dan ineens besluit ik naar een ijzerhandel te gaan die tot ’s avonds open is. Gewapend teruggekeerd met voetenkraan, teflon en een griptang. Echter, hydrofoor met afsluitkraan zit – tegen diefstal – achter slot en grendel: geen sleuteltje! Tegenslag. Maar, net als in een horrorfilm, eenmaal omgekeerd; vastbesloten doorgaan. Snel nadenken. Paramaribo heeft nauwelijks waterdruk. Dus hydrofoorstekker eruit en lage erfkraan openzetten zodat de leidingen leeglopen. Voetenkraan zat natuurlijk muurvast. Vandaar die griptang. De leidingbuis ging enigszins krom, maar los kwam-ie.

Die nieuwe glanzende kraan zien stromen, was zo bemoedigend dat ik de situatie bij de wasbak goed ging bekijken. Daaronder bleek de stopkraan vastgeroest. Griptang erop, losdraaien en halfrennend naar de ijzerhandel vijf minuten voor sluitingstijd. Het traliewerk was al neergehaald maar gelukkig zijn we in tijdloos Suriname en werd ik nog geholpen.

Nieuwe stopkraan erop, opengezet maar uit de tapkraan slechts pruttelgeluid. Waar zat de verstopping? De flexibele verbindingsbuis losgekoppeld bij stopkraan, emmer eronder en voorzichtig openen. Volop water! De tapkraan was zo poreus dat hij afbrak bij het koppelstuk. Dan maar de sifon bekijken. Wonderbaarlijk, intuïtief proces. Zolang je maar vol vertrouwen en behoedzaam op iets focust, dan ga je het ook doorzien. Behoedzaam uit elkaar gehaald (zat vol stinkerige, samengekoekte smurrie), als nieuw schoongemaakt, rubbers weer in hun juiste vorm gemasseerd en alles behoedzaam in elkaar gezet. Bij het testen stroomde het water kolkend weg en geen druppel sijpelde uit de naden!

Ik heb de flexibele verbindingsbuis via het gat van de wasbak gestoken en de kapotte tapkraan als gewicht op het restant koppelstuk gezet, waardoor de buis naar beneden gebogen blijft. Met de stopkraan, in handbereik onder de wasbak, draai ik open en dicht. Zo heb ik een tijdelijke geïmproviseerde ‘tapkraan’. Ik laat het even zo; als symbool van overwinning. Triomfantelijk heb ik vanmorgen mijn tanden staan poetsen. Voel me weer een stukje meer ‘zelfredzame Surinamer’. Gammele keukenkastdeuren en losse stopcontacten opgelet; here comes Johnny!

Iwan Brave