Kwaliteitstijd

Door Iwan Brave – ‘Suriname, lui lekker land’. Nou echt niet. Een cliché dat niet opgaat als je in dit land woont. Alleen al vanwege de magere koopkracht hebben velen hier een dubbele baan of meer. Surinamers zijn harde werkers en doorzetters. Alleen werken ze niet efficiënt en onvoldoende doelmatig. Dit getuige het stapvoetsgewijze tempo waarin het land ‘vooruitgaat’. Maar dat is een andere discussie die ik wellicht een andere keer aanzwengel.

Dat Suriname geen luilekkerland is, wist ik overigens al lang hoor. Dus ik klaag niet. Maar toch. Vorige week had ik niet eens de puf om mijn column te schrijven. Normaal pen ik een column neer in een handomdraai. Maar mijn hoofd stond op ‘vooral niets moet’. Twee weekenden geleden was ik het binnenland voor de ‘soft opening’ van het Marron Museum Saamaka Köndë in Pikin Slee. En vorig weekend was een warming-up van het politieke carnaval dat gaat los barsten in verband met de komende verkiezingen op 25 mei. NPS hield op haar partijcentrum Grun Dyari een “Braderie”, DOE een ‘open house’ in verband met zijn nieuwe partijcentrum en SPA had zijn ‘kick off Massameeting’.

Zat over te schrijven dus, maar er zat gewoon een blokkade tussen mijn hoofd en vingers. Omdat ik me scheel werk. Als chef Binnenland moet je niet alleen het team aansturen maar ook artikelen stevig redigeren en ’s avonds erbij zijn om de krant van de volgende dag voor te bereiden. En ook nog tussendoor het echte journalistieke werk – het veld ingaan – erbij doen. Geloof me: op een gegeven moment kan je met deze tropische hitte geen pap meer zeggen, ook al werk je aircogekoeld.

Maar ik heb ook nog een gezinsleven. De vele avonddiensten betekent vaak in de middag beginnen, waardoor je net iets eerder vertrekt voordat de kinderen door de schoolbus worden afgeleverd. Daardoor schiet samen eten erbij in, alsook het ze in bed stoppen en een verhaal voorlezen. En als je rond middernacht thuis bent gekomen, dan lig je echt nog wel voor pampus als zij zes uur ochtends opstaan. Ik heb moeten vechten tegen mijn schuldgevoelens hierover. Maar ik troostte me met de gedachte ‘liever één snurkende papa in bed, dan tien in de lucht’. Met die blik komen ze soms ook even checken.

Dat betekent dat ik nu echt te maken krijg met ‘qualitytime’ en hoe daaraan invulling te geven. Dat begint met niet méér willen geven – beloven – dan je kunt opbrengen. Waar kinderen vooral niets aan hebben, is een rusteloze papa. Dat voelen ze haarfijn aan. Dan worden ze onhandelbaar, en kinderen zijn meesters in het doelgericht de verkeerde knoppen indrukken! Om te checken of je het werkelijk met ze meent. Vooral bij Heather-Leezza – die als meisje mij het meest claimt als ‘hij is míjn papa’ – merk ik dat. Ongetwijfeld ook een cliché, maar het zij gezegd: als je er bent, wees er dan ook werkelijk. Liever een kort maar krachtig uur, dan een hele middag waterverf.

Met de nodige watervrees ben ik twee weken geleden bij ze ingetrokken. Na enkele dagen kreeg ik al vluchtneigingen. Even paniek; was het dan toch een foute beslissing?! Maar dan moet die knop om. Duidelijke lijnen trekken: als er brand is op de werkvloer dan moet papa die gaan blussen. Daar staat tegenover: het weekend is grotendeels voor jullie en gestand houden de belofte ‘morgenmiddag eet papa mee!’ En dan niet hapslik maar lekker twee uurtjes uitbuiken en samen op de bank liggen knuffelen. Ja, en uit dat mobieltje.

Het betekent ook, zoals deze drukkende zondag, samen naar de kerk en eten. Maar daarna gaan jullie met mama naar het zwembad en papa gaat niet mee. “Kom noh, waarom niet.” “Papa moet schrijven.” Waarom noh? Vanwege ons mooie huis, jullie aircogekoelde slaapkamers, die mooie auto, jullie vreugdevolle privé-school en al dat lekkere eten op commando. Net even een uurtje geslapen en heb nu het rijk voor mij alleen. Het heeft goed uitgepakt. Bij deze uw column. Straks weer qualitytime voor het gezin. Klinkt heroïsch, maar het verbleekt bij wat een moeder moet opbrengen. Gelukkig is die uitgerust met een ‘moederhart’.

Iwan Brave