Door Iwan Brave – Ze kwam met gedrukt verdriet in de taxi stappen. Gelukkig had ik mijn ongeduldigheid tijdens het ietwat lange wachten onderdrukt. Toen ze achterin zat – nu met betraande ogen – zei ze: “Naar Schiphol alstublieft.” Ze snikte lichtjes. Het verdriet was vers. Ze leek niet op reis te gaan; ze had slechts een ruime handtas bij zich. Zou een dierbare als lijk zijn teruggekeerd op de luchthaven? vroeg ik me af. Toen we op de hoofdweg reden, was haar snikken nog steeds niet opgehouden; het leek zelfs iets toegenomen. Toch deed ze haar best zich flink te houden.
Zwijgen uit beleefdheid stond zo kil, maar ik vond het moeilijk om rechtstreeks te vragen wat er aan de hand is. Bang dat het te pijnlijk was. Nu moest ik vooral niet vragen of ‘alles in orde’ was. Dat was evident niet het geval. “Gaat het?” vroeg ik, op een toon die aangaf dat ze haar hart mocht luchten. “Mijn huwelijk loopt stuk”, gooide ze zonder omwegen erin en liet haar tranen goed bengelen zonder een huilgrimas op te zetten. Haar gelaat kleurde steeds roder onder het blonde haar. Ik zocht naar vertroostende woorden. ‘Sterkte’ zou hier niet gepast zijn. Hoewel scheiden een beetje afsterven is, maar toch. Ik liet even een stilte vallen.
“Ondanks dat u verdrietig bent, staat u wel achter de scheiding?” verbrak ik die. “Nee, helemaal niet. Ik wil hem niet kwijt. Maar hij wil niet meer.” Ze begon weer te snikken, maar vermande zich en zei: “Misschien kunt u later naar mijn man gaan en hem een pak rammel geven.” Ik gooide meteen maar achteraan: “En hem te zeggen dat hij bij u moet blijven.” “Ja!” klonk het alsof we een overeenkomst hadden. Er schoot een lach tussen het snikken door. “Ik ken u helemaal niet en dan zit ik hier maar te snikken”, zei ze ineens verontschuldigend. “Het is niet erg, zo gaat het nu eenmaal.” Ik overwoog een heel verhaal achteraan te gooien, maar dat zou dan aan de hand van mijn eigen ervaring moeten zijn. Ik zweeg; ik deed er niet toe.
“Dank u wel”, zei ze. Het liefst had ik haar kussend willen troosten en haar hete tranen als snoepjes met mijn lippen willen oppeuzelen. “Heeft uw gang naar Schiphol met de situatie te maken?” “Nee, ik werk voor een modezaak en er is een beurs in Duitsland waar ik naar toe ga, ik kom vanavond terug.” “Gaat het wel lukken met werken?” “Ja wel, dan heb ik tenminste afleiding en er is ook een leuk collegaatje waarmee ik kan praten.” “Mooi zo.”
We zwegen voor de rest van de rit. Zij had haar eerste verdriet bij mij als toevallige passant kunnen ventileren. Als je echtscheidingsperikelen vers zijn, dan valt er niet zoveel te vertellen. Het leek mij ook niet gepast om door te vragen wat de reden was voor de echtscheiding. Het zou haar mogelijk alleen maar nog meer van slag brengen. Ze was immers niet meer gewild. Bij het afrekenen op Schiphol keek ze mij nog eventjes indringend en vriendschappelijk aan. Ik stapte snel uit om de deur open te houden.
Toen ze was uitgestapt nam ik haar lichaam op. Het spijkerjack zweefde boven haar middel, waardoor haar onderrug ontbloot werd. Ze had een mooi mollig lichaam. Ze snikte nog steeds licht. Ik pakte haar hand en drukte die stevig. “Je veerkracht moet van binnenuit komen; het gaat je hoe dan ook lukken. Héél veel sterkte”, wenste ik haar toe. Ik voelde dat ik haar ook een stevige omhelzing had kunnen geven, maar professionele discretie was op zijn plaats. “Heel erg dank”, zei ze en liep zo moedig mogelijk naar de vertrekhal. Ik zag aan de blikken van andere mensen dat ze nog steeds snikte. Maar haar verdriet ontging de meesten. Tranen van afscheid zijn op een luchthaven nu eenmaal heel gewoon.
Iwan Brave
Het spijt me heel erg want ik waardeer het feit dat de heer Brave wekelijks een stuk weet te produceren voor deze website, en voor zijn inzet en commitment heb ik bewondering en respect.
Verder vraagt het veel moed en een dikke huid om je standpunten hier uiteen te zetten. Kritiek geven is, zeker anoniem, zo gebeurd. En door de onderwerpkeuze is er altijd wel iemand die zich aangesproken voelt danwel de diepere betekenis mist, om nog maar te zwijgen van fanatieke stalkers die het op de man spelen of de race card trekken. Kortom, je kunt het bijna niet goed doen dus moet je het niet alleen willen hebben van de erkenning en complimenten hier.
Dat gezegd hebbend moet me van het hart dat ik dit een draak van een stuk vind. Van al het sentiment springt mij het glazuur van de tanden en voel ik mij hoogst ongemakkelijk bij de zeer gekunstelde beeldspraak..
Ik vind de heer Brave een geweldige onderzoeksjournalist, zijn analyses messcherp en met oog voor het grote geheel. Daar lees ik graag meer van, dit soort zoetsappige verhalen moet hij maar niet meer willen doen.
Maak melding
Ik lees je alledaagse stukken net zo graag, als je politieke beschouwingen!!
Maak melding
Ach Iwan Brave, je hebt een kans laten liggen.Deze vrouw zal haar troost gaan halen bij een andere man die in elk gevan geen sufferd zal zijn.Ik praat uit eigen ervaring.Ik heb heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel kansen laten liggen.
Maak melding
Een heel mooi verhaal in mineur.
En het slot was sterk. Zeer solide!!!!!!!!!
Maak melding
Dagelijks passeer je, of ben je tussen, of in de nabijheid van zoveel mensen die een probleem hebben zonder dat je het merkt. Je weet nooit wat in het hoofd van een mens omgaat.
Degene die lollig doet en een vrolijke indruk maakt heeft misschien een probleem van hier tot ginder, en degene die nors is zou best de volgende dag naar een bounty eiland kunnen vertrekken voor een mooie vakantie met zijn geliefde. De vakantie zou ook best betaald kunnen zijn van een leuk bedrag dat nog over was uit de gewonnen loterij.
Omdat de route richting Schiphol was legde de taxi chauffeur meteen de link met een sterfgeval of iets dergelijks m.n. ernstige ziekte of iemand die op sterven ligt. Hij zat meteen ook op het verkeerde spoor.
Deze dame snikt waardoor je kunt merken dat ze verdriet heeft. Dit was nog vers. Maar ook de chauffeur uit dit verhaal zou het een paar uur later misschien niet zijn opgevallen. Ze zou dan al midden in de afleiding zitten en al een paar “vrouwen onder elkaar” praatjes met haar collegaatje hebben gehad.
S’morgens lijken de dingen soms erger en ervaart men de dingen ook anders.
Weet je wat ik denk? Die mensen hadden gewoon ruzie waarbij hij op waarschijnlijk overtuigende wijze aan haar heeft gezegd dat hij niet meer verder wil. Maar misschien dacht hij om 13:00u er anders over.
Misschien stond hij haar die avond op Schiphol met een bloemetje op te wachten.
En misschien leven ze nog lang en gelukkig. Maar misschien is dit het begin van het einde.
Schijn bedriegt!
Maak melding
mang
Maak melding
ia boi,je heb je kans laten voor bij laten gaan mang?hoe dang ? vervolgs mij hou jij van vliegeren,ma luistert nou mang.iwan ,ik wil eght geen veertje ergens in je stoppen of zo ,maar ik vindt je echt een topper en dat meen ik ,neeeeeeeeee je kent me niet ik ken jou niet,maar hoe jij typ en je verhaal geeft is eght top.soso lobie
Maak melding
verlossing
Dromen zijn bedrog
de lakens vallen en nog
slaapdronken merken,
het is niets
en toch doorgaan
op zoek naar schrammen
letsels, tere plekken,
het is niets,
het wordt niets
(Varma R)
Maak melding