Maggi

Door Clark Accord – ‘Dat was Post Rotterdam, in de koloniale tijd was dat de hoofdstad van Nickerie.’ Maggi gebaart in de richting van het moeras aan de monding van de Nickerie-rivier. De lage vegetatie steekt af tegen de imposante bomen erachter. ‘Ze hadden genoeg van de strijd met het water, dus hebben ze de stad naar de overkant van de rivier verplaatst…’
Voor ons ligt de Atlantische Oceaan. Hier vloeien de mondingen van de Corantijn- en de Nickerie-rivier inéén.
Voor in de boot is het domein van Maggi.
Haar mond staat geen moment stil – behalve wanneer ze ons trakteert op haar stralende glimlach.
Op een groen butaangasstel staat een pan met water.
‘Dat is voor straks. Voor de koffie. Met lekker veel suiker en melk, anders lust ik het niet.’ Ze trekt een vies gezicht. Haar ogen zinken weg in haar vlezige gezicht.
De boot is niet overdekt. Achterin is Patrick bezig het zeildoek over de vracht recht te trekken. Patrick, Maggi’s man, is de zwijgzame kapitein van het schip.
Ik kijk omhoog. De zonnige hemel toont een uitgestrekte staalblauwe vlakte. Patrick’s doorweekte T-shirt verraadt echter een recentelijke tropische regenbui. In stilte doe ik een schietgebed dat het de rest van de tocht droog blijft.

Maggi runt met haar gezin een kruidenierswinkel in Washabo, een indiaans dorp vlak bij Apoera. De boot is dan ook een drijvende opslagplaats van proviand en voorraad. Op het achtersteven, bij de machtige blauwe buitenboordmotor, zit Stanley, een van Maggi’s zonen. Zijn snelle homeboy-stijl, laag zittende baggy trouser en wijde shirt vormen een schril contrast met de eenvoudige blauwe rok en bont bedrukte blouse van zijn moeder. Zijn ogen gaan schuil achter een zonnebril met spiegelglas.
Maggi buigt zich vervaarlijk over de reling. Door haar korte bovenlijf heeft ze moeite om bij het water te komen – haar benen maken fietsbewegingen in de lucht.
Met ingehouden adem volg ik haar acrobatische toeren, ondanks het besef dat dit voor haar dagelijkse kost is.
Met een triomfantelijke blik in haar ogen komt ze weer overeind, in haar handen een oranje plastic teil gevuld met rivierwater. Ze zet de teil naast zich op de bank en pakt een grote schaal vol sappige garnalen. Ze giet er water uit de teil bij. Geconcentreerd roert ze met haar korte vingers door de garnalen.

Na twee uur maken we een tussenstop in Crabwood Kreek, een slaperig smokkelaarsdorp aan de Guyanese kant. In het water bij de steiger drijft een grote hoeveelheid geroofde boomstammen, afkomstig uit het Surinaamse oerwoud.
Als oude bekenden worden twee jonge indiaanse vrouwen en hun baby door Maggi verwelkomd.
De uitnodigende geur van gebakken garnalen breekt mijn neus op.

De reis duurt nu reeds veertien uur. De olielamp die voor op het schip bengelt heeft een enorme aantrekkingskracht op rondvliegende insecten. In de duisternis schitteren de lichtpuntjes van vuurvliegjes. De sterrenhemel is overweldigend, en Maggie’s heldere gezang creëert een magische stilte aan boord. Het oerwoud aan weerskanten van de rivier is verworden tot een verzameling dreigende schaduwen die hoog boven ons uit torent.
Maggie heeft zich op het voordek uitgestrekt, met in haar hand een flashlight. Haar ogen gaan spiedend over het donkere wateroppervlak. Zo kan ze de stuurman waarschuwen voor visnetten.
Opeens zwenkt het schip naar links. In het licht van de lantaarn doemt de oever hoog op uit het water. Maggi springt overeind. Terwijl ze met haar flashlight gebaart, gilt ze commando’s naar haar Patrick.

Eindelijk heb ik vaste grond onder mijn voeten. Als ik omkijk zie ik hoe Maggie en haar bemanning verdwijnen in de duisternis.

Clark Accord – www.clarkaccord.com