Tina (3)

Door Chris Polanen – Tina, de Zwitserse rugzaktoeriste, heeft een nacht bij onze buurman Theo gelogeerd, maar we moeten nog steeds op zoek naar een plek waar ze langer kan blijven. Op de manege The Horsback Triangle vraag ik het aan Danny, een vriend van mij. Hij kan niets bedenken en vraagt het aan zijn broer Martin. Deze pakt zijn mobieltje en na een kort gesprek is het geregeld. Tina kan logeren bij een goede vriend van hem: Tiko, een Dominicaan, die samen met zijn vriendin op Charlesburg woont. ‘Is hij wel betrouwbaar?’vraag ik. Hij knikt vol overtuiging.’Honderd procent,’zegt hij.
Het is al donker als we met een taxi naar Charlesburg rijden. De zandwegen zijn er smal en vol grote diepe kuilen. We stoppen bij een eenvoudig, goed onderhouden stenen huis. Het meest opvallende is de glimmende BMW die er naast staat. Het is de eerste BMW die ik in Suriname zie.
Tina en ik lopen het erf op. In de deuropening verschijnt een man van in de dertig. Zijn bovenlijf is bloot en de stevige schouders zijn versierd met tatoeages. Mijn blik wordt automatisch getrokken door de zware gouden ketting om zijn nek en het verticale litteken dat zijn buik keurig in twee helften verdeelt.’Meneer Tiko?’vraag ik. Hij knikt en glimlacht. Zijn gezicht is in tegenstelling tot zijn torso gaaf en de meeste vrouwen zouden het zeker knap noemen. Hij heeft een charmante glimlach en hagelwitte tanden.
Hij geeft mij een hand en gebaart dat we binnen kunnen komen. We stappen binnen.
De woonkamer is netjes en bevat een grote, luxe bar. Aan de wand zie ik zowel een portret van Jezus als van Bin Laden. We maken kennis met Tiko’s vriendin, een Dominicaanse dame van een jaar of dertig, die aangeeft alleen Spaans en een beetje Sranang tongo te praten.
Tina praat met hen in het Spaans en ik zie Tiko zijn wenkbrauwen optrekken als ze zegt dat ze alleen reist en geen vast doel heeft. Tiko laat haar direct de logeerkamer zien en begint fanatiek een fan te repareren die naast het bed staat.
We halen Malu, Tina ’s hond, uit de kofferbak en ze draaft vrolijk het erf op. Tiko en zijn vriendin kijken geamuseerd naar haar. Ze hebben geen honden, dus Malu mag vrij op het erf rondlopen.
Ik vraag aan Tina wat ze denkt van haar nieuwe verblijfplaats. Ze ziet waarschijnlijk aan mijn gezicht dat ik niet zeker weet of dit een goed idee is. Ze glimlacht moedig: ‘Het is goed, hoor.’Ik twijfel en overweeg de situatie. Martin heeft gezegd dat Tiko 100 procent betrouwbaar is, maar ik ken Martin eigenlijk nauwelijks. Aan de andere kant: Tina reist in haar eentje door Zuid Amerika, dit soort risico’s zijn een telkens terugkerend onderdeel daarvan. Ik kan haar daar toch niet tegen beschermen. Ik zeg dat ze mij moet bellen als er iets is, groet Tiko en zijn vriendin en vertrek. Terwijl de taxi door het donkere Charlesburg rijdt, probeer ik doemscenario’s van mij af te schudden. Het lukt niet goed.

De volgende ochtend hoor ik niets van Tina en hoop dat dat een goed teken is.’s Middags ga ik haar ophalen. Haar gezicht heeft dezelfde dromerige, opgewekte uitdrukking als altijd, dus ik denk dat het wel meegevallen is.
Als we in de auto zitten vraag ik hoe het verblijf geweest is. Tina vertelt.
‘Tiko zat het grootste deel van de tijd met zijn vriendin in de slaapkamer. Hij was een beetje dronken. Dat duurde altijd twee dagen bij hem, zei hij. Vandaag zei hij dat hij mij even ergens naar toe zou brengen. We gingen naar een ander huis, waar drie Dominicaanse vrouwen woonden. Een van hen was zwanger van hem. De vrouwen waren erg aardig voor mij en hadden allemaal lekkere dingen gekookt, die ze mij gaven. Ik heb gegeten tot ik niet meer kon. Het was erg leuk om weer Spaans te praten.’
‘Dus Tiko heeft eigenlijk twee vrouwen?’vraag ik. Tina haalt haar schouders op en lacht.
‘Dat heb ik hem gevraagd. Hij zegt dat hij zeven kinderen heeft bij zeven vrouwen en dat hij streeft naar tien.’ Ik barst in lachen uit.’Wat?!’ Tina lacht ook en vertelt verder:
‘Hij is intelligent, hij is ook in Nederland geweest en legde de anderen uit hoe het daar is. Hij zei dat als ik met hem zou trouwen, hij een Zwitsers paspoort zou krijgen en dat leek hem wel handig.’ Het moet even tot mij doordringen.‘Wat?!’
Tina is niet zo snel geschokt. Ze lacht en haar dromerige blik is absoluut niet verstoord.’Zijn vriendin moest hierom lachen. En met wie moet ik dan trouwen? vroeg ze. Met Tina’s hond zeker?’ Nu moet ik ook lachen, maar een ding weet ik zeker. We gaan op zoek naar een andere verblijfplaats.

Chris Polanen – [email protected]