Vandaag houden zorgaanbieders Amsta en Cordaan open huis in het gloednieuwe woon- en zorgcomplex aan het Anton de Komplein in Amsterdam Zuidoost. De voorziening Anton de Kom van Cordaan is voor zorg en begeleiding van Surinaamse ouderen met dementie.
De realisatie hiervan is een historische gebeurtenis in Amsterdam. Het is de eerste woonvoorziening die specifiek voor Surinaamse ouderen met dementie – of dementerende ouderen die de Surinaamse leefcultuur omarmen- wordt gerealiseerd.
In het complex komt ook het ontmoetingscentrum Kraka-e-Sewa, een centrum voor advies en dagbesteding voor Surinaamse dementerende ouderen en hun mantelzorgers.
Het open huis voor de buurt is vrijdagmiddag 20 november van 14.00 tot 16.00 uur. De ontvangst is aan het Anton de Komplein 60 in Amsterdam Zuidoost (achter het stadsdeelkantoor).
gefeliciteerd en bedankt
Maak melding
Ontmoeting met oom Anton.
De dag begint altijd ergens mee, al is het maar met opstaan. Anton is 88 jaar oud. Hij woont al 6 jaar in bejaardenhuis Asiana in Paramaribo. Vandaag krijgt oom Anton bezoek van mij. Vanonder zijn bed haalt Anton een fotoboek. ‘Dit ben ik’, Laat hij mij op een foto zien. De tijd heeft de foto al bruin verkleurd.’ Je bent hier een gelukkig mens oom Anton’, Zeg ik op die speciale foto. Het was een foto die oom Anton zelf lang voor zich hield voor hij het aan mij gaf om te zien.’ Een gelukkige mens’, Herhaalt oom Anton. Anton staart door het raam naar buiten. Zijn kamer in het tehuis heeft maar een raam. ‘Het is mijn trouwfoto’, Zegt oom Anton. ‘Mijn vrouw is 10 jaar geleden overleden’. Ook de gelukkigste mens, die volgens de volksmond misschien geen geschiedenis heeft, doorleeft toch het gruwelijk drama waar velen mee te maken zullen krijgen: de ouderdom. ‘Ik wacht hier op de dood mijn jongen’, Zegt oom Anton. Wij hebben maar net 4 foto’s bekeken en het gesprek neemt een andere wending.’ In Uw ogen zie ik geen vrees voor de dood oom Anton’, Zeg ik. ‘De dood is het enige zekere in het leven te noemen mijn jongen’, Zegt Anton. ‘Maar dat wij, waar wij er maar gelegenheid toe zien, het proberen te ontvluchten’, Vervolgt oom Anton. Hoe weinig de korte tijd op aarde ons biedt, blijkt uit de eenparigheid waarmee allen, die geloven aan een hiernamaals, dit aan ons proberen aanteprijzen als een beter of hoger leven. Ons doen en laten wordt er meer en meer, tenslotte geheel, door bepaald. Het schept de drang welke ons aanzet tot overpeinzing. Het neemt bezit van ons, het hiernamaalsdenken. Zij die zich argeloos of doelbewust afsluiten tegen de stem uit hun diepste diepte, maken van hun verblijf op aarde een min of meer rooskleurig misverstand. ‘De dood is als het komt onvermijdelijk, zowel onmiddellijk als krachtig’, Zegt oom Anton. ‘Maar vandaag heb ik Uw trouwfoto gezien oom Anton’, Zeg ik. Het wakker worden is immers een zalige aangelegenheid, en het valt buiten mijn begrip hoe iemand er zich nooit op verheugen kan. Hij die wakker wordt, kan zich, als ik afga op mijn ervaring, nooit anders dan bevoorrecht voelen. Oom Anton is van nature geen langslaper. Ik heb inmiddels warm water op het vuur laten koken. ‘Het simpele thee drinken s’morgens vroeg is voor mij een levensteken Oom Anton’.’ Maar ik voel mij niettemin iedere morgen opnieuw te kort gedaan, en ik hunker ernaar net als vroeger met U thee te mogen drinken’, Zeg ik. Ik schenk twee glazen thee. Voor Oom Anton en voor mij. Ik merk dat het juist mijn handen zijn die trillen. Het leven in het bejaardenhuis Asiana is nu opgang gekomen. Het is ons immers te doen om iets dat bestaat, zoals een waarheid op een foto, doch geworden tot een helder voorstelling welke ons vandaag eminente diensten bewijst in de strijd voor een draaglijk bestaan. Maar enigszins gekweld ben ik vandaag door een diep invretende onvrede over het eentonig leven van Oom Anton. Men kan hier de dag alleen verdragen door het vertrouwen dat er een nacht op volgen zal. Oom Anton ontvangt zijn gelovige lotgenoten met gebed. Protest en gebed hebben hetzelfde doel: de overgang te vergemakkelijken van de rust die een zaligheid is naar het onbehagen van het dagelijks doen en laten. Is het gebed, welbeschouwd, niet een vorm van protest denk ik? Wanneer wij alles bezitten wat er met de beste wil ter wereld ook maar begeerd zou kunnen worden, blijft er niets over dat wij zouden kunnen afsmeken. Wij bidden dus om op de een of andere wijze verbetering van onze toestand hier, nu, of later, te verkrijgen, wat bewijst dat die toestand allesbehalve volmaakt is. Ik bewonder Oom Anton steeds opnieuw om zijn inschikkelijkheid wanneer ik vaststel hoe, precies als op de eerste foto zijn ochtendhumeur is gebleven.-Varma R-
Maak melding
Varma,
“Men kan hier de dag alleen verdragen door het vertrouwen dat er een nacht op volgen zal”. Dit is kunst! Kunst in woorden om het zo te zeggen.
Dank!
Maak melding