Glitter

20 november 2006

Door Chris Polanen – Ik zit in de auto bij Ed, een vriend van mij. We rijden in zijn grote four wheel drive door Nickerie, zijn woonplaats. Hij heeft mij net zijn bedrijf laten zien. Ed is een Euro Suri die na dertig jaar in Nederland gewoond te hebben, remigreerde, alle obstakels overwon en nu een succesvol bedrijf heeft met 20 werknemers.
Hij is kort van stuk, maar breedgeschouderd en heeft een manier van lopen die je vooral ziet bij staatshoofden of hoogwaardigheidsbekleders. Langzaam, statig. Hij is al in de vijftig, maar ziet er veel jonger uit. Een sympathieke kerel.
Natuurlijk komt het gesprek vroeg of laat op vrouwen. Ed is getrouwd, maar geeft toe dat de verleiding hem soms te groot wordt.’Ik doe bijna nooit wat, hoor,’zegt hij,’maar soms, tja….’
Het is een bekend verhaal. Als je in Suriname succesvol bent, heb je als man kennelijk net zoveel aantrekkingskracht op vrouwen als honing op bijen. Deze bijen zijn jong, erg jong vaak en hebben een lichaam dat moeilijk te weerstaan is door de succesvolle man in kwestie.
Door elke man. Getrouwd of niet.
Ed vertelt over meisjes die zichzelf aan hem aanbieden. ’Hoeveel zelfbeheersing moet je als man dan wel niet hebben?’vraagt hij aan mij en schudt zijn hoofd. Ik moet een antwoord schuldig blijven. Als maar een beetje succesvolle Euro Suri, in de half gesloopte Bijlmer, heb ik nooit met dit probleem te maken. Ed kijkt mij even aan met een blik die wil zeggen: jullie mannen in Nederland weten niet wat jullie missen.’Ik ga je een verhaal vertellen,’zegt hij en glimlacht bedachtzaam. ‘Ik had een sma meegenomen naar een huisje dat ik heb,’zegt hij.
’We waren uitgeweest en ze had een nieuwe jurk aan met veel glitter.’ Hij kijkt even voor zich, alsof hij de avond weer beleeft. Hij vertelt, zonder in details te treden, hoe het uitje onvermijdelijk was geëindigd.‘Toen ze zich aangekleed had, zei ze: ik hoop dat er geen glitter op je is blijven plakken. Ik keek naar mijzelf en ja hoor: overal glitter. Mijn armen, mijn borst, mijn buik. Ik had mijzelf namelijk eerst uitgekleed en daarna bij haar de jurk uitgetrokken.’
Hij glimlacht bijna verontschuldigend.
‘Gelukkig lag mijn vrouw al in bed toen ik thuis kwam. Ik glipte snel de badkamer in, opgelucht dat ik dat spul af kon spoelen. Maar Chris, hoe ik ook schrobde, het ging er niet af!’Hij haalt een hand van het stuur en maakt een heftig poetsende beweging over zijn arm.
Mijn mond vormt een kwaadaardige grijns. Toch gerechtigheid. Zelfs in Suriname.
Ed vertelt verder.
‘Wat doe je zo lang in die badkamer? Kom naar bed! riep mijn vrouw. Ik had mijn huid er bijna afgeschuurd, maar die glitters zaten er nog. Ik gaf het op. Ik deed het licht uit, glipte vanuit de badkamer direct onder de lakens en trok ze helemaal over mij heen. Ben je ziek? vroeg mijn vrouw. Ik voel mij helemaal niet goed, zei ik. En dat was waar!’ Ik lig krom van het lachen in de autostoel. Ed lacht ook, maar dan zoals een gevangene lacht om de grapjes van een gevangenisbewaarder.’De volgende ochtend bleef ik onder de lakens liggen tot ze opgestaan was en de deur uit. Toen sloeg ik de lakens weg. Ik werd acuut ziek. Overal glitter. Op al die lakens. Alles in de was! En weer zelf in het bad! Weer schrobben… Samen met een laagje huid heb ik alles er uiteindelijk afgekregen.’ Hij kijkt mij aan, wachtend op mijn reactie. ‘Scrubben is goed voor de huid,’zeg ik en barst weer in lachen uit.
‘Daarna ben ik een hele tijd braaf geweest,’zegt Ed,’een hele tijd.’ Eindelijk heb ik mijn lachen onder controle. Ed heeft zijn blik weer op de weg. Volgens mij weegt hij in zijn hoofd af of het het allemaal waard is geweest. Ik bestudeer zijn gezicht, maar kan de conclusie niet van zijn gezicht aflezen. Ik zie wel iets op zijn wang. Ik kijk nog eens goed. Het is een heel klein glittertje.

Chris Polanen – [email protected]