Aanrijding

Door Chris Polanen – Het is elf uur ’s ochtends en ik ben op weg naar de praktijk van een Surinaamse dierenarts in Elisabethshof, een rustige buitenwijk van Paramaribo Noord. Ik zie al van grote afstand dat er en ongeluk is gebeurd in de Wilhelminastraat.
Rond een kruispunt heeft zich een kleine mensenmassa verzameld. Een politie auto, een brandweer auto en een ambulance maken het plaatje compleet. Ik parkeer mijn auto en loop er naar toe. In Nederland zou ik dat nooit gedaan hebben. Behalve dat ik daar gewoon de tijd niet voor heb, ben ik natuurlijk ook geen ‘sensatiezoeker.’ Nu ben ik echter niet alleen vakantieganger, maar beschrijf ik ook alles wat interessant kan zijn voor mijn lezers. Is dat een legitieme reden? Nou ja, vooruit dan maar.
Het is een aanrijding geweest tussen een pick up en een passagiersbus. De bus staat midden op de weg, de voorkant is flink beschadigd. De pick up staat in de berm naast de weg, de voorkant is links geheel verkreukeld. Als je naar metaal kijkt dat zo een klap geabsorbeerd heeft, terwijl er nog iemand in de auto zit, krijg je een heel naar gevoel. Op en om het kruispunt heeft zich een bonte menigte verzameld. Jong en oud probeert er achter te komen wat er gebeurd is en wil zoveel mogelijk zien. Eén Euro-Suri kan er ook nog wel bij.
Ik begrijp van wat ik om mij heen hoor, dat de bestuurder nog in de auto zit. De voorruit is in duizend stukjes gebarsten, die vreemd genoeg nog aan elkaar zitten, en ligt naast de auto. Er is een deken over de plek waar de ruit zat, gelegd. Er staan brandweerlieden om de auto heen en een arts kruipt de auto in. Een jongen naast mij zegt:’Ik ken die man die in de auto zit. Het is een oude man, hij reed altijd heel rustig.’
De zon is moordend. De brandweerlieden hebben dikke jassen aan en helmen op. Het zweet druipt van hun gezichten. Hoe ze het volhouden is mij een raadsel. Politieagenten en brandweerlieden lopen heen en weer. Gek genoeg doen ze geen moeite om de omstanders op afstand te houden. Sommige staan dan ook naast de auto en kijken brutaal naar binnen.
De bestuurder van de bus is een jonge kerel met een klein baardje en een bruin hoedje op.
Hij lijkt een beetje op de rapper 50 cent en heeft dezelfde harde uitstraling. Hij is de schade aan de voorkant van de bus aan het beoordelen en praat hierover met de omstanders.
Voor mij in de berm ondervraagt een politie agent een vrouw en haar dochter die het ongeluk gezien hebben. Het meisje is een jaar of zestien. Ze is lang, slank en vol explosieve verontwaardiging. Volgens haar was de bestuurder van de bus fout en reed hij veel te hard.
‘Hij zegt alleen maar dat die oude man fout was. Hij heeft niet een keer de moeite genomen om te kijken of die man nog leeft. Hoe het met hem gaat!’
De bestuurder krijgt nu in de gaten dat het meisje het over hem heeft. Hij loopt naar haar toe, maar blijft op een paar meter van haar en de politie agent staan.’Hoe kan je gezien hebben wat er gebeurde, als je achter de bus stond?’ roept hij haar toe. Het meisje en haar moeder ontploffen bijna van kwaadheid.’Ma, kijk niet naar hem, hoor,’zegt het meisje,’kijk niet naar hem!’ De buschauffeur kijkt ze uitdagend aan. Ze draaien zich demonstratief om en gaan door met hun verklaring. Het meisje vertelt:’Ik ga dood, zei die man telkens, ik voel niets meer.’ Ze is duidelijk aangeslagen.
Dan wordt de man op een brancard uit de auto getild. Zijn hoofd en nek zijn in een soort kussen gelegd, zoals gebruikelijk in deze situaties. Zijn gezicht is niet goed zichtbaar. Hij verdwijnt snel in de ambulance.
In de menigte bevinden zich verschillende mensen die de politieagenten of brandweerlieden persoonlijk kennen. Er worden niet alleen beleefdheden uitgewisseld, maar ook informatie over het ongeluk. Een brandweerman vertelt een vrouw:’Hij was niet verlamd. Die arts kneep in zijn voet en dat voelde hij.’Een andere vrouw is in gesprek met een agent die ze kennelijk kent. ‘Die bussen rijden veel te hard. Ze willen zo snel mogelijk geld verdienen.’ Nu zie ik ook een zwerver die vaak bij mij in de straat loopt. Hij vertelt een agent zijn versie van het verhaal. Aan zijn wild zwaaiende armen te zien is het een behoorlijk heftige versie.
De ambulance rijdt weg en de menigte begint uit elkaar te vallen. De hoofdgetuigen, de vrouw en haar dochter lopen weg, elkaar ondersteunend. De bestuurder van de bus hurkt voor de bus en bestudeert de beschadigde bumper. Even bedekt hij met een hand zijn gezicht. Auto’s die de bus passeren minderen vaart en rijden er met een bocht omheen. Daarna gaan ze weer met flinke vaart verder. Het leven gaat door, in hetzelfde tempo.
En ik? Ik loop terug naar mijn auto. Ik heb genoeg gezien.

Chris Polanen – [email protected]