Gelijke kansen

Door Iwan Brave – De Olympische Spelen hebben China een slordige 40 miljard dollar gekost. En China had maar wat graag dit geld er voor over om de wereld te imponeren; om zich te etaleren als hightech en upcoming economische grootmacht. Hoewel ik enthousiast was tijdens de aanloop naar de Olympische Spelen van Beijing, had ik toch zo mijn bedenkingen tijdens de openingsceremonie. Ik had namelijk net een documentaire gezien over de gevolgen van de bouw van een giga stuwdam in de Yangtze-rivier. De zogenoemde ‘Drieklovendam’ – ’s werelds grootste waterkrachtcentrale. Twee miljoen arme Chinezen – voornamelijk boeren – hebben op middeleeuwse wijze noodgedwongen hun woonplek verlaten. Om een idee te geven, zei de commentaarstem over het ontstane stuwmeer: “Het is net als je de Grand Canyon onder zou laten lopen.”

China heeft er ook alles aan gedaan om terroristische aanslagen te voorkomen. Maar volgens mij school het gevaar evenzeer in menselijke hoogmoed. Het mega olympisch ‘vogelnest’ bleek – gezien het vele vuurwerk tijdens het openingsspektakel – letterlijk een kruitvat. Eén menselijk falen en de boel zou à la van Speyk de lucht ingaan. Met de wetenschap dat het lot van miljoenen straatarme Chinezen slechts een tipje van Chinees onrecht is, besloot ik al na een kwartier af te haken tijdens de openingsceremonie, die te veel riekte naar fascistische verheerlijking. Na Nazi-Duitsland is Beijing de tweede keer in de moderne geschiedenis dat de Olympische Spelen worden benut voor politiek machtsvertoon.

Reken maar dat het leeuwendeel van die 70.000 Chinese figuranten geen cent wijzer van is geworden. Het communistische gedachtegoed is weliswaar tanende maar viert nog altijd hoogtij in China. Het zegt genoeg dat figuranten met gevangenisstraf werden bedreigd als ze vooraf maar iets zouden verraden van de openingsceremonie. En die was, zoals gezegd, vooral een verheerlijking van menselijke macht en heerschappij. ‘Onovertrefbaar’ of niet; je kan er gif op innemen dat het volgende organiserend land niet zal nalaten een schepje bovenop te doen.

Toch werd ik alsnog gegrepen door het Olympische gevoel. Dat was toen ik het live volgde via de autoradio. Het beeldloze sprak tot de verbeelding. Prachtig hoe er heen en weer van het ene onderdeel naar het andere werd overgeschakeld. Van voetbal naar dressuur en van sprinten naar turnen. Het was vooral die veelzijdigheid aan sporten die me aansprak. Inderdaad: als natiën elkaar dan toch zo graag willen aftroeven, dan maar op het sportslagveld! En de hardloopsuccessen van Jamaica en Ethiopië onderstrepen dat ook kleinmachten grootse overwinningen kunnen boeken.

Ik was vroeger een matige voetballer. Dankzij mijn snelheid was ik nog redelijk nuttig als spits. Als het op de sprint aankwam, liet ik vrijwel elke tegenstander mijn hielen zien. Soms vraag ik me waarlijk af hoever ik het had kunnen schoppen als sprinter. Het was ook dankzij mijn natuurlijke snelheid dat ik in 2006 heb kunnen uitbreken uit de mensonterende kerkers van het Psychiatrisch Centrum Suriname, waar ik was beland na een psychotische aanval door overmatig cocaïneroken. Terwijl ik de graaiende vingertoppen van mijn achtervolger in mijn rug voelde – en nog steeds lichtelijk trippend – spoorde ik mijzelf aan met: ‘Laat zien dat je de nog altijd die snelle spits bent!’ Met die innerlijke kracht wist ik mij ternauwernood en horizontaal als een polsstokspringer over het terreinhek heen te werpen. Daarna trok ik – op slippers nota bena – nog een sprint van minstens 200 meters richting de verhullende duisternis van de Letitia Vriesdelaan (voorheen Cultuurtuinlaan), waar ik op adem kwam.

Het was tijdens deze uitbraak dat ik besefte dat een fit lichaam levensreddend is tijdens een uitputtende noodsituatie. Dat was ook het moment dat mijn innerlijk zei: ‘No more drugs!’ Want je lichaam is waarlijk je tempel. En dit is ook de oorspronkelijke gedachtegoed van de Olympisch Spelen: verering en etaleren van menselijke tempels in optima forma! Maar ja, de Spelen zijn inmiddels ontaard in een financiële miljardendans. Het zou daarom wellicht geen slecht idee zijn om ze eens te vergeven aan een economisch kleinmacht. Bijvoorbeeld een Caribische. Om zo meer invulling te geven aan dé peiler van het Olympische gedachtegoed: gelijkheid en gelijke kansen. En Suriname zou zich kunnen specialiseren als sprintmacht. Want dankzij het schietgrage Korps Politie Suriname, krioelt het veld – vooral onder de dieven in de nacht – van zeer geoefend sprintpotentieel. ‘Stay fit!’

Iwan Brave
Dit is de bewerking van een radiocolumn voor Faya FM (Salto Amsterdam)