Een Nacht van Terreur: Het Duistere Drama van Tamanredjo

In de vroege uren van donderdag 20 maart 1987, tussen 3 en 3:30 uur ’s nachts, werden de straten van Tamanredjo in het district Commewijne opgeschrikt door geweersalvo’s in het politiestation aldaar. Kort daarop werden de met kogels doorzeefde lijken gevonden van de drie politieagenten Brigadier Eugene Olieberg, inspecteur Jules Blagrove en agent Rabindre Ramkisoen Panday, die vermoord waren “in the line of duty”.

Volgens de autoriteiten waren de politieagenten kort daarvoor ontvoerd uit hun huizen door een groep gewapende mannen, waarbij één van de mannen beweerde te handelen in opdracht van ‘De Bende Van Brunswijk’. De overval, gevolgd door moord, schokte de gemeenschap en liet veel vragen achter over de motieven van de daders.

Eén van de getuigen van deze verschrikkelijke gebeurtenis, mevrouw Olieberg, beschreef hoe zij geconfronteerd werd met gewapende mannen die haar man uit huis haalden en vervolgens het politiebureau binnendrongen. Hoewel smeekbeden om haar man terug te brengen werden genegeerd, zag ze uiteindelijk twee auto’s, waaronder een luxe rode wagen, vertrekken in oostelijke richting.

Terwijl de politie nog bezig was met het onderzoek van de moorden op de drie politiemannen, deden geruchten de ronde over mogelijke daders, waarbij sommigen suggereerden dat een militair commando van het Nationaal leger betrokken was om te voorkomen dat de politie criminele activiteiten zou onderzoeken. Er werd zelfs gespeculeerd over de betrokkenheid van een voormalige militair, Glenn Lachman, die eerder was veroordeeld wegens moord in verband met drugszaken.

Een politieagent, sprekend op voorwaarde van anonimiteit, onthulde dat de overvallers eerder waren opgemerkt op het Veer van Paramaribo naar Meerzorg, waarbij sommigen in legeruniform waren gezien. Deze informatie werd echter niet adequaat behandeld door de militaire autoriteiten, wat leidde tot kritiek op de veiligheidsmaatregelen.

Verder onderzoek onthulde dat de slachtoffers betrokken waren bij belangrijke politieonderzoeken naar drugshandel en verkrachtingen. De aanval op het politiebureau te Tamanredjo, waarbij dossiers werden vernietigd en benzine werd gebruikt om het gebouw in brand te steken, leek gericht te zijn op het stoppen van deze onderzoeken.

De betrokkenheid van verschillende partijen, waaronder politie, leger en mogelijke criminelen, heeft de Surinaamse samenleving in die periode van militair dictatuur geschokt en verontrust. Terwijl de autoriteiten worstelden met het onderzoek en het oplossen van deze gruweldaad, bleef de angst voor verdere aanvallen hoog.

Deze tragische gebeurtenis heeft niet alleen families verscheurd, maar heeft ook diepe littekens achtergelaten in de sociale en politieke structuur van Suriname. Getuigen schetsen een traumatisch beeld van de gebeurtenissen op 20 maart 1987. De agenten werden koelbloedig vermoord tijdens de uitvoering van hun plicht, een ernstige schending van de fundamentele mensenrechten. Het is van essentieel belang dat deze schendingen van menselijke waardigheid, zelfs na verloop van jaren, blijven worden onderzocht.

Getuigen in zowel Suriname als Nederland kunnen nog steeds belangrijke informatie verschaffen die kan helpen bij het vinden en berechten van de daders. Het is essentieel dat gerechtigheid wordt nagestreefd, zodat de daders niet aan hun straf kunnen ontsnappen en de herinnering aan de slachtoffers wordt geëerd.

De tragische gebeurtenis in Tamanredjo op 20 maart 1987 benadrukt het belang van het waarborgen en verdedigen van mensenrechten, niet alleen voor de individuen die rechtstreeks getroffen zijn, maar ook voor de bredere ontwikkeling van een land. De ontwikkeling en welvaart van een natie zijn sterk verbonden met de mate waarin mensenrechten worden gerespecteerd en beschermd. Bovendien houdt de internationale gemeenschap nauwlettend toezicht op de situatie van de mensenrechten in een land voordat zij overwegen te investeren.

Stg 8 december 1982 Sunil Oemrawsingh voorzitter