PARAMARIBO, 20 apr – De net overleden architect en filmproducer Arie Verkuyl was een ervaringsdeskundige op het gebied van leven en dood. De titel had hij overgehouden aan een persoonlijke tragedie. “De meeste mensen kennen me niet als architect of filmmaker, maar als de vader van Soeriani die met haar vliegtuig op 3 april 2008 verongelukte op het vliegveld Lawa Antino.”
Deze woorden tekende het tijdschrift Parbode op tijdens een interview. Van zijn negen en zestig levensjaren waren de laatste de meest publieke. En het meest in het teken van leven en dood. Soeriani was piloot op de rampvlucht. Verkuyl verbaasde pers en publiek met zijn zichtbaar kalme verwerking. Die stond haaks op de emotionele uitbarstingen van familieleden van de overige inzittenden.
Zijn reactie was opmerkelijk voor een ieder behalve voor hem zelf. “Laat me dat goed uitleggen, want dan begrijp je ook hoe ik bezig ben als architect, als filmmaker. Als mijn dochter verongelukt, haar lichaam is niet meer te herkennen, is zij dan dood? Ik zeg: nee, dood bestaat niet.” Tot zijn architecturale producten behoort het Congresgebouw aan het Onafhankelijkheidsplein in Paramaribo.
De filmcarrière ontsproot in de laatste fase van zijn leven. Dit gebeurde vooral onder invloed van jeugdvriend en cineast Pim de la Parra. Tot zijn filmisch werk behoren de minimumbudget films: Het geheim van de Saramacca rivier (2007), Het laatste verlangen (2007), Wat de vrouw wil… is de wil van God (2008), Ontworteld (2008), Elk eind is een begin (2009) en Mijn moeder is overal… (2010).
