Onlangs is bij uitgeverij Lebowski de langverwachte nieuwe roman van Johan Fretz verschenen, getiteld ‘Onder de Paramariboom’. Johannes Fretz is een Nederlander. Dat hij gemengd bloed heeft, is hem tot nu toe nauwelijks opgevallen; vooral anderen lijken zich tegenwoordig druk te maken over zijn afkomst. Daar komt verandering in als hij oude gedichten van zijn Surinaamse grootvader ontvangt, en wordt uitgenodigd om op te treden in Suriname in het kader van de verkiezingen.
Samen met zijn moeder vliegt hij naar haar geboortegrond. Daar wordt niet alleen duidelijk dat het land meer herkenning in hem oproept dan hij voor mogelijk had gehouden, maar ook dat het tijd is om de demonen van zijn familie voor eens en voor altijd te begraven. Onder de Paramariboom is behalve een ontwapenende en geestige roadtrip door Paramaribo, een ontroerend verhaal over een moeder en een zoon, identiteit en hoop.’
Het is een roman geworden die in ‘de kern gaat over identiteit, niet over etniciteit: in deze tijd een thema dat nogal vaak tot opgefokte zwartwit tegenstellingen leidt, letterlijk en figuurlijk. Mensen met gemengd bloed snappen dat van nature minder, we dragen die tegenstellingen immers altijd bij ons, in één lichaam, in één hart. Vanuit dat perspectief, dat van een Hollander met ander bloed, kom ik aan in Suriname, een neem ik de lezer mee op reis, waarbij ik ondertussen wel alle thema’s aansnijd waar het in Nederland ook voortdurend over gaat: ras, religie, populisme, maar bovenal de verzoening tussen een moeder en een zoon. Uiteindelijk moet iedereen, of je nu een ouder hebt uit een ver land of al generaties lang in Hoofddorp woont, zich verzoenen met zijn oorsprong.’
