[INGEZONDEN] – Ik moest walgen gisteren bij het zien van de pijnlijke video van het Inheemse DNA-lid die maar met moeite uit zijn woorden kwam. En niet om de reden die je misschien denkt. Wakti, m’o broko en ini p’kin moni gi unu.
De VN heeft enkele jaren geleden vastgesteld dat ieder mens uit minderhedengroeperingen, onderwijs moet kunnen genieten in de taal van zijn/haar volk, ten einde inclusie en respect voor mensenrechten te kunnen bewerkstelligen.
“Children of linguistic minorities must be taught in their own language where possible to achieve inclusive and quality education and to respect the human rights of all children” – UN Human Rights Council, 11 maart 2020
Een perfecte overweging voor een multicultureel land als Suriname. Suriname is een autonoom land met verschillende bevolkingsgroepen met elk hun eigen taal, en een taal die hen allemaal bindt.
Maar welke taal bezigen we officieel en het liefst? De taal die we hebben geërfd van de voormalige koloniale machthebber die ons eeuwenlang met verdeel en heers methoden geregeerd heeft om ons te kunnen plunderen. We voeren politiek volgens een systeem dat hij heeft achtergelaten en ons onderwijssysteem is een achterhaald ding dat hij zelf niet meer gebruikt.
Is het geen tijd voor een switch naar wat ons beter ligt? Waarom is Sranan Tongo niet een formeel onderwezen taal in Suriname? Het Sarnami Hindi? Trio? What about de Marrontalen?
Waarom is er geen Trio tolk in de zaal die deze man zijn keiharde punten laat maken in de taal die hij het best spreekt? Is er een tolk die een van de Marrontalen helpt vertalen? Sarnami Hindi? Javaans?
Waarom hou ik dit betoog trouwens in het Nederlands?
Misschien omdat we op school die taal niet leren die mijn voorouders gemaakt hebben in een verschrikkelijke tijd waarvan men niet verwachte dat ze die zouden overleven. Integendeel laten we hem vervallen tot straattaal of waka man taal; als je Sranan Tongo spreekt, spreek je n.g.r-Engels, ben je van de ghetto, kan je niet een meisje chanten.
Het best is om je tong te rollen en die taal van anderen te bezigen als iets van de elite. Iets dat je moet kunnen, anders kan je worden uitgelachen, zelfs in het hoogste orgaan van staat.
Het meest tergend tastbare resultaat van deze behoefte aan vasthouden wat niet van ons is, is het moment dat deze volksvertegenwoordiger zijn eigen taal en zijn eigen volk dat hij vertegenwoordigt, neerhaalt door te zeggen dat jongeren in zijn dorp alleen Trio praten, alsof dat verschrikkelijk is.
Top dat de voorzitter hem corrigeerde, maar ik vond het een pijnlijk bewijs van vreselijke minachting voor zelf, omdat niemand deze man ooit geleerd heeft dat hij van zichzelf mag houden … omdat men hem altijd geleerd heeft dat hij van anderen onder de indruk moet zijn die goed Nederlands spreken.
Ik heb met hem geen ander probleem dan dat. Deze krampachtige liefde voor wat niet van ons is, maakt dat we niet in staat zijn om dat wat van ons is te koesteren.
Mijn grootste probleem is met die tekenfilmfiguur die op de achtergrond heimelijk hem zit te filmen en uit te lachen; die vond ik nog erger dan deze arme held die zichzelf wel verkozen heeft kunnen doen krijgen tot het parlement, waar anderen die hem uitlachen, auto’s parkeren in de Jodenbreestraat.
Daar is het probleem.
Als je iemand zo kan uitlachen omdat je zijn niveau laag vindt, maar die persoon opereert op jouw niveau … dan ben jij toch zelf ook een lachertje?
Marvin Hokstam
journalist, schrijver, educator, habituele dingen-op-hun-kop gooier en uitgever van AFRO Magazine. En mens.Â
