Welke plaats verdient Nola Hatterman in kunstgeschiedenis van Nederland en Suriname?

In februari verschijnt het boek Nola Hatterman – ‘Geen kunst zonder kunnen’, met bijdragen van o.a. Bart Krieger en Priscilla Tosari. Samenstelling: Ellen de Vries. Nola Hatterman (1899-1984) was afkomstig uit een koloniaal milieu. Ze maakte in de jaren ’30 kennis met zwarte, Surinaamse communistisch gezinde activisten als Anton de Kom en Otto Huiswoud en sloot een bondgenootschap met jonge Surinaamse studenten als Eddy Bruma, Eugène Gessel, Hein Eersel en Jules Sedney die na de Tweede Wereldoorlog de oceaan overstaken om in Amsterdam te komen studeren.

In 1953 verhuisde Hatterman naar Suriname, het land van haar hart, om er les te gaan geven en haar vierluik over slavernij en marronage (vluchten uit en verzet tegen slavernij) te voltooien. Haar engagement en gedurfde thematiek spreken tot de verbeelding. Bij het Cultureel Centrum Suriname startte ze een beeldende kunstopleiding. In 1971 richtte ze de Nieuwe School voor Beeldende Kunst (NBSK) op waaraan ze tot 1976 leiding gaf.

Na haar dood werd door oud-studenten het Nola Hatterman Instituut opgericht, later hernoemd naar Nola Hatterman Art Academy, met als vestiging de voormalige commandeurswoning in Fort Zeelandia in Paramaribo. In 1997 werd als een eerbewijs de door de Vereniging Ons Suriname in Amsterdam geëxploiteerde galerie naar haar genoemd. Jaarlijks krijgt een kunstenaar verbonden aan het Nola Hatterman Instituut de gelegenheid er te exposeren.

Welke plaats verdient de Hollandse Hatterman in de kunstgeschiedenis van Nederland en Suriname? Daarover gaat dit boek.

Met een voorwoord van Ronald Venetiaan en Rein Wolfs; bijdragen van Bart Krieger, Lizzy van Leeuwen, Stephan Sanders, Esther Schreuder, Priscilla Tosari, Marieke Visser, Ellen de Vries (samensteller), Myra Winter en Kitty Zijlmans.