AMSTERDAM, 5 juni – Het is vandaag precies 145 jaar geleden dat ruim vierendertigduizend Indiërs vanuit Calcutta vertrokken om als contractarbeiders op een van de plantages in Suriname te werken. Vierenzestig zeilschepen voeren naar Paramaribo om de immigranten naar hun nieuwe land te brengen. Het eerste zeilschip kwam op 5 juni 1873 aan en het laatste schip op 24 mei 1916. Het land Suriname werd zo verheerlijkt dat de immigranten er alleen maar positieve beelden bij hadden. Eenmaal aangekomen was het leven vaak toch anders.
De afgelopen jaren zijn diverse feiten en politieke motieven met betrekking tot deze immigratiegolf bekend geworden. Wat nauwelijks bekend is, is hoe het de mensen en hun nakomelingen verging. Wat waren hun echte ervaringen toen ze uit India vertrokken. Hoe hebben ze zich moeten aanpassen aan het nieuwe land met diverse bevolkingsgroepen, een nieuwe taal en nieuwe gewoonten? Hoeveel hebben ze moeten integreren en hoeveel assimileren? Vele nakomelingen hebben daarna een vervolg immigratiestroom naar Nederland ervaren. Hoe is het hen vergaan en hebben ze nog binding met hun Indiase oorsprong?
Om deze vragen te beantwoorden heeft Sharda Nandram een boek geschreven: Voel je thuis waar je ook bent: van Jodhpur naar Paramaribo en daarna naar Diemen. Zij heeft zich laten inspireren door haar vader dhr. B. Nandram, 92 jaar, geboren in Suriname en al ruim 20 jaar woonachtig in Diemen. Zijn vader kwam uit Jodhpur als immigrant naar Suriname in 1902. In het boek worden de verhalen die zijn vader hem destijds had verteld opgetekend en vertelt hij over zijn eigen emigratie naar Nederland.
Diverse lessen en inspiratie worden via vertellingen op een natuurlijke en unieke wijze doorgegeven aan de lezer. De lezer wordt meegenomen naar drie landen in drie continenten: India, Suriname en Nederland. Om een brede lezersgroep aan te spreken is het boek gemaakt in drie talen: Hindi, Nederlands en Engels, wat een unicum te noemen is. De auteur verwacht dat nieuwe generaties door de verhalende vorm op een eenvoudige en toegankelijke manier kennis tot zich kunnen nemen over de geschiedenis van de immigratie.
De auteur geeft in het tweede deel van haar boek een analyse van de effecten van de immigratie die destijds vanuit India heeft plaatsgevonden. India bezit momenteel een groot arbeidskapitaal, terwijl er in Nederland in de nadagen van de crisis in bepaalde sectoren een tekort is op de arbeidsmarkt. Indiase studenten studeren in toenemende mate in Europa en zijn zeer geschikt door hun arbeidsethos, beheersing van de Engelse taal en hun bereidheid om in Europa te werken dit gat op te vullen. Met name de Indiase expertise op IT gebied is zeer gewild in Europa.
Immigratie is nadrukkelijk in de hedendaagse context een onderwerp van discussie. Vaak wordt er in beleid alleen naar de status van de immigrant en zijn economische toegevoegde waarde gekeken. Deze waarde is nauwelijks in concrete eenheden uit te drukken. Het boek laat zien dat er ook een mens zit achter de immigrant, zoals ieder ander mens met dezelfde soort vragen, uitdagingen, talenten en ambities. Vaak worden deze dimensies vergeten zodra de sticker ‘immigrant’ op de persoon komt. De immigrant absorbeert niet alleen van het nieuwe land, maar geeft haar ook enorm veel terug als men ervoor open staat om te ontvangen en om zich te laten inspireren en van de immigrant te leren.
Het boek is hier te koop.
Goed dat er personen zijn die h.e.a. over immigranten op papier zetten.
Wat ik mis is het volgende: “er zijn nog kinderen van Brits Indische immigranten in Suriname en
Nederland “!! Ik bedoel hiermee geen klein- en achter klein kinderen, maar gewoon de eerste kinderen van de Brits Indische immigrant !!
Mijn vader was als immigrant naar Suriname gekomen , “gewerkt op plantages Meerzorg en Marienburg”en ik ben de jongste zoon van de 7-zonen.
Mijn vader was afkomstig uit het dorp/stadje “Gaur” West Begalen grenzend aan Uter Predesh, van waaruit hij ook vaak met de olifant naar de berhellingen van de Himalaya trok. Door “arkhati’s” geronseld werd hij naar de havenstad vervoerd en zijn naam werd in de registers veranderd zodat
personen die hem kwamen zoeken in het “depot” via de registers hem niet konden vinden.Wilde je terug krabbelen dan werd je gewoon in de gevanginis opgesloten. Hij kwam aan met de INDUS- III , onder een andere naam dan zijn werkelijke naam. Veel Djahajie”s (Hindoes/Moslims)kwamen vaak langs bij ons in Paramaribo, op bezoek . (ik was toen een kleine jongen).
Ook in Frans Guyana waren er Brits Indische immigranten (mijn moeder is in Frans Guyana geboren, te Baduel. (2 namen van imigranten heb ik ook aangetroffen op off stukken Jhagrup en Bihary:misschien hebben ze nog familie in Suriname;deze fam. zouden dat na kunnen gaan).
Jammer dat geen enkele schrijver of onderzoeker een een “e-mail cq tel. nummer plaats” om in contact te komen met nog in leven zijnde kinderen van deze immigranten om het juiste verhaal zoals zij dat van hun vader/moeder hebben gehoord, te vertellen.
Op dit forom zou zo een ondezoeker/schrijver zo iets(tel/E-mail adres, kunnen plaatsen om “contact”
op te nemen .Dus geen “losse flodder” verhalen van achter klein kinderen en klein kinderen !!!
Maak melding
Ook mijn nani is een kind van een Brits-Indische migrant. Zij is de jongste van 6 kinderen en is nog als enige in leven. Haar vader was een Nepalees (haar aaja was Nepalees, haar aaji was half Tibetaanse en half Chinese uit Tibet) en kwam samen met zijn vrouw aan in Suriname. Haar moeder was een Indiase uit Uttar Pradesh en hun kinderen zijn allemaal in Suriname geboren.
De ouders van mijn nani kregen de mooiste verhalen te horen over Shri Ram, zoals de praatjesmakers Suriname noemden. Shri Ram was een prachtig land en ze zouden daar niet aan armoede lijden.
De waarheid is natuurlijk geheel anders.
Mijn overgrootouders van moederskant hebben gekozen om zich blijvend in Suriname te vestigen en kregen een stuk land toegewezen, waar ze wel voor hebben moeten betalen. Ze hebben een zwaar leven gekend en toch waren ze naar omstandigheden tevreden, ook al werden ze niet als volwaardige mensen behandeld. Zij hadden alleen elkaar, immers hun familie was achtergebleven in Nepal en India. Ze zijn de mede migranten gaan beschouwen als familie, het maakte niet uit of ze moslim of hindu waren en uit verschillende delen van India kwamen. Samen hebben ze lief en leed met elkaar gedeeld. Samen hebben ze gewerkt op de plantage waar ze terecht kwamen.
Mijn nani is bijna 90 en heeft niet lang meer te gaan, zegt ze zelf. Ze woont niet meer in Suriname, maar bij 1 van kinderen in het zonnige deel van Amerika. In de grote vakantie ga ik samen met mijn gezin naar Amerika om haar en mogelijk is dit de laatste keer nog te zien en te spreken.
Maak melding
Wij en de wereld
in dit boek was te lezen dat Rams vader een pop had getekend waar zijn handtekening had moeten staan.Van analfabeet tot professor in honderd jaar is nog eens een blijk van de intelligentie van dit volk.Dan nog zijn er mensen die,zelf niets weten of kunnen produceren deze mensen minachtend behandelen.
Maak melding
Verstandige keus om het boek gelijk in het Engels en Hindi uit te geven. De Indiase diaspora kan hiermee in 1 klap worden bereikt. Niet alleen in India, maar ook in de Engelstalige landen waar Indiase contractarbeiders naar toe zijn gebracht weten ze heel weinig over de Surinaamse contractperiode
Maak melding
Filiciteerd family Nandram!!!
Maak melding
Hierbij feliciteer ik alle Surinamers met 145 jaar Hindoestaanse immigratie, meer specifiek de Hindoestaanse Surinamers. Goed dat het boek ook in het Engels verkrijgbaar is; kun je dan makkelijk aan Engelstalige vrienden cadeau geven. Overigens, een dergelijk boek zou iedere Surinamer moeten lezen, ongeacht je etnische achtergrond. Lijkt me een aanrader!
Maak melding
Waar onze voorouders met bloed, zweet en tranen hebben proberen te behouden (waarden en normen van de Sanatan Dharma), gooien de jongeren van nu als waardeloos weg. Erg jammer, maar tevens ook de schuld van hun ouders, die hen niets hebben bijgebracht.
Hopelijk lezen ook jongeren dit boek en andere soortgelijke boeken opdat zij de offers van hun voorouders niet vergeten.
Maak melding
Fantastisch!
Er is wel één ding wat elke Indiër moet weten en dat is dat geen enkele Indiër een hindu nog een hindoestaan is. Wij zijn nog altijd Surinaamse of Nederlandse Indiërs of de echte benaming Bharati /ta.
Gandhi bedacht de naam Hindoestani en een bijbehorende taal om Sanatans en Moslims tot elkaaar te brengen. Mijn voorouders noch hun kinderen noemden zichzelf Indiërs maar hum Bharat vasi. Voor mij ben ik, en alle zgn hindoe, gewoon een Indiër of Bharati (Surinaamse, Nederlandse, Guyanese, Spaanse Indiër)
Trouwens, kinderen leren over onze voorouders pas als ze zelf ouder worden.
Ik vond ook een website waar men voorouders op kan zoeken
http://www.gahetna.nl/collectie/index/nt00345
Maak melding