Toeteren [COLUMN]

Iedereen toetert. Imro kan hier niet aan wennen. “ In Suriname toetert iedereen” zegt hij en trekt er een gezicht bij dat duidelijk verwijst naar ‘ als hij het voor het zeggen had dan zou er wat zwaaien’ . Henna zegt dat het toeteren een functie heeft maar Irmo is op dat moment zo geobsedeerd door het getoeter dat hij de opmerking van Henna helemaal niet gehoord heeft. In gedachten zie ik Imro bij elke toeter op- en/of omkijken. Imro is bijna twee meter lang dus je kan je voorstellen dat het hem wat meer energie kost. Of hij is, ‘het uit zijn ooghoeken kijken’ misschien nog niet echt meester. Imro is kort terug vanaf Schiphol vertrokken naar Suriname. Incognito, zegt hij resoluut als ik vraag of hij met pokumans gaat jammen of dat hij iets gaat doen op gebied van muziek. Ik haast me te zeggen dat incognito vertoeven in Suriname een utopie is. Op Schiphol hebben fans van Wielkens allang een app de wereld ingezonden. Plus lukt het niemand in Paramaribo deze lange man, bekend als baseman van de Twinkle Stars, over het hoofd te zien.

Sinds de opmerking van Imro over het toeteren in Suriname, trekt het getoeter nog veel meer mijn aandacht. Ik geniet er met volle teugen van. Als ik in het buitenland ben mis ik het getoeter. Maar ik gedraag me. Ik pas me aan en doe allesbehalve Sranan fasi. In Suriname doe ik driftig mee. Direct. Bij wijze van spreken toeter ik als ik wegrij van Zanderij zonder nadenken naar voorbijgangers die mij lekker vrijpostig een vette knipoog gunnen. Ik weet niet of mijn gezicht er zelf om vraagt maar die heerlijke nonverbale communicatie is een waar genot. Alle Surinamers, ongeacht leeftijd, zouden bij een meting hoog scoren. Toen ik voorbij Combe Bazaar reed zag ik een ouwe pel van me die net bij zijn auto stond. Vanuit de auto roepen zou geen effect hebben. Mijn rechterduim ging automatisch naar de claxon. Een reflex waar je u tegen zegt. Een zenuwstelsel die werkt als een tierelier. Daarna volgde mijn ritmisch getoeter. Een ritmisch getoeter werkt. Gegarandeerd. Mijn schatje keek direct de goede kant op en zijn dikke kus die ver boven de geasfalteerde weg vloog ving ik al rijdend op. Non verbaal! I love it. Een middag, op een van de geasfalteerde wegen van Clevia antwoordde het charmante Javaanse meisje liplezend onze vraag. “ Het is een doodlopende weg” . Naast het toeteren een vorm van communiceren waar Surinamers bedreven in zijn. Toeteren en liplezen in Suriname een must voor alle deelnemers in het verkeer. Toen ik thuis aankwam ben ik ‘ het is een doodlopende weg’ toch maar even gaan oefenen. Voor de spiegel uiteraard. Wel meer dan tien keer. Na een paar keer diep zuchten gaf ik het op. Ik denk dat lippen en mond de juiste techniek moeten hebben. In de verste verte leek ik op alles behalve het charmante Javaanse meisje. Ware het een wedstrijdje ‘ kampioen gekke bekken trekken’ dan zou ik hoger scoren. Misschien moet ik Imro zeggen dat hij wat sneller moet aklimatiseren. Zijn zenuwstelsel werkt volgens mij ook nog als een tierelier. Ik moet hem wel erbij zeggen, dat het getoeter rond de feestdagen toeneemt. Mede vanwege de file’s. Heel Suriname wil in 2013 nog snel even rennen. Een boropasi nemen heeft bijna geen zin. En al toeter je, je komt geen centimeter vooruit. Waarom iedereen dan toch blijft toeteren? Baya. Ik kijk op of om. Luister naar het ritme. Aan het ritme kan je heel goed horen of de bestuurder vloekt, flirt of is gearriveerd. Een waar genot. Toeteren in Suriname. Soms kondigen automobilisten hun komst luid toeterend aan. Je hoort duidelijk de ‘haast’ in hun getoeter. Aklimatiseren? Imro kan het beste direct op Zanderij ermee beginnen.

©Nellie Bakboord.
[email protected]

(Foto: Pascal Vyncke, SeniorenNet.be)