Door Iwan Brave – Wel eens in een kindertehuis geweest, in Suriname? En elke keer word je gegrepen door vooral ongeloof. En dan niet eens zozeer vanwege hartverscheurende taferelen; maar onvoorstelbaar dat vertederende, lieve en onschuldige kinderen in ons klein en geliefd Suriname als puppy’s worden verstoten en gedumpt.
Twee keer heb ik een kindertehuis bezocht in verband met vermeende mishandeling. Afgaand op de klokkenluiders zou het gaan om slaan, vernederen, schreeuwen en in één geval zelfs vastmaken. Ga er maar op af als journalist. Klop, klop, eh…, we hebben gehoord dat u de kinderen schreeuwt, slaat en vernedert. Zo gaat het niet; je moet tactvol te werk gaan én met open vizier. Sowieso tref je niet de beschreven wantoestanden aan. De kinderen ogen gelukkig of zijn het ongetwijfeld ook. Je tracht te observeren of sommigen zich angstig of anderszins afwijkend gedragen.
Bij een bezoek in 2006 gaf de tehuismoeder zaken toe, maar dan niet in die mate en gradatie zoals werd beweerd. Al snel werd het duidelijk dat het om goedbedoelende vrijwilligster ging, die de stress nog nauwelijks aan kon. Zie maar meer zo’n vijftien toch al beschadigde kinderen ‘op te voeden’. Sommigen waren om psychische redenen onhandelbaar. Ooit dynamisch en vol spirit begonnen, was die moeder ook een dagje ouder geworden. Op een hulp in het huishouden na stond ze er vrijwel alleen voor. En dat ‘schreeuwen en slaan’ van de kinderen was volgens haar niet meer dan op het niveau van “streng” zijn. Zoals gangbaar in veel gezinnen.
Maar hoe zat het dan met het “vastbinden” van een vijfjarige? Het was schrikken toen ook dat niet werd ontkend en zelfs de kamer werd getoond om te laten zien hoe het allemaal in elkaar zat. Gelukkig was het geen middeleeuws bindtuig, maar een soort babytuig. Maar toch. Het ging om een compleet onhandelbaar jochie dat opvliegerig was en de andere kinderen sloeg en beet. Als ze hem niet geregeld vastmaakte, dan kwam ze nergens aan toe. Dat was niet goed te praten, vond ze zelf, maar wat moest ze anders, want nergens wilden ze dat kind.
Ik heb langer dan een week lopen dubben of ik zou publiceren. Waar moesten gedumpte kinderen heen als de dumpplaats gesloten zou worden. Bovendien was die tehuismoeder niet zo draconisch zoals ze was beschreven. Eerder iemand die te lang doorging met iets wat ze met goede bedoelingen was begonnen, maar eigenlijk niet meer kon dragen. In haar ontspoorde liefdadigheid was ze – bij gebrek aan professionele ondersteuning en maatstaven – eigen (vervagende) normen gaan bepalen. Net zo goed als de kinderen zelf, worden wat dat betreft ook de tehuizen aan hun lot overgelaten: geen controle, geen kwaliteitseisen, geen overheidssteun, niets.
Uit belang voor de kinderen besloot ik uiteindelijk niet te publiceren. Ik kon de consequenties ervan niet overzien. Het dilemma was wel dat ik ook de consequenties van niet-publiceren niet kon overzien. Was mijn lastigste voordeel van de twijfel geven. Ik hield me maar vast aan het feit dat om een bekend kindertehuis ging met een toch goede naam. Dankbaar en opgelucht had de vrouw hierop gereageerd en beloofde plechtig dat ze specialistische ondersteuning zou gaan zoeken.
Na bezoek bij een ander tehuis, samen met een collega vorig jaar, hebben we wel gepubliceerd. Die moeder ontkende niet alleen alles, het leek haar ook niets te deren dat haar 14-jarige pupil – die de klokkenluidster was – thuisloos was geworden. Eenmaal volgroeid kunnen tehuiskinderen weer net zo makkelijk en rechteloos op straat worden gezet. Want veel blijkt ook officieel niet geregeld. Hoewel het meisje er als baby was afgeleverd, klonk het simpel: “Ze is niet meer welkom, want ze stookt die andere kinderen op.” Geen haan kraaide er naar, na onze publicatie. Kennelijk leidt alleen ernstig seksueel misbruik tot maatschappelijke beroering
Overigens petje af en respect voor hen die uit menslievendheid een kindertehuis draaien. Maar de ongecontroleerde situatie moet een halt worden toegeroepen, opdat Suriname geen pedoparadijs wordt en de kindertehuizen geen eilandjes worden van kinderrechtenschendingen.
Iwan Brave
Dit verhaal geeft een vertekend beeld van hoe het gesteld is met de kindertehuizen in Suriname.
Er zijn best wel veel tehuizen waar het ontzettend goed gaat.Met weinig mankracht en nauwelijks voldoende middelen zijn er tehuizen die het optimale doen en het beste voor hebben met pupillen, dit zeg ik uit eigen ervaring.
Wat niet goed gaat moet je durven te benoemen, maar het goede dat velen doen mogen ons ook niet onberoerd laten.
Maak melding
Geweldig stuk Iwan. Ga zo door! Laat de politieke columns acterwege. Die zorgen voor onnodige opwinding en stress jegens politici. Vaker dit soort niet-politieke columns schrijven. Daar hebben wij meer aan.
Maak melding
ben grootgebracht in een RK weeshuis met ongeveer 120 kinderen. 20 meisjes en 100 jongens. de leiding bestond uit een priester,enkele dames en nonnen of zeurs. De priester droeg een lederen puntige schoen, waarmee hij vaker na kinderen de opdracht te hebben gegeven om te bukken, hen zodanig schopte, dat ze meters verder vielen en in hun broeken plasten.Daarbij trof hij je anusstreek. ook met een dikke stok sloeg hij je als een bezetene. een keer was een jongen flauw gevallen toen de priester hem op zijn voorhoofd sloeg.Ook een bouwsteen moest je soms geknield en met de armen gestrekt boven je hoofd houden.UREN en in de zon.Zo kan ik door gaan. Het was mensonterend daarom ben ik nu geen rk meer , want zelfs in de middeleeuwen waren ze kruisvaarders enz.Die cultuur is gebleven. Die priester leeft nog en heeft zware jicht hetgeen mij tevreden heeft gesteld als je in de wet van KARMA gelooft.Advies alle internaten sluiten.
Maak melding
reaktie nummer 3 is van mij en doe ik thans een dringend verzoek aan anderen die ook zijn opgegroeid in internaat Emmaus te groningen hun reakties ongeremd te geven. Laat de gemeenschap een keer weten hoe het in internaten aan toe gaat.
Maak melding
Leuk en nuttig stukje helemaal gezien d laatste ontwikkelingen van een van de kindertehuizen in Suriname.
Misschien kan Iwan wel even contact met me opnemen.
Maak melding
Hallo Iwan,
Misschien moet je een reeks hieraan wijden. Want je hebt met dit artikel slechts een tipje van de sluier opgelicht. Interessant is de groep die al uit de tehuizen is. Wat is er van hen geworden. De leiding in de tehuizen missen fondsen en opleiding. De politie brengt de kinderen namens Juspol ernaar toe en daarmee houdt de controle op. Therapeutische gesprekken om de kinderen van hun trauma’s af te helpen bestaan er nauwelijks en ook het aantal kinderen per leidster is te groot. Waar blijft het SOS kinderdorpen idee van weleer? Bestaat het nog? Je zou ons allen en de kids een groot plezier mee doen om met jouw pen de tehuizen scherp te houden. Hoe groot is het percentage kinderen op de hele Sur. bevolking? Trek daar degene vanaf die thuis in een beschermde omgeving wonen en je ziet dat het verwaarloosde kind je aandacht nodig heeft. Dit type kind zit niet alleen in de tehuizen maar het gros verdraagt mishandeling thuis als een oorlog. Ooit zal het ophouden. De vraag is alleen wanneer? Roeping Iwan, denk erover na.
Gr.
Joyce
Maak melding
leven in een internaat; tijdens studie uur was een kind aan het studeren. De priester besloop hem van achteren en gaf dat studerend kind een ferme slag met een eind hard hout op zijn schouder.Natuurlijk sprong dat kind op van de pijn en deelde de priester mee, dat hij niks had gedaan. Priester;”jij ging niet studeren, want ik zag jouw hoofd niet heen en weer bewegen.”Vervolgens begonnen honderd studerende kinderten tegelijk hun hoofden links en rechts te bewegen in de studie zaal. ook ik natuurlijk. Kort daarna kreeg een ander kind de zelfde ferme slag. kind: ik bewoog mijn hoofd pater !!” pater; Nee je bewoog je hoofd te snel” het is lagwekkend, maar de slagen waren erg ferm, zoals ze in teken films slaan.
Maak melding
een bakra in suriname geboren had twee kinder tehuizen in een district. Een meisje van daar werd vaker seksueel misbruikt door die bakra.Op 14 jarige leeftijd zag zij kans te vluchten en vond onderdak ergens.Na een tijdje werd haar jongere zus die nog in die internaat woonde ook misbruikt door die bakra. Ook zij zag kans te vluchten bij haar zus en deden samen aangifte bij de politie. God alleen weet waarom er geen strafrechtelijke vervolging heeft plaatstgevonden maar die tehuizen zijn opgedoekt.Misschien neemt god hem in bescherming.Hoeveel kinderen zullen nu aangifte willen doen
Maak melding
Goed artikel.
Hoewel begrijpelijk deel ik niet de motivatie om over het eerst beschreven tehuis niet te publiceren. In mijn obtiek is het beter ook daar transparant te zijn, maar wel met geheimhouding van het tehuis.
Dit probleem speelt al heel lang in SME en moet nodig aangekaart worden.
En ja ook de erkenning dat vele hun kinderen als ongewenst dumpen is iets wat aan gekaart moet worden. Overigens weet ik uit eigenervaring dat ook in andere landen de kindertehuizen soortgelijke problemen en “misstanden” kennen. Veelal uit een groot gebrek aan financiele middelen. Ook daar worden kinderen regelmatig gedumpt, etc.
@Djoemi Toemin
Niemand ontkend dat er ook goede tehuizen zijn. 😉
Maak melding
Doen waarin je goed bent!
Beste Iwan,
Om je vraag te beantwoorden, ja ik ben er zelf ook wel eens geweest.
En neen, het zag er allemaal spik en span uit. Niets opgemerkt.
Dat deze wantoestanden door een journalist worden belicht is prima, maar het is aan de politiek, m.n het DNA,om “kamervragen” te stellen aan Minister Amofo,met als doel dit probleem zo snel mogelijk op te lossen.
Tenminste, zo zou het moeten werken.
Uit dit stukkie blijkt weer dat Iwan een allround journalist is. Dat moet hij ook blijven.
Dus… zeer zeker politiek gevoelige kwesties aan de kaak stellen.
Maar uiteindelijk is Iwan de schrijver en ik de lezer, hij beslist.
Trouwens, Bloggen toen… zag er goed uit, en nu?
Ik verheug mij erop, al was het alleen maar om de pictures!
Maak melding
In beginsel waren het weeshuzen, die de nagelaten kroost van overleden ouders nog een gewisse toekomst boden, althans nog bieden.
Tegenwoordig zijn het nog springlevende verwekkers, die datgene wat ongevraagd uit hun midden is voortgekomen ten prooi leggen in allerlei pseudo opvangcentra.
Het is niet vatten dat deze zelfde grappenmakers weer onbeschaamd opduiken als/wanneer het kind toch nog een “aanzienlijkheid” is geworden in de maatschappij.
Zo in de zin van zie je die man/vrouw daar lopen? Mijn zoon/dochter. Voor zulken heb ik geen ontzag.
Maak melding
Hey Pinto,
Ik ben het zo maar helemaal met je eens!
Het moet niet gekker worden.
Maak melding
Overal waar mensen macht hebben over andere mensen gaat het mis. Of het niet tijdens een oorlog is of in een concentratiekamp. Ten tijde van de slavernij of in woongemeenschappen van ouderen, psychiatrisch patiënten of kinderen.
In gevangenissen ! Leraar /leerling. Werkgever/werknemer. Man/vrouw.
Suriname is een kleine gemeenschap en lijkt erg open maar is in werkelijkheid zoals elke kleine gemeenschap. Hard en achterbaks.
Vanuit die wetenschap kun je beginnen met het werken aan een verandering in de samenleving.
Zolang Surinamers denken dat Suriname anders is dan de rest van de wereld zullen ze zich verbazen over pedo,s, behandelaren die patiënten misbruiken en kinderen die worden mishandeld en misbruikt.
I.p.v. het geld aan een onzinnig leger te besteden kan het geld beter besteed worden aan een goede inspectie van de diverse instellingen en organisaties. Daarnaast kampen al die instellingen met een groot gebrek aan geld en dat maakt hen kwetsbaar voor figuren die kwaad in de zin hebben.
Het is nu toevallig een Nederlander maar straks is het een persoon van de Antillen.
Maak melding
het wordt nu duidelijk voor een ieder hoe moeilijk het is om wantoestanden aan de kaak te stellen als men steeds tehuizen in bescherming neemt.Die beschermers hebben geluk dat meeste kinderen van mijn tijd in de goot terecht zijn gekomen( of drugsverslaafde of zwerver in Paramaribo zijn), waardoor zij hier niet zullen kunnen reageren.
Maak melding
Heer pinto U vertolkt de stem van mijn hart.
Maak melding
Ervaring of gevoelsmatigheid:
Een kind dat geslagen wordt voor wisje wasjes door kerkelingen en tijdens het studeren zal het volgende resultaat opleveren: eenmaal losgelaten in de wijde wereld, zal hij niet meer willen studeren, niet meer naar de kerk willen gaan, steeds de eenzaamheid willen opzoeken die een bevrijdend gevoel geeft en eventueel drugs gebruiken.Het laatste omdat moederliefde ontbeerd is en drugs toch voor een moment een heerlijk gevoel geeft.
Maak melding
Beste Oplettende burger.
Uw reacties zijn hartverscheurend.
Misschien een boek hierover schrijven!
zomaar een idee!
Maak melding
Vroeger waren het oma, tante en de rijper jeugd die zich bekommerde over deze kinderen.
Nu is het feesten en beesten dure auto veel vrouwen, zien doen laat doen. ik ben bang dat als het zo doorgaat in Suriname wij bezig zijn een generatie op te voeden die in de toekomst voor hele grote problemen zal gaan zorgen.
Maak melding
Beste Oplettende burger, je zou er inderdaad een boek over moeten schrijven. Het heeft sowieso een therapeutische waarde voor jezelf. En het kan best zijn dat anderen er veel baat bij hebben dat het verhaal bekend wordt. Succes!
Maak melding
Ik heb ook ooit in een internaat (HEL)gezeten.Verdomme !!!Na 47 jaar loop ik noch steeds met de trauma.Je wordt gewoon vernederd en geestelijk en lichamelijk mishandeld.In eten waren wormen van 3cm (50 stuks)je moest gewoon opzij zetten en door eten,want bord moest leeg.Ik had een grote pok in mijn onderrug en hevige koorts.Ik ging keunen van pijn.De zogenaamde vader(duivel)kwam met een riem en begon zonder iets te vragen mij martelen met gesp kant van de riem.Ik was gewoon een jongen van 10 jaar en ik moest nog vader spelen voor nog 3 kleine broertjes/zusjes.WEG MET INTERNAAT !!!!
Maak melding
Kinderen weten niet dat zij niet mishandeld mogen worden, daarom zullen zij dat niet makkelijk verklappen aan journalisten of anderen.immers werden zij geslagen(op beestachtige wijze) omdat zij iets gedaan hadden.Wil men informaties over mishandelingen dan moet men flinke kinderen tijdelijk laten infiltreren in een tehuis of een kind tijdens de vakantie meenemen en ondervragen wat er allemaal gebeurd in een tehuis. Tenslotte zolang de corruptie niet word aangepakt, zullen opsporingsambtenaren altijd te vinden zijn om aangiftes tegen betaling te laten onttrekken aan strafrechtelijke vervolging. Ik vermoed niet,maar ik weet waarover ik praat.
P.S. enkele reacties werken als zalf voor mijn onzichtbare wonden. Dank U wel lieve mensen.
Maak melding
een priester als hoofd tehuis neemt een groep kinderen mee in zijn pickup om een rondvaart te maken.De jongens mogen in de open laadbak, terwijl de meisjes van tien tot dertien bij hen in de cabine mogen plaatsnemen.Het dertien jarig meisje mag naast de priester plaatsnemen.Tijdens de rit zien de jongens vanuit de laadbak, dat de priester de dijbeen van het meisje vastpakt en enigetijd open en dicht duwt.Vervolgens lachend zich verontschuldigt dat hij dacht, dat het de versnellingspook was.Thans als volwassene weet ik dat hij met iets anders bezig was.
Maak melding
het was 06.30 uur en tehuis kinderen waren aan het studeren.de priester die toezicht hield, zei dat hij ons alleen zou laten, daar hij naar de klooster zou gaan om voor te bidden. Voor ons was dat een unicum, daar hij dat nooit deed,reden waarom wij alert waren. Na ongeveer 25 minuten kwam hij terug, waarbij hij de zweet van zijn halsstreek veegde met zijn zakdoek, terwijl wij aan de rivier woonden en redelijk koud was. Kort daarna constateerden wij, dat de mooie non, die jeansbroek mocht dragen alleen in de klooster was. Zuster overste en anderen waren naar de stad.Was dat goed voorbeeld naar ons opgeschoten jongens.In elkgeval ook wij droomden over die non die jeansbroek mocht dragen.God had haar met zijn eigen handen gemaakt.
Maak melding
een meisje van dertien werd aangerand in een tehuis door een buitenstaander. Na enige tijd ontbood de voorganger tevens tehuis baas dat meisje om na de kerkdienst bij hem aan te melden. Hij zou wat extra voor haar bidden en moest zij in een grote woonwagen gaan daarvoor.In de woonwagen knielde de voorganger voor dat meisje en zou hij bidden opdat haar lichaam weer zuiver zou worden.De borsten die door de aanrander aangeraakt waren streelde de voorganger en bad hij dat die weer normaal zou worden. Al biddend heeft hij nog een lichaamsdeel gestreeld maar dan met zijn tong, want de handen waren bezet.Wolven in schaapskleren die tehuisbazen en voorgangers!
Maak melding
Ik was vijf jaar en mijn broer acht toen wij waren gedumpt in een weeshuis.Daar was het net een concentratie kamp van de Nazi.Ik kan die leed niet verwerken, maar krijg genoegdoening wanneer ik lees dat elders christenen en kerken zijn opgeblazen of dat het christendom verboden is in het middenoosten.
Maak melding
een kind van vier jaar die vanaf zijn 2e jaar in een tehuis woonde zag op een dag zijn moeder ergens staan. Hij was onder toezicht aan het spelen, maar bij het zien van zijn moeder vergat hij alle huishoud regels en rende schreeuwend richting mama.Naderhand bleek dat het niet zijn moeder was.Voor het wegrennen kreeg hij een geducht pakslaag van een non met een een bij drie. Thans is hij ruim volwassen en nu nog huilt hij bij het vertellen.Hiermee durf ik misstanden te benoemen.
Maak melding
ik was vijf jaar en een priester tevens internaatbaas kwam te mijnent om kinderen te ronselen voor zijn tehuis.Hij kreeg mijn moeder zover om enkele kinderen af te staan voor zijn tehuis waaronder ik.Ik denk dat de priester donaties uit Nederland kreeg en de hoogte daarvan werd bepaald door door de aantal kinderen die hij had. Wij werden heel goedkoop opgevoed.Bv. wij aten nooit vlees of vis. Elke dag kregen wij rijst met daal(gele erwten) in water met zout en een groente zoals; tejerblad,pompoen,aubergine,koudeband e.d.In een portie rijst vond je vaker wormen en de groente was van slechte kwaliteit, dus niet te slikken. Je was verplicht je bord leeg te eten, anders kreeg je de bekende stokslagen. de houten stok kan ik nog ruiken, alsook de zweet van de priester.Naast een boek zou ik een toneel willen schrijven omtrent het gebeuren en natuurlijk zou ik die priester een gratis kaart geven om te komen kijken.Vanwege de wreedheden zou ik vragen dat minderjarigen niet moesten komen kijken.
Tenslotte de warme tranen die uit mijn ogenrolden dagelijks in bed, zouden zelfs de emmer van venetiaan hebben doen overlopen.
Maak melding
internaatsleven:
kleren werden pas na een week gewassen en ondergoed 2X per week. ‘smorgens mocht je niet baden, want de priester vond dat je in bed niet vies kon worden.Op die manier werden de kinderen zuinig opgevoed.Brood werd met boter en thee gegeten.Als je geluk had, dsan kreeg je jam of pindakaas.Alleen op de zondag kregen wij kaas als beleg. Wisten de donoren in Holland dat ?
Maak melding