vrijdag, maart 29, 2024

Redding

-

Does Travel - naar Suriname

Iwan BraveDoor Iwan Brave – Drie maanden geleden schreef ik over mijn vriend Orrin die gekweld wordt door een monsterlijke tumor die zijn penis overwoekerd heeft. Orrin (onverzekerd) lag ergens in een duister hol weg te kwijnen, verstoken van daglicht en medische zorg. En dat onder een helse pijn als die van Job. Dat artikel heeft geleid tot de nodige financiële, medische en geestelijke steun. Niet alleen Surinamers, maar ook mensen overzees hebben geld gegeven.

Een lokaal handelsbedrijf betaalde voor twee maanden zijn verblijf in een verzorgingstehuis. Met de andere giften hebben we de derde maand en medicijnen betaald. Orrin kreeg kosteloze aandacht van medici. Veel te laat. Die tumor – twee jaar geleden opgedoken als ‘steenpuist’ en inmiddels zo groot als een papaja – bleek peniskanker. Orrin is afgeschreven. Bestralen heeft geen zin meer. Een uroloog, die hem ongeveer vier weken geleden bekeek, is bereid gratis te opereren. “Niet levensreddend maar ter verzachting van leed.” Wel moesten we 7.000 SRD zien te vinden voor vijftien ligdagen.

De Guyanees Orrin woont sinds 1974 in Suriname en is vader van zeven Surinaamse kinderen, maar als ‘vreemdeling’ komt hij niet in aanmerking voor een ‘on- en minvermogende kaart’. Tenzij hij zich laat naturaliseren, werd op het ministerie van Sociale Zaken verteld. De beslissingsprocedure afwachten hoeft niet. “Alleen het indieningstrookje van naturalisatieaanvraag is voldoende”, werd ons verzekerd. Gelukkig had Orrin niet lang geleden zijn verblijfsverlenging weer aangevraagd en die lag klaar. Maar hij is natuurlijk veel te ziek het allemaal nog zelf te doen. Dus bracht ik mijn uitgemergelde, door morfineachtige pijnstillers gedrogeerde vriend langs al die bureaucratische loketten voor afhandeling.

Daarna heb ik in mijn eentje een nog langere waslijst aan vereisten voor de naturalisatieaanvraag afgewerkt. Orrin had de afgelopen twee jaar vanwege zijn ziekte veel laten liggen. Alleen al de belastingaangifte was een twee-etappen-toer. Hij moest ook opnieuw worden ingeschreven, opnieuw een ID-nummer aanvragen. Ondertussen verstreken de weken ten koste van zijn levensduur. “Hoe langer je wacht met opereren, des groter en moeilijker het wordt dat gat te dichten”, zei de uroloog, die meermalen had gebeld hoever we waren. Want Orrin zijn hele zaakje wordt namelijk verwijderd, inclusief scrotum. Hij krijgt dan een katheter om te plassen.

Tegelijkertijd had het geloop ook iets van een opschoningproces en troostte ik mij met de gedachte: ‘Hij gaat in elk legaal zijn graf in, voldaan aan zijn belastingplichten.’ Maar ik verloor ook tijd simpelweg omdat ik mijn eigen dagelijkse arbeidssores had. Het is geen pretje om een zienderogen wegterende vriend in de wacht te zetten omdat je andere deadlines hebt. Uiteindelijk had ik een bruine A4-envelop vol paperassen met weet ik veel hoeveel ambtelijke stempels. Voor mij waren het stempels des doods: want ondertussen kreeg ik Orrin maar niet richting de operatietafel.

Toen ik afgelopen week eindelijk toe was aan indienen bij hetzelfde loket waar je de verblijfsvergunning afhaalt, zei de ambtenaar: “Die meneer moet persoonlijk komen indienen.” “Maar jullie hebben toch gezien hoe doodziek hij er bij is.” De ambtenaar merkte ook op dat Orrin een stukje verblijfsverlenging miste. “En het gaat om de volledige afgelopen vijf jaar”, zei hij. Ik had een doodlopende weg bewandeld. “U kunt een speciaal verzoek tot de minister richten”, adviseerde de man. Tegen die tijd is Orrin dood. Maar ik bleef kalm, want iemand had een keer treffend over de Surinaamse bureaucratie gezegd: “Praten tegen de bierkaai heeft geen zin.”

“Weet u wat”, zei ik berustend tegen die overigens medelevende ambtenaar. “Ik hou op met deze ambtelijke weg te bewandelen. Ik ga de kracht van mijn krant gebruiken.” Zaterdagmorgen verscheen mijn column ‘Stempels des doods’ in de Ware Tijd. Zaterdagmiddag had ik het benodigde liggeld binnen. Een ‘geraakte’ directeur van een bedrijf zei: “U kunt maandag een cheque komen halen.” Het telefoontje kwam terwijl ik de examenuitslag afwachtte van mijn evangelisatiecursus: 10 voor mijn mondeling, 7 voor mijn schriftelijk, een ‘goed’ voor straatpraktijk. Het was me gelukt iemand Jezus te aanvaarden als ‘enige Redder’, inclusief zondaarsgebed en ‘zekerheid van Redding’. Gado bun!

Iwan Brave

opening
Fernandes Express
KASSAV LIVE in Rotterdam

5 REACTIES
  1. Niets is onmogelijk voor degene die gelooft!

    God is bij machte grotere dingen te doen, dan wij voor mogelijk houden.

    Hoe gaat het nu met uw vriend?

    Amen !


    Maak melding
  2. Beste Iwan,
    Met deze actie heb je “ben ik mijn broeders hoeder en heb uw naaste lief gelijk uwzelf” in praktijk gebracht . God zal je daarvooe belonene, ook al is dat niet de insteek waarom je eraan bent begonnen.
    Doordat je zelf hebt ervaren hoe t is als je moet vechten tegen de bierkaai,toen je zelf hulp nodig had.
    Je bent tegen obstakels gelopen , maar de kracht( pen en papier) die je hebt gekregen van boven, heb je anderen kunnen overtuigen dat Orrin ECHT de hulp nodig heeft en niet in staat is om zelf achter aan te gaan.
    Hopelijk is t niet te laat, maar ,al zou alleen al verlichting bereikt worden ,dan heeft t zin gehad. Een mens hoeft niet onnodig pijn te lijden.
    Keep up the good work with GOD,s blessing and a little help from friends


    Maak melding
  3. Beste Iwan,

    Verbus Domini Manet in Aeternum (= Het woord des Heren blijft in eeuwigheid)
    Et misericórdia ejus a progénie in progénies timéntibus eum (=Zijn barmhartigheid duurt van geslacht tot geslacht voor hen,die Hem vrezen)


    Maak melding

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

LAATSTE BERICHTEN:
TOP SITES