Door Iwan Brave – We zijn alweer voorbij halverwege juli. Voor het eerst in mijn leven dat ik voor mijn gevoel nog steeds aan het begin van het ‘nieuwe jaar’ sta. Zelf ben ik de eerste week van juli jarig. Altijd was dat voor mijn beleving ergens diep in het jaar, als eindelijk de zomer volop gaande was. Ik moet nu echt de knop omzetten om te beseffen dat 2010 gewoon een rijp jaar is.
Je kunt het als positief ervaren dat de tijd zo voorbij vliegt. Eén ding staat vast: neerslachtig ben ik niet want dan gaat de tijd maar niet vooruit. Maar het feit dat ik voor mijn gevoel aan het ‘begin van het nieuwe jaar’ sta, heeft ergens wel ook iets beklemmends. Het zegt mij namelijk ook dat ik het alledaagse leven nog niet geheel onder controle heb, terwijl ondertussen de dagen voorbijvliegen.
Wat dat betreft ben ik echt blij met mijn kinderen, anders had ik helemaal geen notie van tijd gehad. Heather-Leezza speelt nu samen met haar peuterbroertje Israyell op het erf . Ze rapen gevallen olijven op en als marktlui prijzen ze hun waar aan. Toen Heather de jongste was kon ik me daarmee identificeren omdat ik ooit lang de jongste was. Nu is ze het twee jaar oudere zusje en ik kan zien hoe ik destijds in verhouding stond met mijn zus. Het is ook frappant om via mijn dochtertje te beseffen hoe mijn moeder moet zijn geweest als klein meisje. Via onze kinderen blijven we in contact met (verre) verleden, heden, en toekomst. Ik zou voor mezelf op het ogenblik geen andere houvast kunnen bedenken.
Met haar versgevlochten haar is ze me een echt Surinaamse meisje. Ze houdt ervan met haar handen in de grond te wroeten. Altijd maar bezig met plukken van bloemetjes en plantjes of met het sprokkelen van takken. Ze heeft iets met de natuur. Ze kent geen ‘viezigheid’ maar is één met de aarde. Heel af en toe moet ik wel ingrijpen want Heather-Leezza is te veel van het proeven. Er zal maar iets giftig tussen zitten. Zo was ik vroeger ook. Altijd op verkenning uit en als ik wilde weten hoe iets smaakte: hup in mijn mond.
Vorige week deed ik verslag voor de krant over een vierjarig jongetje dat thuis door een schot hagel uit het jachtgeweer om het leven was gekomen. Ik werd ontvangen door een intens verdrietige vader die zijn jachtgeweer gewoon in de slaapkamer had staan, in een hoek. Hij meende dat het afdoende was de televisietafel tegenaan te drukken. Ook de patronen achter de televisie wegzetten, achtte hij voldoende veilig. Beide werkende ouders waren niet thuis. Ze hadden een tienjarige ‘oom’ – een broertje van de moeder – op de vijfjarige en zijn driejarig zusje laten ‘passen’.
Tussen het schrijven door zie ik dat Heather-Leezza toch een olijf in haar mond wil steken. En hier in Paramaribo word je gewaarschuwd vooral geen fruit van de grond te eten, vanwege het risico die de ratten met zich meenemen. “Was het wel goed af”, zeg ik. Kan het haar maar liever veilig leren dan te verbieden. De hele week vraag ik me af wat de gedachtegang van die ouders moet zijn geweest. Drie kleine kinderen achterlaten in een huis met een jachtgeweer en patronen voor het grijpen. Hoewel ik er zelf verslag van heb gedaan, kan ik het maar niet bevatten met mijn volle verstand.
De vader die maar herhaaldelijk zei: “Was ik maar niet van huis gegaan.” En zijn schoonmoeder – dus de moeder van de tienjarige voor wiens ogen de vijfjarige zijn eigen gelaat aan flarden schoot, zei: “Liever had ik hem niet gaan laten oppassen.” Maar niemand die zei: “Dat verdomde geweer had nooit in huis moeten zijn!” Het maakt niet uit hoe groot de ouderlijke liefde is, als normen en waarden vervagen (in een armoedecultuur), dan eindigt je prille leventje nog voordat je enige notie van tijd hebt.
Iwan Brave
Zo, zo Iwan, dat krijg je ervan hè , als je “duikt”, en het niet onverholen verwoord, wat er echt speelt, dan reageert niemand!
Maar goed, ik zal je een beetje helpen.
“Het maakt niet uit hoe groot de ouderlijke liefde is, als normen en waarden vervagen (in een armoedecultuur), dan eindigt je prille leventje nog voordat je enige notie van tijd hebt.”
In combi met “Onbevattelijk”.
Das nou exact wat zich de afgelopen jaren in suri heeft afgespeeld, uitzonderingen daargelaten!
Je legt de vinger op de zere plek! De suri-kindjes zijn erg verwaarloosd, omdat de ouders, het hoogstwaarschijnlijk te druk hadden met “overleven”. En dan krijg je een sneeuwbal effect, wel “mama-lobie”, maar inderdaad geen besef van waarden en normen. Het gaat er alleen maar om, zoveel mogelijk geld te vergaren, dan ben je “in”. Een groot huis, een nog grotere suv, dat zijn nu de waarden en normen in suri. Materialisme viert hoogtij, ondanks het feit, dat we allen weten dat geld “handig” is , maar niet gelukkig maakt! Big, bigger, biggest is het motto!
Das nou de enige echte verklaring van de “uitslag”! Het is nu zaak om te focussen op de kindjes van 15- jr. Die hebben de toekomst, de rest is hopeloos gebrainwashed. Zelf neem ik ze niet echt kwalijk. De jeugd over de hele wereld, wil zo snel mogelijk rijkdom vergaren, zonder er echt iets voor hoeven te doen!
Het is redden wat er te redden valt, en de jongere kindjes, het besef bij brengen, van wat echt belangrijk is in het leven! De “stemgerechtigde kindjes”, zullen met harde hand leren, dat niets zomaar in je schoot komt vallen, maar dat je op eigen kracht, zonder loze beloften van derden je “ding “ moet doen.
Soms is het goed dat de tijd vliegt, zeker in tijden van crisis.
A tang so….. zorg goed voor je eigen kindjes, geniet van hun onbevangenheid, en leer ze vooral wat waarheid is!
Maak melding