Weer thuis

Door Iwan Brave – Er hangt een aangename januarirust over Paramaribo. De lokale koopkracht komt nog bij van de oudejaarsgekte en de meeste toeristen – op een handvol nagenieters na – zijn naar huis. Paramaribo is even niet dat hosselende carrousel wat zij doorgaans is. De betrekkelijke sereniteit aan de Surinamerivier, met de koele oceaanwind, is wel zo prettig voor mijn acclimatiseren. Voor het eerst had ik hartkloppingen tijdens de landing, die op Zanderij zenuwslopend traag en trillend verliep door de dikke, grijze bewolking. Ik wilde per se mijn kinderen weerzien – eindelijk na ruim twee jaar! “Je gaat zeker de grond kussen als je in Suriname aankomt?” had mijn metgezel schertsend gevraagd. Nee, ik ervoer geen overdreven sentimenten. Voelde me vooral rustig en ‘weer thuis’ aangekomen. Net als je het na een turbulente periode opnieuw gaat proberen met een oude geliefde. Stap voor stap maar wel met volledige innerlijke overgave.

Zo doe ik sinds mijn aankomst, afgelopen week, elke dag een beetje om mij te settelen. Ik heb vooral mijn kinderen geknuffeld en gezoend. Heerlijk om ze zo happy te zien. Nadat ik ze heb gebaad, in bed gestopt en voorgelezen, wandel ik in de zwoele avond terug naar mijn voorlopige logeeradres. Voor mijn gezinsleven geldt eveneens een stapsgewijze hervatting na een turbulente tijd, die gelukkig weer achter ons ligt. Wat hebben de kinderen eraan als al na enkele maanden blijkt dat hun moeder en ik toch niet meer door één deur kunnen en ik ze weer moet ‘verlaten’. Een papa die ze geregeld van school komt halen, mee-eet en een namiddagwandeling met ze maakt, hebben ze meer aan. Mijn vrouw vertelde dat Heather-Leezza – vier jaar is ze – mij de eerste morgen na het weerzien meteen in de woonkamer ging zoeken en vroeg: “Waar is-ie, hij is toch niet weer weggegaan?” Vertederend en veelzeggend. Inmiddels begrijpt ze dat ze na schooltijd steevast op mijn aanwezigheid kan rekenen.

De tweede dag kocht ik zongerijpt fruit (bacoven, sinaasappels, papaja en manja’s), een fles stroop en yoghurt. Allemaal lokale producten in één plastic tasje. Kosten 30,75 SRD! Ik stond meteen op scherp. Bij de slager moest ik voor een kip en vier varkenslappen maar liefst 40 SRD neertellen. Ook Surinaamse producten zijn peperduur voor de lokale koopkracht. Mijn buurman vertelde dat daarom de supermarkten steeds meer geïmporteerde groenten en fruit verkopen zoals broccoli, ijsbergsla en appels. “Omdat het prijsverschil niet meer zo groot is”, zei hij. “Dus de lokale productie is in gevaar?” vroeg ik. “Die stelt allang niets meer voor”, zei hij stellig.

Toen ik naar de binnenstad wilde gaan om sleutels te kopiëren, zei een vriend: “Je kan nu bij elke Chinees sleutels laten maken.” Hij gaf me een slinger. Tijdens het wachten in de megasupermarkt, kwam een vage bekende aangelopen. “Je moet hier geen sleutels maken”, waarschuwde hij op doemtoon. “Het is twee keer draaien en hij breekt al.” Die nieuwe sleutel voelde inderdaad verdacht dun en buigzaam aan. Leugenachtig prijkte het merk ‘Yale’ erop. Tegen die vriend zei ik: “Reken maar dat dit nep is.” Waarop hij smalend zei: “Jongen, bereid je erop voor; hier is alles nép! Niet alleen die sleutel, ook je badzeep en die brushcutter.” Hij gooide positief achteraan: “Maar het wordt allemaal steeds betere nep. Tegenwoordig heb je de goedkope Chinees en de betere Chinees.”

Tijdens het wisselen van euro’s leek de lokettiste van de cambio doofstom. Terwijl ik de biljetten nog goed legde, trok ze bruusk het kleplaadje naar zich toe. Het was alsof mijn vingers tenauwernood ontkwamen aan de bek van een roofdier. Geen pardon uit haar mond. Ze bleef even geluidloos toen ik nadrukkelijk zei: “Tot ziens en prettige dag!” Tegen de bewaker zei ik: “Nu weet ik waarom die dame niets zegt, het staat allemaal al op het bonnetje.” Ik wees op de gedrukte tekst: ‘Bedankt en tot ziens’. Hij schoot in een allesgoedmakende schaterlach. Bij de bank, waar mijn ‘slapende’ rekeningen werden heractiveerd, gaf de portier al bij mijn tweede bezoek zonder vragen een bezoekerspas: “Meneer Bráve!” Vooral in dat persoonlijke van die kleine Surinaamse samenleving heb ik weer volop zin! Haar onhebbelijkheden neem ik graag voor lief. Zoals het gezegde luidt: ‘Ef’ yu lobi a okro, yu mus lobi a siri.’

Iwan Brave