PARAMARIBO, 25 aug – De Jodensavanne, op ongeveer vijftig kilometer ten zuiden van Paramaribo, krijgt binnenkort formeel de status van monument. Nu het district Para zijn zegen heeft gegeven, zijn de laatste obstakels weggenomen. Er ligt een compleet managementplan gereed.
Dus is ook het beheer gewaarborgd. De Jodensavanne heeft lange periodes van verwaarlozing gekend sinds de laatste joden er rond 1832 vertrokken. De stichting Gebouwd Erfgoed Suriname zet zich nu in voor het monumentschap. “We zijn blij, omdat de beschikking tot het aanwijzen als monument binnen enkele dagen gereed is”, zegt stichtingsdirecteur Stephen Fokké tegenover de Ware Tijd.
De Jodensavanne is een voormalige woonplaats van Sefardische Joden in Suriname. Zij stichtten er een eigen kolonie in de zeventiende eeuw. Op het hoogtepunt woonden er ruim vijfhonderd joden, bezitters van ongeveer veertig plantages en negenduizend slaven. Ook stonden er een synagoge en een begraafplaats. Ironisch genoeg was de Jodensavanne tijdens de Tweede Wereldoorlog interneringskamp voor vermeende aanhangers van het nazisme.
vreemd verhaal als ik dit zo allemaal lees hou ik er een vreemde smaak aan over .
Maak melding
Is dit niet een beetje teveel eer voor deze voormalige criminelen die eeuwen lang hun medemensen als slaven hebben gebruikt. Ik heb zelfs deels joodse voorouders maar ik schaam me diep voor hun misdaden jegens hun medemensen. Het mag dan wel waar zijn dat ze vervolgd werden voor hun geloof in Europa en Brazilie, maar zelfs waren ze geen haar beter. Zij die er naar streven om deze harteloze beesten van toen nu te eren met een monument zouden zich ook diep moeten schamen. Heeft de joodse gemeenschap (Amsterdam met haar VOC) ooit haar berouw getoond voor het leed wat zij anderen hebben aangedaan? Nee dus… mensen hier zijn blind door het geld wat uit Israel komt voor het opknappen van hun historische gebouwen. Schamen jullie je diep!!!!!Gaan jullie de geschiedenis boeken nog maar eens nalezen want wat het beest hitler in 5 jaar heeft gedaan hebben zij 300 jaar lang gedaan!!!
Maak melding
Een ontmoeting met Sunil en August.
Het is al avond als de bus uit Coronie in Groningen, Saramacca aankomt. Onderweg heb ik een dubbele portie pietjel, een portie rijst met een stokje Saté gegeten. Ik denk dat aan mijn caloriebehoefte is voldaan en ik hoop dat er niets geïmporteerd in het eten heeft gezeten. De bus die misschien wel tien keer is gestopt is nu een beetje ‘mijn huis’ geworden. Het is een mengelmoes van alles wat er in Suriname woont dat in de bus zit. Ik beweeg mee met de bochten en zie het piepen als iets dat uit mijn eigen kraakbeen komt. Het is een wonderlijk gevoel als je met je ‘huis’ op reis bent. Mijn medepassagiers, ademen de zoute lucht van Saramacca net als ik, en zijn voor mijn gevoel niet veeleisend. Tussen de bomen door loopt de koele bries van de zeelucht de bus in. Het laat een blijvende spoor achter, vooral op mijn lichaam. De straten in Groningen zijn leeg op een enkeling na. Sunil een Groninger zit voor mij in de bus. Sunil laat mij uit de rijdende bus in Saramacca een paar fragmenten uit het Nederlandse verleden in Groningen zien. Sunil is niet alleen op reis. Hij heeft zijn vriend August en een vogelkooi met daarin een gelebek bij zich. Sunil is ergens tussen Coronie en Saramacca ingestapt samen met August. Om de reizigers even op adem te laten komen stopt de bus bij een plaatselijk café- restaurantje. Dat er op de vloer van het café veel troep ligt deert niemand. Het bier en de bekende Surinaamse rums vloeien hier rijkelijk. De gelebek is een zangkunstenaar Sunil niet. Sunil werkt samen met August op een bananenplantage. Sunil en August hebben een regelmatig inkomen, maar beide klagen erover dat het leven ook voor hem heel duur is. De laatste paar jaar is het vaak voorgekomen dat Surinaamse bedrijven het zware werk zoals bananen kappen in de zon, uitbesteden aan goedkope bieders. Die gebruiken goedkoop personeel. Zij maken liever gebruik van de goedkoopste arbeiders. Vaak geen Surinamers. Er wordt niet meer gelet dat een Surinaams bedrijf een ethisch verantwoordelijkheid naar Surinamers toe heeft. Zo plegen wij toch ‘economisch zelfmoord’ August zeg ik. Ja, mijnheer zegt August. De gelebek die Sunil naast zicht in een kooi heeft vult de leegte tijdens het gesprek aan met gezang. August, het is misschien geen volkswijsheid, maar het gezang van een Surinaamse gelebek geeft misschien, een sein, dat wij ergens tussen wal en schip terecht zijn gekomen. Sunil en August zijn in Groningen uitgestapt. Ik heb hun beloofd dat ik weer gauw in Groningen, Saramacca terug kom. De bus rijdt verder. (Varma R)
Maak melding
@ Kenneth
Weet jij wat een monument betekent?
Als dit niet het geval is krijg je van mij een korte beschrijving.Een monument is een byzonder overblijfsel uit het verleden dat cultuur/historische en/of wetenschappelijke waarde heeft. Voor verdere uitleg zie encyclopedie.
Joden Savanne zegt ons iets over het verleden van Suriname.
Aan de west kust van Afrika zijn er tal van monumenten die ons herinneren aan de slavernij. De afrikanen hebben begrepen dat zij deze in stand moeten houden, ondanks het feit dat dit hen ook herinnert aan de betrokkenheid van hun eiegen voorouders bij de slavenhandel.
Rosie
Maak melding