Geestelijk

Door Iwan Brave – Met gepaste trots nam ik afgelopen weken via kleurrijke posters, verspreid over de stad, tot mij dat de Amsterdam Arena als feestpodium was gekozen voor het 10-jarige jubileumtoernooi van stichting ‘Suriprofs’ (Nederlandse profvoetballers van Surinaamse afkomst). Van de posters straalde gewoon de boodschap dat deze sport- en muziektempel – midden in het dynamische Zuidoost – ook van ‘óns Surinamers’ is. Daarom kon ik mij geen mooiere aanleiding wensen voor mijn eerste bezoek aan de prestigieuze en adembenemende Arena.

Ik zal niet spreken van een anticlimax, maar sportief gezien was het jubileumtoernooi dodelijk saai. Gek dat dikbetaalde Nederlandse (ex-)topvoetballers zelfs bij een dergelijke friendly niet in staat zijn er een oogstrelende show van te maken. Ook kwam tenenkrommend naar voren hoe het kleindenken het Surinaams voetbal overzees in de kiem smoort. Het Surinaams nationale elftal, dat als eregast meedeed, kon nog geen deuk in een zacht pakkie boter trappen. Ik zou zeggen: voer door die dubbele nationaliteit voor profvoetballers en geef Clarence Seedorf carte blanche met zijn miljoenenplannen voor de Surinaamse Voetbal Bond (SVB). En aan bondsvoorzitter Louis Giskus: ga bananen planten op Jarikaba of hengelen op Republiek! Doe iets vruchtbaar.

Maar dit alles terzijde. Het Suriproftoernooi bezoeken was onderdeel van een nieuwe inspirerende weg die ik lijk te zijn ingeslagen. Enkele weken geleden ontmoette ik cultureel-antropologe Merijn Hattink (die ter kennismaking de Waterkant Special ‘Standbeeld Anton de Kom antropologisch’ schreef). Het was artistieke liefde op het eerste gezicht. “Wat kunnen een journalist en een cultureel-antropologe samen?” vroeg ik. “Veel”, antwoordde ze kort en bondig. Naar aanleiding van de nieuwe roman ‘De Inboorling’, van Stevo Akkerman, werkten we aan ons eerste geestesproduct. Op basis van Merijns cultureel-antropologische invalshoek. De roman handelt over een zoektocht naar eigen identiteit. De hoofdfiguur is nazaat van een van de 28 Surinamers die in 1883 als de ‘primitieve mens’ werden tentoongesteld op het Amsterdamse Museumplein. Merijn en ik spoorden drie nazaten van deze tentoongestelden op. Ook bezochten we de expositie ‘De exotische mens’ in het Haarlemse Teylers Museum. Het resultaat: een luchtig maar informatief artikel met verdiepende dimensies.

Ook voor Obsession ben ik afgegaan op Adjiedj Bakas, Nederlandse Trendwatcher van het Jaar 2008. Bakas, geboren in Nickerie en opgegroeid in Paramaribo, is uitgegroeid tot zeg maar gerust een internationale trendguru. Van zijn boek ‘Beyond the crisis’ heeft elk lid van het financiële adviesteam van president Obama een exemplaar. Ook het bankroete IJsland heeft hem ontboden voor advies. Naast zijn bestsellers is Bakas een veelgevraagde spreker op congressen, conferenties en symposia. Zo’n 200 lezingen per jaar. “Mensen hebben behoefte aan positiviteit”, verklaart de positief ingestelde Bakas zijn succes. In zijn doorgaans economische trendvaststellingen heeft hij ook oog voor opkomend spiritualisme. “Alle Surinamers kunnen in vijf jaar miljonair zijn”, stelt hij trouwens.

De huidige economische neergang heeft mij als taxichauffeur indringend doen bezinnen dat ik langzaamaan weer mijn journalistieke schrijversdraad moet oppakken. Dáár liggen mijn beste bloeikansen op langere termijn. Met dit besef stapte ik af op hoofdredacteur Iwan Bottse om mijn schouders (weer) onder Obsession Magazine te plaatsen. Maar ook omdat ik geloof in de maatschappelijke en economische potentie van de Surinaamse gemeenschap in Nederland. Stichting Suriprofs een van de vele bewijzen daarvan. Maar ook toppers als Adjiedj Bakas. Zo zie ik potentie in Obsession als kwaliteitsvolle nichekwartaaltijdschrift. Het gaat mij dan ook niet om materiële maar geestelijke en creatieve verrijking.

Toeval bestaat niet. Pas na dit diepgaande besef en besluit ontmoette ik Merijn, en nodigde haar uit mee te ‘spelen’. Als fulltime taxichauffeur heb ik toch in korte tijd, zonder stress, diepte-interviews kunnen afnemen en uitwerken. Ook het redigeren van andere artikelen doen we erbij. En maar te zwijgen over alle rompslomp die komt kijken om een zieltogend tijdschrift te produceren. Ik schrik van de hernieuwde energie in mezelf. In Suriname rookte ik me samen met een ‘vriend’ bijna dood aan cocaïne. We noemden elkaar bravourig ‘partners in crime’, in de waan dat we ‘geestverruimend’ bezig waren. Maar we waren juist vleselijk – verderfelijk – bezig. Het is nog pril, maar Merijn lijkt mijn nieuwe partner in crime. En hoewel vrouwelijk, in vruchtbare geestelijke zin.

Iwan Brave