Ledig

Door Iwan Brave – Zondag. Vanuit het centrum wandel ik via de kaatsrechte Overtoom terug naar huis. Achter mij ligt het sfeervolle Leidseplein met urbandansende straatartiesten. De zon is dun doorgebroken maar aangenaam warmend. Uitgedroogde zaadschildjes van vers ontsproten iepenbladeren zorgen, dwarrelend in de speelse wind, voor lentesneeuw. Op zo’n ledige zondag mis ik mijn kinderen nog wel het meest. De zondag zou niet ledig hoeven te zijn; met hen. Ik koekeloer in de etalage van een winkel met Hollands nostalgische babykleding en zomerjurkjes voor peuters. Het op het raam aangebrachte motto ‘Elck seyn waerom’ schijnt mij ironisch toe.

Ik kom bij van mijn nachtdiensten. Vrijdag en zaterdag lag het Amsterdams uitgaansleven weer op apegapen; de mensen hadden al hun geld tijdens Koninginnedagviering, vorige week, al uitgegeven. Het was die nacht op de taxi aanpoten geblazen in een onoverzichtelijke aasgierachtige sfeer. ‘Kakkerlakken’ – zoals straattaxi’s worden genoemd – rekenden mensen stadsritprijzen tussen de dertig en zeventig euro. Gisteren had een onguur kijkende ‘kakkerlak’ op de Nieuwmarkt op mijn auto gebeukt. Hij vond dat ik moest aansluiten op de standplaats omdat hij ‘meer dan twee uren’ stond te wachten. Maar de klanten gaven aan mij de voorkeur. Zijn schofterigheid deed mijn bloed borrelen, maar ik projecteerde voor mezelf de meest escalerende uitkomst. “De wet zegt dat de klanten mogen kiezen”, hield ik hem formeel voor en trok op, volgeladen met even geschrokken als verbijsterde passagiers.

Het gaat goed met mijn woederegulering. Ik weet nu maar al te goed dat agressie niemand als winnaar oplevert. Dankzij therapie herken ik beter en voortijdig alarmbellen en valkuilen. ‘Wees toornig maar zondig niet’ is in deze mijn lijfspreuk geworden. Ik las dat tijdens mijn afkickperiode in het christelijk opvangcentrum in district Para. Toen besefte ik dat mij ook qua agressie innerlijk moest gaan opschonen. Met deze state of mind pareerde ik tijdens Koninginnenacht alle provocaties. Zelfs toen een dronken corpsbal provocerend tegen mijn raam sloeg en jolig vroeg: “Vindt u het goed dat ik in uw mond pís?”

Overdag had ik Koninginnedag beperkt tot een wandeling door het Vondelpark en maakte vooral van kinderen foto’s. Maar echt geïnspireerd was ik niet. Ik had mijn Heathertje zelf bij mij moeten hebben, vastleggend hoe ze met volle teugen geniet van het Oranjefeest. Ik kwam een oude schoolvriend tegen. Ook hij had een gebroken relatie met kind op zijn conto. “Maar ik ga mezelf niet in de put praten”, had hij gezegd. Dat is ook mijn standpunt, bij het overdenken van mijn falende verleden. Het zal de oude scherven niet lijmen. Gewoon het leven een nieuwe complete vorm laten aannemen. Net als de lente. ‘Het oude is voorbijgegaan, zie het nieuwe is gekomen’!

Ik kan mijn kinderen weliswaar geen lichamelijke affectie geven, maar ik troost mezelf met het feit dat ik zojuist weer geld heb overgemaakt naar Suriname. Ik zie voor me hoe Heathertje gezond en voldoende eet – haar kleine mondje volgepropt, met van nature ondeugend getuite lippen. Groeiend als kool. Dat maakt dat ik doorzet om zonder tegenzin steeds weer in de avonden en nacht te sturen. Voor mijn kleine meid. Een grotere motivatie kan ik niet wensen. Mezelf alsnog in de put pratend, zou ze helemaal niets aan mij hebben en in uitzichtloze armoede leven. Weliswaar onbekommerd en levenslustig, zoals ik zelf was als kind, in het koesterende en paradijselijke Surinaamse groen.

Op het ogenblik kom ik door de kredietcrisis nauwelijks rond. Sta je daar dan met je peperdure, blitse Benz – in pak met stropdas – en mag je dubbeltjeswerk verrichten. Je ‘dienstbaar stellen aan het leven’, zoals ik me voorgenomen heb, is geen lichte opgaaf. God stelt je daarbij behoorlijk op de proef. Ik heb Hem immers gevraagd mij te helpen de ‘grote oversteek’ te maken. Het komt nu aan op vertrouwen en geloof, en of ik karakter heb.

Halverwege de Overtoom sla ik linksaf het Vondelpark in. De drukte van Koninginnnedag heeft weer plaatsgemaakt voor sereniteit. Denkend aan Suriname, maar zonder heimwee, snuif ik het koesterende groen op. De kleurrijke en opwekkende bloesems van bomen en struiken schenk ik, op deze voor mij wederom ledige Moederdag, via de kosmos aan alle ‘alleenstaande’ moeders.

Iwan Brave