Potentie

Door Iwan Brave – Ik kon het even niet meer volgen. Op 6 januari kopt Waterkant: ‘Suriname prijst zich langzaam toeristenmarkt uit’. Nog geen zes dagen later: ‘Steeds meer toeristen zien Suriname wel zitten’. Frappant is dat in beide elkaar tegenstrijdige berichten Stichting Toerisme Suriname (STS) wordt opgevoerd als autoriteit. Welk bericht moeten we nou geloven? Laten we uitgaan van het laatste en positieve. Eind december vernamen we ook: ‘Surinaamse zakenlui zien veel kansen in India’. Dergelijke berichten bevatten echter nog minder nieuwswaardigheid dan gebakken lucht. En Suriname wordt ermee overgoten: het land is er één van ‘veel (gemiste) kansen’ en vooral bóórdevol ‘potentie’.

Overal; in alle gaten, hoeken en op alle lagen en niveaus zit of schuilt potentie. Er is ‘potentie in oliepalmindustrie’, ‘potentie in grootschalige cashewteelt’, ‘potentie in aqua-cultuur’, ‘potentie in kunstnijverheid’, er is barstensvol ‘potentie voor kuuroorden’ et cetera… Talloze buitenlandse missies die langskomen en mooie ‘convenanten’ sluiten en ‘intentieverklaringen’ opstellen met hun Surinaamse ‘counterparts’, die hiervoor op hun beurt buitenlandse snoepreisjes hebben gemaakt: op kosten van de armlastige staat. Deze intentieverklaringen verdwijnen in lades om nooit meer boven te komen. Het enige concrete wat wordt gedaan, is het opstellen van een persbericht, waarin gewag wordt gemaakt van de ‘succesvolle uitwisseling’, dat naar de media wordt verstuurd.

Daarna is er niemand op al die ministeries die maar ook het een en ander kan, mag of durft toe te lichten. Of je nu de secretaresse of hoogste ambtenaar überhaupt te pakken krijgt, steevast wordt op schoothondjestoon gezegd: “Voor deze informatie moet u bij de minister zijn.” O, kan ik hem dan even spreken? “Nee, die is in bespreking.” En wat bespreekt hij allemaal zo dan, al de hele ochtend en middag en inmiddels de hele maand? “Dat u moet aan de minister zelf vragen.” Wanneer komt hij dan eens eindelijk uit die meeting? “Probeert u het later weer.” Hoeveel nog later? “Ik zou niet weten.” Maar u bent toch z’n secretaresse? Schaapachtig: “Jawel.” Hoe kunt u dan niet weten wanneer hij klaarkomt? Gniffelend (alsof ze ergens gekieteld wordt): “Ik wens u een prettige dag verder.”

Ondertussen heb je kostbare tijd verloren aan dat steeds maar weer: ‘probeert u het later’. Voor overschakelen naar een ander item is het te laat, want na half acht is heel Suriname ‘in bespreking’ tot kantoorsluitingstijd. Dus plaats je uit armoede integraal het persbericht met alle vaagheden. Dan weet je nu als lezer uit welke kokers dergelijke berichten komen. En weinig is gebaseerd op gedegen onderzoek en feiten; veelal natgevinger, eh… natte-vingerwerk. En als je uitgeblust en onverrichter zake weer naar huis rijdt, blijken radiostations met hetzelfde euvel te maken hebben gehad en schalt uit alle speakers: “Potentie, potentie, nog meer potentie!” Als Surinaamse journalist/redacteur werd ik gewoon chagrijnig van het woord ‘potentie’.

Dit aangaande laat Suriname zich het beste vergelijken met een enorme fallus, vol van potentie, maar klaarkomen ho maar; algehele slapte en lamlendigheid blijven overheersen! In Suriname moest ik geregeld denken aan het repeterende gedicht van Johnny – ‘de Selfkicker’ – van Doorn: ‘Kom toch eens kláár klootzak, kom toch eens kláár klootzak, kom toch eens kláár klootzak…’

Dit brengt me op een bepaalde potentie die Surinamers overigens wel volop weten te benutten. Daarom niet verwonderlijk dat het fenomeen ‘buitenvrouw’ typisch iets Surinaams is. Ik dacht altijd dat mijn vader met zijn acht kinderen bij acht verschillende vrouwen een onverzadigbare hengst was. Maar voor menige Surinaamse man is dat aantal slechts voorspel of zo je wilt: slechts voorvocht.

En zo zit er ook héél veel potentie in ecotoerisme in het ‘schoonste der westerse stranden’. Maar afgelopen vrijdag vernamen we: ‘Nederlandse toerist slachtoffer piranha aanval’. Alsof die piranha’s van White Beach dat ecogedonder niet zien zitten! Uit de foto blijkt dat de onfortuinlijke ‘Nederlandse toerist’ gewoon een Srananman is met paars paspoort. Bij het zien van zijn ‘geamputeerde teen’, kreeg ik de onaangename kriebel van een fantoomhap uit mijn eikel. Die toerist mag nog van geluk spreken dat die piranha kennelijk trek had in kluiven. Hm, maar misschien zit er potentie in horrortoerisme voor Suriname! En dan zouden ze de naam White Beach kunnen veranderen in White Bitch – met als wervende slagzin: ‘yearning for black potention!’ Wellicht het uitwerken waard.

Iwan Brave