Buuf

2 januari 2009

Door Usha Marhé – Ik heb vandaag (Owru Yari) gelachen, dus mijn dag is goed. Buurfrouw is voor een paar weken naar Su, gisteren vertrokken. Krijg ik net een sms van d’r: ben met ma onderweg naar dokter, in taxi met om de 300 meter motor stik…gezellig boi…

Ik zie het al voor me oog: je bent net aangekomen in Su, een nachtje geslapen om van die jetlag af te komen, mama verwend je met een heerlijk ontbijt, wat wil zeggen dat je je bijna ziek eet aan verse vruchten als papaja en manja, die écht zongerijpt zijn. Daarna sleept ze je naar de familiedokter, want al woon je al twintig jaar niet meer daar, hij is nog steeds je familiedokter. Ze sleept je mee, want voordat je naar Su vertrok, heb je door de telefoon tegen haar gezegd dat je je niet goed voelt, en je bent al een paar keer achter elkaar ziek geweest. Na het bezoek aan die famiriedatra sleept ze je verder mee, om je zieke knie te laten behandelen door een andere ‘alternatieve therapeut’, want je weet maar nooit, kande wan san du yu.

Dus dan belt ze een taxi om na die famiriedatra te gaan. Die taxi komt. Er zijn een heleboel goeie in Paramaribo, maar soms tref je het niet. Dus van tevoren heb je gehoopt dat het een taxi is zonder gaten of kapotte ramen, met stuur en wielen. Nooit had je gedacht dat het een taxi zou zijn waarvan de motor om de driehonderd meter zou stikken, op z’n Hollands gezegd, af zou slaan. Dus voordat je bij de dokter bent, die je hart en bloeddruk gaat tjekken, is je bloeddruk al flink omhoog gegaan. Ija baja, misschien is het een deal van die dokter en die taxisjaffeur toch… zakelijk gezien word je per gereden meter interessanter. Maar om je bloeddruk te verlagen, sms je je vriendin in Holland dat je goed bent aangekomen, en dat die taxirit gezellig is boi….

Aaj, mi lafu. Dank je wel buuf, want hier is er niet zoveel om elke dag te lachen, a kowru gevaarlijk. Als je terug komt, let op hoor met al die Schipholcontrole. De laatste keer toen ik terug kwam, kon ik wel gauw doorlopen, den no moeilijk mi. Gelukkig hebben ze die drie pakken droge garnalen niet gezien, die ik met mijn laatste SRD’s op Zanderij heb gekocht. Van die mevrouw achter me hebben ze het wel ontdekt en weggegooid. Als je d’r koffer zag: die pakjes garnalen van haar lagen tussen sem en andere groenten, niet eens verpakt maar gewoon zo gestrooid in die koffer. Een Ons Belang oogt ordelijker. Ze was boos! Ze vertelde in het Sarnami wat ze allemaal zou willen doen met die douanemensen. Gelukkig verstonden ze d’r niet, anders hadden ze ook nog al haar lichaamsgaten onderzocht, met gehandschoende vingers. Daar ging d’r droge garnalen-aardappel-kouseband met roti, die ze zou klaarmaken. Ma dat is niet het ergste. Veel erger van terugkomen in Nederland is dat je weet dat je gaat worstelen met die donkere, koude winterse maanden, die nog komen.

Buuf, laat de zon je hart en je botten flink opwarmen baja. Eet je flink papaja voor me, en cayennemanja? Laten die muskieten je niet rampeneren hoor. Groet je moeder fo me, en zeg d’r dat ik heb gevraagd of ze je flink onderhanden neemt, met die nonsens die je hier met je gezondheid maakt. Mang. We moeten zo lang mogelijk van onze tweede jeugd genieten. Ie sabi toch… Schiet ook een pagara voor me hoor! En vergeet niet om aan al onze famir’man in Suriname te vertellen – als ze met hun bombels al die ouwe boze geesten wegschieten – dat 2009 ondanks de recessie ook het jaar is van kansen. Want we gaan spannende film zien vanaf 20 januari toch. Ik heb m’n kaartje al gekocht!