donderdag, maart 28, 2024
HomeIngezondenJournalistiek en dictatuur in Suriname

Journalistiek en dictatuur in Suriname

-

Does Travel

Door Theo Para

Dit jaar verscheen de verzamelbundel K’ranti! De Surinaamse pers 1774-2008*. In de bundel schreven de Surinaamse journalisten Nita Ramcharan en Chandra van Binnendijk, ieder vanuit eigen perspectief, een bijdrage over de dictatoriale periode 1980-1987. In Het donkerste tijdperk voor de persvrijheid. De media tijdens de militaire dictatuur, 1980-1987 schreef Ramcharan een levendig feitenrelaas over de lotgevallen van de Surinaamse journalistiek. Zij deed dat in de volle breedte en maakte haar veelzeggende titel waar. Van Binnendijk sloot zich in Een nieuw spoor. Ontwikkelingen in de jaren tachtig – op in activiteiten en visies van haar eigen club, de Vereniging van Progressieve Mediawerkers (VPM). In zijn recensie in het NRC Handelsblad (21-11-2008) merkte Hans Buddingh’ – auteur van De geschiedenis van Suriname (1999) – daarover het volgende op: ‘Haar betoog heeft iets beklemmends. Nog altijd heeft ze het over ‘georkestreerd gestook’ en ‘destabilisatie’ door media tegen de militairen. Ze illustreert impliciet dat Suriname z’n verleden geenszins heeft verwerkt.’ Ter bevordering van die verwerking bezie ik de bijdrage van Van Binnendijk door drie vensters: de rechtsorde, de journalistiek en het verraad. In de epiloog kom ik tot enkele conclusies.

De rechtsorde
Van Binnendijk geeft in haar artikel uitspraken in het voordeel van de militaire putsch van 25 februari 1980 uitvergroot weer, terwijl zij haar lezers feiten en argumenten die haar voorkeur tegenspreken volledig onthoudt . Die partijdigheid – zo strijdig met de journalistieke esprit van hoor en wederhoor – laat zij in haar eerste regels al blijken, als zij bij de krantenkop Eindelijk! (de Vrije Stem, 26-2-1980) alsvolgt hinein interpretiert: ‘Een nadrukkelijk uitroepteken symboliseert de algemene opluchting waarmee de staatsgreep van de sergeanten in heel Suriname wordt begroet.’ De Vrije Stem wordt ook aangehaald om de onvrede met het functioneren van regering en parlement van voor de staatsgreep te illustreren. Echter, dat deze krant op 8 december 1982 het slachtoffer werd van het militaire regime, dat alles past niet in het propagandastraatje van Van Binnendijk en dat krijgen haar lezers dus ook niet te lezen. Van Binnendijk gaat de spanning van weging van verschillende gezichtspunten en belangen uit de weg. Zij schrijft saai, want voorspelbaar, wat ze moet bewijzen is bij haar een aanname.

De mythe van de ‘de algemene opluchting’ na de staatsgreep is in het licht van de historische feiten onhoudbaar. Dat propagandaverhaal kan mevrouw Van Binnendijk toch niet verkopen aan vrouw en kinderen van luitenant Van Aalst, door de putschisten met een nekschot vermoord. Dat kan ze ook niet verkopen aan de nabestaanden van andere slachtoffers als sergeant-majoor Comvalius en politieman Sultan, aan de mishandelde en vernederde officieren en politiemensen, aan de gemartelde politici, aan de redacteuren en medewerkers van het dagblad De West die hun redactiegebouw beschoten zagen worden met militaire granaten. Niet alleen een regering, ook de democratische rechtsorde werd met de staatsgreep ‘weggeschoten’. Het land viel direct terug in een primitieve staat, met op de televisie vertoonde mishandelingen van verdachten (‘crimineeltjes’ volgens Van Binnendijk, die met die duiding een zwak rechtsbesef toont). Politieke vrijheid en vrije meningsuiting hadden opgehouden bestaan. Meningen aanvoeren als argument, zonder de omstandigheden waarin zij geuit zijn nadrukkelijk te vermelden, is misleidend. Het Suriname van voor 25 februari 1980 had grote (bestuurlijke) tekortkomingen, maar het was – zeker vergeleken met de geopolitieke omgeving – een democratische rechtsstaat. Er werd niet gemoord in de politiek, de onafhankelijke rechtsspraak werd gerespecteerd, er was een vrije, pluriforme pers, het bestuur werd gekozen in algemene verkiezingen en de bevolking had constitutioneel beschermde mensenrechten. De staatsgreep van Bouterse c.s. was een grove schending van de nationale soevereiniteit van de republiek Suriname. In Het legergroene Suriname (1983) rapporteerden Elma Verhey en Gerard van Westerloo alsvolgt: ‘De staatsgreep die hem (Bouterse TP) in Suriname aan de macht heeft gebracht blijkt bedacht, gepland en in de uitvoering begeleid door de Nederlandse militaire missie, indertijd verbonden aan onze ambassade aldaar.’

De staatsgreep was niet ingegeven door enig algemeen belang, maar vooral door special interests van machtswellustige kliekjes, alle sociale en nationalistische demagogie ten spijt. Ook de putschisten wisten dat voor 27 maart 1980 vervroegde verkiezingen waren uitgeschreven. Het land had alle ruimte voor diegenen, die op vreedzame wijze een wijziging van de politieke koers van het land wilde bewerkstelligen, eventueel ook met het oog op de (vakbonds)rechten van de onder-officieren binnen de Surinaamse krijgsmacht. De keuze voor wapengeweld, mishandeling en moord boven vreedzame en democratische middelen, heeft voor land en volk vernietigende gevolgen gehad. Dat vormt evenwel, ook 28 jaren later, voor Van Binnendijk geen reden, haar goedpraten van de gewelddadige omverwerping van democratische rechtsorde in 1980, te laten varen.

De journalistiek
Van Binnendijk heeft geen hoge pet op van de Surinaamse pers in 1980 en wist wat daaraan moest worden gedaan: ‘In dit povere medialandschap inspireert de staatsgreep een aantal journalisten tot een andere, meer ideologisch georiënteerde uitoefening van hun beroep.’ (pag. 195). Zij geeft aan dat het tijd was voor ‘derdewereldjournalistiek’ (!), waarbij ‘vraagtekens worden geplaatst achter journalistieke kernbegrippen als ‘waardevrij’ en ‘objectiviteit’.’ Van Binnendijk was dan ook medeoprichter van de Vereniging van Progressieve Mediawerkers (VPM), die haar pijlen richtte op de ‘inhoudelijke kwaliteit van de journalistiek’ en ‘het probleem van het eigendom van de media’. De VPM schuwt het niet de journalisten de les te lezen: ‘Centraal staan de noodzaak van ethische en professionele normen en de opvatting dat mediawerkers bij de uitoefening van hun beroep moeten bijdragen aan het scheppen van een rechtvaardige samenleving en democratisering van communicatieprocessen’ (pag. 200).

De oude, democratische beroepsorganisatie van journalisten was toen de Surinaamse Journalisten Kring (SJK). De SJK huldigde de opvatting van de vrije pers als waakhond van de democratie, zij stond voor de onafhankelijkheid van de journalist, zij verdedigde het principe van vrije nieuwsgaring en de pluriformiteit van de pers. Omdat de SJK niet van binnenuit tot een pro-dictatoriaal standpunt kon worden gebracht, werd de VPM opgericht om zo via een nieuwe zogenaamde professionele organisatie de journalisten, ideologisch in de greep van het regime te krijgen. De SJK zou ‘te beperkt’ zijn heette het. Niet alleen journalisten maar allen die bij de media werkten hoorden erbij, de journalist in de eigenlijke zin van het woord, zou verdwijnen in de cryptische categorie‘mediawerker’. Het doel van deze bewuste mystificatie was het vervagen van de professionele grenzen tussen de (onafhankelijke) journalist en de (staats)voorlichter. Zo lezen we bij Van Binnendijk: ‘Door de vernieuwingsbeweging treedt er ook verandering op bij de Nationale Voorlichtingsdienst (NVD), die steeds belangrijker werkgever wordt voor progressieve journalisten c.q. voorlichters’ (pag. 201). De teloorgang van het onderscheid tussen journalist en voorlichter, tussen burger en staat, kenmerkt het totalitaire denken: het ‘revolutionaire proces’ is alles, daarbuiten hoort en is niets. Deze fundamentele intolerantie voor de andersdenkende en voor tegenspraak, maakte de VPM, vervuld van superioriteitsdenken, tot ideologische stoottroep tegen de journalistiek. De VPM was de wolf in schaapskleren. Bij Van Binnendijk horen we nog de echo’s van de hetzes tegen collega-journalisten en de onafhankelijke media, bij het tegelijkertijd verzwijgen van de vele repressieve acties tegen journalisten (o.a. tegen Leo Morpurgo, Humphrey Keerveld, Bram Behr, en Lesley Rahman). Zij schrijft: ‘In een brochure Revolution and counter-revolution in Suriname staan voorbeelden van de stemmingmakerij opgesomd: systematisch overdrijven van elke fout van de regering; achterwege laten van nieuws over verworvenheden van de revolutie in het belang van het volk; verspreiden van leugens en geruchten om het volk te verwarren; openlijk aanzetten tot het gebruik van geweld om het revolutionaire proces te stoppen; verspreiden van insinuaties over de buitenlandse politiek.’ (pag. 199). Van Binnendijk somt ‘voorbeelden’ op die geen voorbeelden zijn, maar beweringen van de propagandadienst van de dictatuur. Zij maakt haar ‘argumentatie’ tegen de vrije pers echter pas volledig ongeloofwaardig door serviel de haatpraat tegen de journalistiek van de man die opdracht gaf tot de decembermoorden, Desi Bouterse, te citeren. En dat terwijl die man nu bovendien in Nederland is veroordeeld voor cocaïnehandel.

Het enige concrete dat Van Binnendijk aanvoert is de mening van de dagbladen Vrije Stem en de Ware Tijd dat er sprake was van ‘communistische tendenzen’ en dat, doordat ‘de VPM beëindiging van de particuliere media beoogt’, een ‘Sovjetmodel van controle op de media’ dreigt. Waren die observaties juist? Als de dagbladen met communisme doelden op de negentiende eeuwse droom van Marx en Engels – ‘ieder naar vermogen, ieder naar behoefte’ – dan hadden hadden zij het mis. Het regime was immers institutioneel corrupt. Het had de Rekenkamer en daarmee de controle op zijn financiële handelen afgeschaft. Veel later zou een van de ideologen van het ‘revolutionaire proces’ Ernie Brunings, nu wijlen, uit de school klappen: ‘Wie een activiteit wilde ontplooien moest eerst bij hem (Bouterse TP) langs. En dan eiste hij zijn deel. In ruil daarvoor gaf hij vergunningen en goedkope dollars. Hij was regeringsleider, hij had zeer gemakkelijk toegang tot de bronnen.’ (Gerard van Westerloo, De laatste dagen van een kolonel – Surinaamse notities, 1993). De Surinaamse dagbladen hadden met hun kritiek echter een ander soort communisme voor ogen, zij doelden op parallellen met de communistische dictaturen van de twintigste eeuw, zoals die bestonden in het Oostblok, China, Zuid-Oost-Azië en met name in Cuba. In die observaties waren zij accuraat!

De zogenaamde kritiek op de kwaliteit van de media en het private eigendom van media werd misbruikt om de onafhankelijke pers haar bestaansrecht te ontzeggen, alles moest gelijk in genoemde dictaturen, onder controle staan van staat en partij. Het is niet toevallig dat de VPM aansluiting zocht bij de FELAP, een regionale mediaclub waarin – verzwegen door Van Binnendijk – de Cubaanse partij-journalisten een leidende rol vervulden. De SJK heeft, bezien vanuit de onafhankelijkheid van de journalistieke professie, correct gehandeld door Van Binnendijk te weigeren haar VPM-lidmaatschap te combineren met SJK-lidmaatschap. Van Binnendijk spreekt in de vocabulaire van de complottheoreticus tot nu toe van ‘georkestreerd gestook’ als het gaat om de veelvormige kritiek van de media op de dictatuur. Zij tracht met de onbetrouwbare techniek van guilt by association de democratische oppositie te associëren met vermeende pogingen van de CIA, Suriname te infiltreren. Zij citeert daarbij Oswaldo Cardenas, de ambassadeur van de Cubaanse dictatuur, adorerend – ‘een politiek hoog geschoold man’. Die ‘politiek hoog geschoolde’ mijnheer vergeleek namelijk de pro-Pinochet oppositie tegen de Chileense president Salvador Allende met de democratische oppositie in Suriname. Maar Allende was een democratisch gekozen president, Bouterse leidde een militaire dictatuur, hoe dom of bedrieglijk moet je zijn om de aard van de oppositie in beide landen aan elkaar gelijk te stellen?! Van Binnendijk heeft verder getracht door tekstuele manipulatie, inclusief onzuiver citeren, het prestige van anti-dictatoriale journalisten als Leo Morpurgo, Norally Beyer, Ingrid de Vlugt, Nita Ramcharan, Lesley Rahman en Bram Behr voor haar zaakje te misbruiken. Maar heel haar trukendoos ten spijt, Van Binnendijk heeft niet één aanwijzing voor strafbaar handelen door de Surinaamse media kunnen ophoesten! En ook al zou daarvan sprake zijn, dan nog bestaat in een fatsoenlijke samenleving de gang naar de rechter. Wetteloos geweld tegen journalisten en media is op geen enkele wijze te rechtvaardigen!

Niet de vrijheidlievendheid van de Surinaamse journalist, maar de zucht naar totalitaire macht vormde de bron voor de bloedige onderdrukking van de journalistiek en de journalisten in Suriname. Wat er aan vrije pers voor de decembermoorden nog bestond was geen bewijs van de tolerantie van het regime, maar uitsluitend resultaat van de courage civil van de echte journalisten van toen. Van Binnendijk en haar VPM hebben met hun demoniseren van de onafhankelijke pers gefungeerd als ideologische wegbereider van de weergaloze repressie vanaf 8 december 1982. VPM-ers bedreven daarbij ook het lugubere genre van het pre-mortale interview. De gewonde Wilfred Hawker mocht voor zijn standrechtelijke executie daaraan meedoen, alsook de gefolterde Andre Kamperveen en Jozef Slagveer, beiden slachtoffers van de decembermoorden. Over ‘ethische en professionele normen’ gesproken.

Het verraad
Op en na 8 december 1982 greep de kliek van Bouterse de absolute macht. Daartoe werd met de decembermoorden een belangrijk deel van het intellectueel leiderschap van de democratische oppositie zonder vorm van proces gemarteld en geëxecuteerd, of in woorden van de laffe en leugenachtige Bevelhebber ‘op de vlucht neergeschoten’.Gearresteerd werden vier journalisten, Frank Wijngaarde, Lesley Rahman, Jozef Slagveer en Bram Behr, vier advocaten, Kenneth Gonçalves, John Baboeram, Eddy Hoost en Harold Riedewald, twee universiteitsdocenten, Suchrin Oemrawsingh en Gerard Leckie, twee vakbondsleiders, Cyrill Daal en Fred Derby, twee militairen, Surendre Rambocus en Jiwan Sheombar en twee ondernemers, André Kamperveen en Robby Sohansingh. Slechts Derby kwam met de schrik vrij. Ook Johnny Kamperveen, Wilfred Lionarons en anderen stonden op de dodenlijst, maar zij wisten te ontkomen of bevonden zich toevallig in het buitenland. Binnen de militaire leiding rekende Bouterse af met zijn kameraad van het eerste uur Roy Horb. Horb zou later in zijn cel ‘op de vlucht zijn verhangen’, een voorval dat boekdelen spreekt over de gewetenloosheid, zo kenmerkend voor de sociopaat, van de ‘Leider van de Revolutie’. Mediagebouwen en een vakbondsgebouw werden in brand geschoten. Alle onafhankelijke media werden verboden. Wat overbleef, zoals de Ware Tijd, kreeg een censor als eindredacteur. De vrije pers in Suriname was vernietigd, het vrije woord was verboden! De nieuwe regering schafte in haar regeringsverklaring van 1 mei 1983 de parlementaire democratie in Suriname definitief af. Vooral lieden van de ‘Progressieve Arbeiders en Landbouwers Unie’ en de ‘Revolutionaire Volkspartij’, waaraan de VPM was gelieerd, bevolkten deze regering van de decembermoorden.

In haar poging te rechtvaardigen waarom zij ondanks de grenzeloze repressie, bleef collaboreren met het totalitair regime, kwam Van Binnendijk niet verder dan sentimenteel gezever over het zogenaamd niet kunnen verlaten van ‘een zinkend schip’. Wat daarbij opvalt is dat bij haar Suriname en het regime volledig samenvallen, een symptoom van de totalitaire blindheid. In een poging toch afstand van de moorden te suggereren, meldt van Binnendijk dat de VPM in januari 1983 op een congres afstand neemt van de moorden en de vernietiging van mediagebouwen. Wat opvalt is dat de VPM geen opheffing vraagt van de verschijningsverboden en geen onderzoek en berechting eist van de schuldigen aan de moord op collega-journalisten en anderen. Dat de VPM kort na de decembermoorden in het openbaar een congres kon houden, terwijl vele journalisten moesten onderduiken of het land moesten ontvluchten, markeert niet de moed, maar het verraad van deze club. De VPM was deel van de dictatuur. Op 29 juni 1983 vaardigde de dictatuur het Decreet B-10 uit. Daarin verbood zij ‘geschriften in te voeren, door te voeren, te verhandelen, te verspreiden, in bezit te hebben, in voorraad te hebben, te produceren of te reproduceren, welke naar het oordeel van het bevoegde gezag de openbare orde en rust of de nationale veiligheid ernstig kunnen verstoren’. Over deze knevelarij van vrije nieuwsgaring en meningsuiting, over dit isoleren van de Surinaamse bevolking van het vrije woord in de wereld, daarover zweeg de VPM en vinden we bij Van Binnendijk geen spoor. Van Binnendijk gaat voor het ‘relativeren’ van de decembermoorden hulp zoeken bij de toenmalige VPM-voorzitter Edward Naarendorp. Deze mijnheer, een oud-officier uit het Nederlandse leger en toenmalig RVP-topman, ‘relativeerde’ naast ‘veroordeling’ de decembermoorden. Naar Van Binnendijk met de volgende logica: ‘dit is de manier waarop een gewapende macht in conflictsituaties handelt.’ Wat een onzin! Zelfs in een oorlogssituatie klopt zijn stelling niet. Onder het oorlogsrecht zijn militairen legitieme doelwitten. Burgers daarentegen hebben naar het oorlogsrecht, recht op bescherming. In Suriname was bovendien voorafgaand aan de decembermoorden geen sprake van een oorlogssituatie, de bevolking weigerde te leven onder het zelfbenoemde regime van (politieke) discriminatie en vroeg op vreedzame wijze om vrijheden, grondrechten en democratische verkiezingen. De heersende kliek moordde als onderdeel van de stelselmatige vervolging en ontrechting van politiek andersdenkenden, en maakte zich daarmee schuldig aan het volkenrechtelijk vergrijp, misdrijven tegen de menselijkheid. Dit was niet het gedrag van een leger van een democratische rechtsstaat, het was een actie van een criminele gewapende macht. Met zijn ‘relativering’ van de decembermoorden onthulde Naarendorp zijn ethiek van de willekeur, die hem in staat stelde duurzaam te functioneren als apologeet van een criminele moordenaarskliek. Naarendorp ziet niet het verschil tussen civilisatie en barbarij. Civilisatie betekent in de eerste plaats het nalaten van het willekeurig gebruik van geweld. Onderschikking aan de rule of law, die het misbruik van dat middel verbiedt, is noodzakelijk. Geciviliseerd, beschaafd handelen, dat is het respecteren van de gevoelens, de waardigheid en de autonomie van de medemens. Het civilisatie-begrip draait om zelfbeheersing en zelfdiscipline, juist ook in ‘crisissituaties’. In het civilisatie-begrip herkennen we de geest van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die op 10 december j.l. haar 60ste jaardag beleefde. De barbarij, het discours van de georganiseerde (politieke) criminaliteit, is van dat alles de antithese. 8 december 1982 markeerde een extreme en flagrante schending van de rechten van de mens, daarbij past geen ‘relativering’, maar strafrechtelijk ter verantwoording roepen van de daders, eerherstel voor de slachtoffers en compensatie van de nabestaanden.

Epiloog
Van Binnendijk betreurt het ‘uitdovend enthousiasme’ van haar VPM als in de laatste maanden van de dictatuur (1987) ‘de vaart er nu wel uit is’ en niets anders rest van ‘het eens zo hoog opgelaaide vuur’ dan ‘wat smeulende resten’. Zij verzuimt echter de verklaring voor deze demoralisatie te benoemen. Dat de VPM juist in 1987 ter ziele ging was tekenend voor haar rol als mediatroep van het regime. Het belangrijkste deel van de ‘progressieve mediawerkers’ bevolkte de propagandamedia van de (dictatoriale) staat. Met een nieuwe, gekozen, democratische regering in zicht, zagen deze mensen hun baantjes verdwijnen, zo banaal was de teloorgang van hun ‘inspiratie door de staatsgreep’.
Een nieuw spoor. Ontwikkelingen in de jaren tachtig kan als poging tot journalistiek-historisch onderzoek, als mislukt worden beschouwd. Het stuk ontbeert betrouwbaarheid, validiteit en integriteit. Toch is het artikel niet zonder verdienste. Het verwoordt systematisch het sektarische en dogmatische ‘revo’gedachtegoed van de media-propagandisten van de militaire dictatuur. Het laat daarmee zien hoe ‘progressieve mediawerkers’, gezwicht voor de totalitaire verleiding, verdwaald raken in de wereld van liegen, professioneel verraad en moord. Kritische bespreking van deze ethische dwaling kan de nieuwe generatie journalisten en mediawerkers helpen nooit te vergeten dat het leven geen onderdeel is van de idee, maar omgekeerd, de idee onderdeel is van het leven. Geen mens of macht heeft de waarheid in pacht. Niet ideologie of loyaliteit aan ‘een zinkend schip’, maar waarheidsvinding, in dienst van de openbaarheid, vormt de existentiële drijfveer van de journalistiek, ook in de derde wereld.

* Het idee voor dit boek kwam van de Surinaams-Nederlandse journalist Archie Sumter. Hij overleed helaas en kon de geboorte van deze poging tot een Surinaamse persgeschiedenis niet meemaken.

Theo Para

opening
Fernandes Express
KASSAV LIVE in Rotterdam

41 REACTIES
  1. meneer para ik lees met veel genoegen wat u allemaal zeg het geeft ook heel goed aan hoe bouterse is het zou heel goed zijn al de mensen in suriname ook dit kunnen lezen kunnenook zij teweten komen hoe misdadig bouterse is . ik smul ervan meneer para er zijn nog steeds media mensen in suriname die zijn blijven steken in de revolutie en laten zich nocht steeds misbruiken door de zogenaamde revo kliek


    Maak melding
  2. INFILTRATIE NDP IN MEDIA – dit las is in De West. De journalistiek wordt tot nu toe van binnenuit bedreigd. Die VPMers zijn ook in de Surinaamse Journalisten Vereniging (SVJ). Deze club heeft dan ook gepresteerd niet met verenigingen van advocaten, artsen e.d. te tekenen omde verjaring van de decembermoorden te stuiten. SVJ pleegde ook verraad. Misschien zouden democratische journalisten weer de traditie van de Surinaamse Journalisten Kring (SJK) moeten oppakken, zodat het kaf van het koren wordt gescheiden. Nu is bijv. een dagblad als De Ware Tijd geinfiltreerd door NDPers, die eigenlijk geen journalisten zijn maar de journalistiek misbruiken voor partijpropaganda. De wolf heeft nu andere schaapskleren aan. De voorzitster van SVJ zat in de volksmilitie, de gewapende burgergroep van het regime. Het wordt tijd al die agenten van het totalitarisme meedogenloos te ontmaskeren.
    Just Wateringen


    Maak melding
  3. Goede analyse met veel feiten als onderbouwing. 🙂 🙂
    Ook veel daarvan waren nieuw voor mij. De hoofdlijnen kende ik, maar dat een aantal spelers zo achterbaks waren en vermoedelijk nog steeds zijn was schokkend. 🙁 🙁


    Maak melding
  4. De revolutie was tussen 1980 en 1987 (of zo U wilt 1992).

    In ieder geval is dat het tijdsbestek waarin dhr Para is blijven steken. Het is begrijpelijk (vrienden zijn vermoord), maar dat maakt het niet een Surinaams probleem.

    Er zijn GROTERE problemen in Suriname mr Para. Zal ik U een paar noemen zodat U misschien daar een keer tijd aan kunt besteden?

    1) Op welke gebieden zou Suriname zich moeten focussen om zijn economie robuust te maken?

    2) Hoe dient Suriname om te gaan met het milieuvraagstuk?

    3) Welke maatregelen dient de Surinaamse overheid te nemen om het verkeersvraagstuk op te lossen?

    etc etc

    Ik kijk uit naar Uw uiteenzetting

    PS U kunt pluspunten verdienen door niet de revolutie de schuld te geven, maar het probleem van Suriname te zien als een Surinaams probleem:-)


    Maak melding
  5. Beste Theo Para,

    Je hebt de kwestie naadloos gefileerd. Wat een eye-opener voor wie jong was in die tijd of nog immer onwetend mbt dit facet. Dus in dubbel opzicht voor mij. Ik dank je voor het zijn van het zuivere Surinaamse geweten.

    Ze zouden dit artikel van jou als appendix moeten opnemen bij volgende herdrukken van ‘K’ranti! De Surinaamse pers 1774-2008’. Ook vanwege zijn stilistische schoonheid

    Tan bun


    Maak melding
  6. RECHTSSTAAT EN ECONOMIE

    Beste heer Blakaboi,

    Zowel economie, milieu, verkeersveiligheid, als rechtsstaat en mensenrechten, zijn belangrijke aandachtsgebieden voor allen die Suriname vooruit willen helpen. Het is geen vruchtbare weg economie een groter probleem te noemen dan de rechten van de mens. Al die gebieden hangen met elkaar samen. Het ging in Suriname goed mis met de economie nadat de democratische rechtsorde op 25 februari 1980 omver was geworpen en vanaf toen systematisch de mensenrechten werden vertrapt. Waarom? Door de introductie van het geweld in het politieke leven en de vernietiging van parlement en grondwet, was Suriname haar kaders voor vreedzaam samenleven en samenwerken kwijt. Wantrouwen werd troef. Dat alles culmineerde zelfs in een burgeroorlog. Welnu, een succesvolle economie begint bij vrede. Kijkt u maar naar Zimbabwe, wat een gewelddadige dictatuur voor gevolgen heeft voor het sociale en economische leven. De bevolking rest cholera. Een functionerende rechtsstaat daarentegen geeft vertrouwen, met name ook voor investeerders, het maakt Suriname tot betrouwbare internationale (handels)partner. De thema’s die ik in het artikel Journalistiek en dictatuur in Suriname, aansnijdt hebben dus duidelijk verband met voorwaarden voor goed bestuur ten aanzien van de economie, milieu en verkeersveiligheid. In mijn 8 december speech ben ik ook op dat verband ingegaan. Die speech is ook op deze site gepubliceerd.

    Ik hoop hiermee enkele van uw pluspunten te hebben verdiend, heer blakaboi.

    Theo Para
    23-12-2008


    Maak melding
  7. @ BLAKABOI
    jongen wat jij doet is zelfmoord plegen want wat de heer para hier zeg is zo klaar als een klontje , is niet de heer para die is blijven steken maar velen van jullie die als blinde koe achter bouterse lopen zijn blijven steken want aan velen van jullie reaktie kan ik afleiden dat jullie nog steeds hopen en denken dat bouterse de enige persoon is die suriname vooruit kan brengen laat mij jullie uit een droom helpen de tijd dat deze man een van de grooste leiders van de jonge samenleving van republiek suriname kon zijn is al heel lang voorbij. een timmerman kan tmmmeren een militair word opgeleid om te vechten .


    Maak melding
  8. In ieder geval ben ik hartstikke blij dat U lekker op mijn verhaal bent ingegaan!

    Dat vind ik wel klasse.

    Inhoudelijk zullen wij het niet eens zijn, maar misschien moet ik eens een keer met U in debat tijdens de vele activiteiten die U ontplooit.

    Waar ik het over heb (persoonlijk snap ik het wel, na al die jaren blijft U strijden voor uw gevallen vrienden), is dat U wel heel erg eenzijdig de dictatuur vaak overal de schuld van geeft. Het is echt niet zo dat Suriname voor 1980 een paradijs was en vanaf 1982 in een hel veranderde!

    De dictatuur, dat is ook Suriname, hoe wrang het ook klinkt. Maar niet omdat de dictatuur verkeerd was, betekent het dat de tegenstanders daarvan opeens goed zijn!! Dat is mijn visie.

    Alle Surinamers die met Nederland hebben samengespannen bijv tijdens de binnenlandse oorlog, waren ook verkeerd!!

    Want Suriname’s infrastructuur is toen ook kapot geschoten, terwijl er echte helden (sgt. Marto bijvoorbeeld) in het leger vochten tegen de terroristen (grappig he, hoe de tijd ons soms helpt anders naar zaken te kijken), zodat wij in de stad ongestoord met ons leven konden doorgaan.

    Het geweld, door U zo verfoeid, is toen ook gebruikt door mensen die dichtbij Uw kringen verkeerden!

    Elke medaille heeft twee zijden. Probeert U dat niet uit het oog te verliezen.

    Gr
    Blakaboi


    Maak melding
  9. Nu ga ik inhoudelijk in op Uw stuk en enkele van de passages waar ik met U van mening verschil.

    U zegt:
    “Het is geen vruchtbare weg economie een groter probleem te noemen dan de rechten van de mens”

    Ik zeg, dat in de staat waar het land zich bevind, men meer aandacht aan andere zaken moet besteden dan de rechten van de mens. Vele samenlevingen stellen ook prioriteiten als zich een bepaalde crisisssituatie voordoet.

    Kijk bijv naar Amerika, na de aanslagen van 11 sept. Als voorvechters van de rechten van de mens, is het eerste wat ze vertrapt hebben…de rechten van de mens. De aanleiding voor de oorlog in Irak of de opening van Guantanamo Bay zijn maar enkele voorbeelden. Dus ja, rechten van de mens zijn enorm belangrijk, maar tot op een bepaalde hoogte. Suriname heeft nu eensgezindheid nodig, om de problemen die ik heb benoemd aan te pakken.

    U zegt:
    “Het ging in Suriname goed mis met de economie nadat de democratische rechtsorde op 25 februari 1980 omver was geworpen en vanaf toen systematisch de mensenrechten werden vertrapt”

    Ik zeg, dat ik deze mening niet deel. Het ging in Suriname goed mis met de economie, vanaf het moment dat men besloot het een grote plantage te maken waar vele woekerwinsten zijn behaald door rijke families zonder ooit een marktconforme beloning te hoeven betalen aan de werknemers (slaven en later gastarbeiders). We zijn uitgebuit, beroofd en dat is eigenlijk nu nog bezig (zie reactie Billiton, of kijk naar de deals met Iamgold of andere multinationals). Dus 1980 is echt niet significant, als U het mij vraagt.

    U zegt:
    “Waarom? Door de introductie van het geweld in het politieke leven en de vernietiging van parlement en grondwet, was Suriname haar kaders voor vreedzaam samenleven en samenwerken kwijt. Wantrouwen werd troef”

    Ik zeg, welke introductie van geweld in het politieke leven van Suriname? What about die van Abaisa bijv? Of de strjd van Anton de Kom of Louis Doedel? Suriname’s historie is er eentje van geweld in het politieke leven. Altijd al.

    U zegt, “Welnu, een succesvolle economie begint bij vrede.”

    Ik zeg, waaruit blijkt dat dan? Over welke economieën heeft U het? Die van de VS? What about diens burgeroorlog, north en south volgens mij. Die van Japan misschien? What about de strijd in feudal Japan, tussen de daimyo’s, samoerai ’s en ninjas? Die van Rusland? U snapt mij wel.

    Ik zou het juist omkeren, ik denk niet dat je iets kunt bereiken zonder strijd:-) Waarbij ik meteen erachter voeg, dat U niet moet denken dat ik een voorstander va geweld ben. Maar elke tijd heeft zijn strijd.

    U zegt: “Een functionerende rechtsstaat daarentegen geeft vertrouwen, met name ook voor investeerders, het maakt Suriname tot betrouwbare internationale (handels)partner.”

    Hmmm, deze is verleidelijk, maar ook hier ben ik het niet helemaal mee eens. Volgens mij kan je een goed functionerende rechtspraak hebben, maar blijven de investeerders toch weg.

    Ik wil het eigenlijk omkeren….een goed werkend investeringsklimaat zal op den duur leiden tot een betere rechtstaat.

    Tang bung en ik kijk uit naar Uw reactie,

    Blakaboi


    Maak melding
  10. Politiek geweld was er altijd in Suriname,denk aan Anton de Kom,Dubru en Abaisa.
    De militairen probeerden de rovers,NPS en VHP uit het politieke beeld van Suriname te verwijderen,maar werden door dezelfde rovers met behulp van Nederland gedwarsboomd.
    Dhr.Para wordt goed beloond voor zijn betoog,verkiezingen naderen.
    Inderdaad was Suriname voor de revolutie al falliet,ook ruim na de revo en, tot nu toe,gaat Suriname langzaam aan naar de vernieling.
    Ik wilde ook aan dhr Para vragen waarom blijven hangen in het verleden?Kom met goede ideeen voor de toekomst,al dit gebral over 29jaar geleden heeft totaal geen nut.
    Wees eerlijk en geef toe dat de militairen verdomd goed bezig waren,tot dat de rovers hulp kregen van zogenaamde kader,die ook in de graaipot wilden.Als je dode vrienden rustig hadden afgewacht en niet zo hebberig waren en niet te vergeten achterbaks,was er niets aan de hand geweest en was Suriname nu een welvarend land geworden.
    Vraag je een keer af waarom geweldadigere regiems werden gesteund door de meeste Europese landen en Amerika,deze wereld meet met 2 maten de ene coups(Argentinie,Chili,Bolivia enz.enz.) met de meest geweldadige vormen worden omhelst,de andere coups(Nicaraqua,Peru,SURINAME enz.enz.) met het minste geweld worden met behulp van het westen en Amerika verpletterd.
    Ik blijf erbij,dat de Surinaamse coup niet zo misdadig was als anderen,daarom heb ik een diep respekt voor de gewone miltairen des tijds.
    No One Cant Stop The Mamoetblok,no matter wat you all wil say.

    Blakaboy,je hebt volkomen gelijk.


    Maak melding
  11. @ blakaboy
    geachte heer ik heb de tijd genomen op jou reaktie te lezen en die van de heer parra en wat mij opvald de heer parra heeft over echte feiten en omstandigheden over surinaams gebeuren , wat doe jij zoals velen anderen de hele internationale politiek en gebeuren erbij halen , om van lang verhaal een kort te maken het begin van alle ellenden is begonnen bij bij bouterse de revolutie en staatsgreep wat voor strijd heeft bouterse gevoerd, om aan de macht te blijven zeker en om vandaag een rijke man te zijn blakkaboi wat jij probeerd te doen is anderen de schuld te geven van het falend beleid van de revolutie die niets heeft opgeleverd dan ellende. jij hebt over imagold wat is er van 100 miljoen schuld die we hebben in brazil terecht gekomen ja wapens gekocht op jou eigen volk te onderdrukken en te venederen en surinamers opzadelen met een schuld van 100 miljoen ik heb vaker gezeg die mensen die proberen de wandaden van de revo goed te praten is net als zelfmoord plegen.lees goed wat meneer parra zeg en leer er wat van en ga niet tekeer als kamikaze piloot . hoe meer mensen jullie met zeer duidelijk argumenten om jullie oren slaan hoe dommer de aanhang van bouterse gaat lullen je zet jou zelf voor lul hier blakkaboi . wat de heer parra hier zeg is duidelijk en voor iedereen begrijpbaar daarom zou ik deze man willen vragen om meer van deze reaktie te geven en hopen dat de gene die nog slapen wakker worden mijn dank is groot meneere parra .


    Maak melding
  12. Beste heer Du,

    met alle respect, maar ik denk niet dat U in staat bent om echte feiten en omstandigheden van Suriname te onderscheiden van niet-echte feiten en omstandigheden.

    Maar laat mij niet zo elitair doen…..schiet U aub gaten in mijn betoog. Maw, geeft U precies aan op welke gebieden ik de plank heb misgeslagen zodat we er allemaal van kunnen leren.

    Ik ben benieuwd……

    Gr
    Blakaboi


    Maak melding
  13. T.Para is klaar met die Marokanen. Nu is Bouta aan de beurt. Ik zou zeggen, “hij haalt zijn hart maar op”. Die meneer leeft totaal niet in de Surinaamse realiteit.

    Suma bari, na ing firi.


    Maak melding
  14. Sorry hoor Du,jij bent er zo 1 die iedereen die tegen Bouterse|revo is,ongenuanseert naar de mond praat,je behoort echt tot de domme massa van deNPS,geef ze brood en spelen en je hebt ze onder je plak.
    Weet je niet dat alles 2 kanten heeft~?De tijd voor de revo de mensen pinaarden erger dan nu er was geen olie,meel om brood te bakken,de militairen werden als 2e rangsburgers gezien,gelukkig waren er een paar knapkoppen bij die het spuugzat waren en naar de macht grepen Eerlijkheid heeft het precies verwoord,de rovers NPS~VHP waren toen alleen met zichzelf bezig.
    Als de 15 zulke domkoppen waren om zich door Ned.te laten misbruiken is het hun eigen schuld dat ze nu history zijn.
    Luister no,als de militairen toen zo misdadig waren,hadden ze Lachman,Aron en de andere boeven ook kunnen elimineren,maar die waren zich er van bewust dat ze dom bezig waren en trokken zich terug,die 15 dachten in troebelwater is het goed vissen ,we kunnen proberen die miltairen te elimineren,maar ze hebben zich misrekend het waren toevallig geen domkoppen ,trouwens de 15 hebben hun eliminatie te danken aan Derby die ze verraden heeft of wil de heer Para dit gegeven niet in kaart brengen~?
    Eerlijkheid inderdaad,het zijn de laatste stuiptrekkingen van een boevenregering om Bouterse in een kwaderdaglicht te plaatsen,ze zien dat niets helpt,het stommestemvee is verleden tijd,de jongeren onder ons ruiken,voelen,en horen iedere dag maar weer het stinkende falen van deze boeven regering en niets kan de MAMOETBLOK meer stoppen.


    Maak melding
  15. ps,wat bedoel je DU dat de voorstanders nog steeds slapen?
    In deze wereld heb je pro en anti,jij mag geloof hebben in het boeventuig en wij pro~revo niet in de verlosser?In jou inzicht blijven we slapen?Think again .Juist liggen we klaarwakker en zien en horen alles wat jou soort Brunswijk apie Vene en anderen flikken.We blijven niet hangen in het verleden,want er zijn nog ergere dingen gebeurt toe,inderdaad ,denk aan Dubru,Anton de Kom Abaisa en nog veel meer.dhr Para wordt inderdaad betaald door het boevengilde,Para is en blijft een slaaf van de Nederlanders.


    Maak melding
  16. @pro~revo
    Jij behoort duidelijk tot die domboos die de geschiedvervalsing van DDB en consorten voor zoete koek aannemen.
    De coup was niets meer dan een arbeidsconflict tussen de legerleiding en een stel jochies met een te groot ego. Vervolgens hebben die jochies geholpen door een stel ultralinkse kamergeleerden en zakkevullers het land naar de filistijnen gebracht. De Coup had niets revolutionair, de coup was een grote leugen en graaipartij.


    Maak melding
  17. @ pro revo
    ik lees aantal belangrijke dingens in jou betoog dus die mensen zijn niet op de vlucht doodgeschoten ze zijn daadwerkelijk afgeslacht door bouterse makkie voor de rechters in suriname , geeft ze sopie en eten roep ze naar ocer en hersenspoel ze met leugens en retoriek, als jij para beschuldig van slaaf van nederland hoe zit het met het verhaal van van der valk of is bouterse zo macht geil of macht dronken dat hij zich heeft laten gebruiken of misbruiken om zijn eigen volk te knechten en in armoede te laten belanden en nu komt het bouterse is een van de rijkste man in suriname en het arme volk die moet zelf kijken hoe zij de eindtjes aan elkaar knopen was dat de bedoeling van jou revo, ik weet niet over welk jaar jij het hebt maar voor 1980 had suriname een goed draiende economie een sterke munt waar is dat alles gebleven vernietig door moordenaar bouterse blijf slapen mie boi en blijf geloven in jou revo die zal jou nog meer ellenden brengen let maar op mijn woorden en dan zullen jullie zoals gewoonlijk weer die blanke man en het westen de schuld geven terwijl die dader in jullie minden zit die word aanbeden door jullie omdat hij weet dat surinamers een gevoelige snaar hebben sommigen surinamers. en hij bespeeld het waneer het hem uitkomt en die domme massa volgd hem als vee.


    Maak melding
  18. TUSSEN WAARDIGHEID EN DE PSYCHOPAAT

    De heer Blakaboy vindt het ‘klasse’dat ik OP zijn mening ben ingegaan. Hij zou graag met mij in discussie treden over de verschillende kwesties betreffende verleden, heden en toekomst van ons Suriname. Ik kijk daar naar uit. Wat wij in elk geval delen is een zeker respect voor de waardigheid van de ander. Dan kan je verschillen en in gesprek zoeken naar de beste weg, zonder dat het uitloopt onbeheerst, destructief gedrag. Mr. Kenneth Goncalves, toenmalig Deken van de Orde van Advocaten had kort voor 8 december 1982 in een open brief aan de toenmalige legerleider Bouterse ook daarvoor gepleit. Hij pleitte voor dialoog om Suriname’s problemen op te lossen, hij werd een van de slachtoffers van de decembermoorden, zonder vorm van proces vermoord. Fred Derby, een van Suriname’s grootste vakbondsleiders en een van de 16 gearresteerden van 8 december 1982, heeft in zijn getuigenis helder gemaakt dat Desi Bouterse de opdrachten tot de moorden had gegeven. Willekeurig werden onschuldige Surinamers, in volle vredestijd, vermoord. Er is nooit ook maar een aanwijzing opgehoest door de daders, die zou wijzen op een couppoging van de slachtoffers. En zelfs al was dat zo, dan is er nog de rechter. De slachtoffers waren burgers met politieke uiteenlopende opvattingen die slechts gemeenschappelijk hadden het verlangen naar vrijheid, democratie en recht. De lieden achter de schuilnamen als ‘pro-revo’ en ‘eerlijkheid’, die ook nu de slachtoffers met laster bezoedelen, zouden bestachter een computer van Baas in Ocer kunnen zitten, of is het Baas zelf?. Want het is de basistechniek van Baas geweest in het liquideren van zijn tegenstanders. Later en smaad. Tegen alle feiten in de meest kwaadaardige aanvallen doen op de integriteit en waardigheid van je opponent, om zo inhoudelijk niet te hoeven argumenteren, en om zo via haatzaaien de basis te leggen voor ontrechting en moord. Niet hij is dan verantwoordelijk voor de misdaden, maar zijn opponent zou dat aan zichzelf hebben te danken. Dat is wat Baas onlangs weer probeerde tegen minister Santokhi van Justitie en Politie, en terecht moest hij van de rechter zijn lasterpraat publiekelijk weer inslikken. Deze vorm van manipulatie komt niet uit de lucht vallen. Onlangs vertelde een psychotherapeut, die zich speciaal heeft toegelegd op de psychopathologie van leidersfiguren, en ook Suriname heeft bestudeerd, dat het gedrag en de wijze van redeneren van Baas, inclusief zijn theatraal gedrag, grote overlap vertonen met die van de psychopaat c.q. sociopaat. Karakteristieken daarbij zijn gebrek aan empathie, extreem egocentrisme, extreme wreedheid en enorme manipulatieve vermogens. Met name in het laatste zag hij een probleem voor zijn aanhangers hun leider te doorzien, ook al liegt hij openlijk (‘op de vlucht neergeschoten’, ‘ik heb een alibi’) toch komt hij ermee weg. Zij kennen de psychologie van de psychopaat niet. Mochten zij dat googlen, dan zullen ze zich wellicht rot schrikken: loop ik achter die man? De psychotherapeut wees mij bijvoorbeeld op het feit dat veel kameraden van Baas op vreemde wijze het leven lieten of zijn verdwenen (bijv. Roy Horb). Rond geen enkele politicus in Suriname zijn zoveel ‘vrienden’ verdwenen. De psychotherapeut illustreerde daarmee de wreedheid, die ook in eigen kring geen mensen ontziet. De psychopaat gaat letterlijk over lijken in zijn eigen narcistische (‘ikke, ikke de rest mag stikken’) strevingen.

    Tot slot. In 1988 nam ik het initiatief tot het Anton de Kom Jaar. Het leverde een mooie conferentie op waarvan de inleidingen zijn gebundeld in ‘A.de Kom, zijn strijd en ideeën’. Daarin benadrukte ik in mijn bijdrage dat de democratische strijd van De Kom haaks stond op de repressieve aard van het militaire bewind. Ik was verder in mijn jonge jaren criticus van de regering, waartegen ook Abaisa in verzet kwam en door een politiekogel het leven liet. Criticus was ik ook van de burgeroorlog in het binnenland, waarbij ik naast de democratie ook de nationale soevereiniteit verdedigde. Kritiek leverde ik ook op de Nederlandse inmenging. Dat deed ik ook toen in 1980 Lt. Kol. Valk van de Nederlandse Militaire Missie in Paramaribo, Bouterse c.s. instrueerde en hielp bij het omverwerpen van de impopulaire, maar wel gekozen en soevereine regering van de republiek Suriname. Ik heb de staatsgreep van 25 februari 1980 dan ook altijd niet alleen getypeerd als een vertrappen van de democratische rechtsorde, maar ook als landverraad.

    Overigens zal dit mijn laatste bijdrage zijn in de discussie op deze plek. Ik werk aan een boek over Suriname en kan nu eenmaal niet in zeven sloten tegelijk lopen. Ik heb met mijn reacties in elk geval pogen over te dragen dat ik het waardeer dat u mijn artikel hebt gelezen en de moeite hebt genomen daarover uw mening te geven.

    Theo Para
    25-12-2008


    Maak melding
  19. @ theo para
    beste brada para ik zal u heel eerlijk zeggen ik zal jou duidelijke analyse missen omdat jij haarfijn en in duidelijke taal aangeeft hoe die psygopaat te werk gaat jij weet waarover jij praat . ik heb de staatsgreep van 25 februari 1980 dan ook altijd niet alleen getypeerd als een vertrappen van de democratische rechtsorde, maar ook als lanverraad. ik heb dit stukje eruit gehaald omdat met jou voor 100% eens ben ik wil de rest van jou reaktie niet tekort doen hoor. ik wens jou een hele fijne kerst toen ik zou zeggen laat toch soms wat van jou horen.


    Maak melding
  20. @theo para
    Goede reactie Ook ik deel al lange tijd de mening dat we hier te doen hebben met een enorme sociopaat/psychopaat met een ongekend narcisme. Er is geen andere mogelijkheid om het totale gebrek aan menselijke waardigheid te verklaren. Ook is het in lijn met de algemene constatering dat dergelijke figuren de vaardigheid om mensen emotioneel aan zich te binden heel goed ontwikkeld hebben.

    Succes met je boek en ik ben zeker benieuwd naar het resultaat.


    Maak melding
  21. @nummer 14
    jij breng mij op een iedee jongen als je kijk hoe sommige marokkanen zich gedragen zou ik haast willen geloven dat bouterse ook een mokro is echtwaar .


    Maak melding
  22. Mr Theo,
    Ga maar rustig door met die Marokkanen, die hebben vast wel het antwoord voor je. Suriname wordt heus wel geen Surnamistan, we zullen er wel komen. Is het niet ondanks dan wel dank zij.

    Waar was Theo Para al die tijd. We proeven hier de sfeer/tachtiek van die vuile- binnenlandse-oorlog,’hit and run”.


    Maak melding
  23. Geachte Heer Theo.Para,

    Ondanks dat u aangeeft niet in zeven sloten tegelijk te willen lopen, heb ik toch een laatste vraag voor u.
    Wanneer gaat u de Nederlandse Staat aanklagen vooir medeplichtigheid aangezien u wel weet dat Luitenant Kolonel Valk een grote vinger in de pap had.
    U vergeet een paar namen uit het Nederlands Leger en dan vraag ik mij af of dat bewust is of dat misbruikt maakt van het feit dat vanwege de,militaire eed er nog 24 jaar gewacht zal moeten worden met de echte waarheid.
    Ik wil eigenlijk uit deze discussie blijven, maar als ik merk dat de ontwikkeling van Suriname wordt tegen gehouden door rancune en oudzeer, dan knapt er iets in mij.
    Wat u schrijft is mooi te lezen vanuit uw optiek, zo ook wat anderen toen dachten te moeten doen.
    Ik vind het dan ook de grootste kolder dat niemand wil inzien dat de twee machten die hun zin niet kregen bewust de ontwikkeling van Suriname hebben gesaboteerd zoals CUBA.
    Bouterse is in de steek gelaten toen hij niet wilde kruipen voor de toenmalige Nederlandse ambassadeur.
    Massa media is het grootste wapen tegen de waarheid verhuld met drogredenen alla de westerse democratie, niet meer dan een groot leger van leugenaars.
    Als u weet wie de ronselaars waren onder demiliairen van Surinaamse afkomst in Nederland en wel voor de coup dan heeft u een begin en niet eerder.
    Alles heeft een begin, nert zoals de grootste streek van de toenmalige minister Pronk, hij is degene geweest die Lachmon probeerde bang te maken met zijn verdeel en heers politiek.
    De Bijlmermeer was gebouwd met een financiele injectie van 350 miljoen door IMF,het bleef leeg dus twee vliegen in 1 klap, Suriname onafhankelijk en het volk hiernaartoe lokken en isoleren in de Bijlmermeer.
    Ik woonde al in Nederland en heb de onafhankelijkheid in Suriname niet mogen mee maken, helaas denk ik soms, en aan de andere kant zie ik wel de grootste oplichterij ooit in Suriname, DE ONAFHANKELIJKHEID, gewoon een verdeel status en meer ook niet.
    Ik raad u aan dat boek visie verandering te lezen, en wil u er ook op wijzen dat de autochtoon het geen moer kan schelen waar er leed is zolang ze er maar aan verdienen, het VOC mentaliteit zoals ze het nog steeds durven te noemen.
    Sterkte verder met uw leed, wel weet ik dat een militair en politicus niet gebaat zijn bij medelijden tijdens het uitoefenen van hun taak.
    De politiek leert dat wat nu fout lijkt te zijn, onder de mat juist is, ook dat is een les uit het leger.
    BELANGEN BEDROG VERDEEL EN HEERS.MASSA MEDIA.


    Maak melding
  24. @ RM leider.sr
    als ik jou verhaal of reaktie hoe jij het wil noemen naast van teo para zet vind ik de jouwe een warrig en dom verhaal waar je geen eind aan kan vast knopen altijd die complottheorie altijd iedereen de schuld geven maar die hoofdschuldige bouterse die is zo vroom als de paus hij doet niemand kwaad lieve eerlijk oprechte man een echte democraat hij heeft niemand gedood daal is door de bliksem gedood en al die andere slachtoffers zijn op natuurlijke wijze aan hun einde gekomen toch??


    Maak melding
  25. Du,
    Is jouw bevijdingsraad echt helemaal uitgestorven. Ik zou zeggen stel een peloton samen om de as van alle kwaad sedert het bestaan van Suriname volgens jou te komen opruimen. Als jij tenminste er de ballen voor hebt.

    Wat is feitelijk jouw probleem? Sososjittyuetaki!


    Maak melding
  26. DU
    Als je goed leest heb ik respect voor de nabestaanden,je eeuwige gezeur op anonieme wijze heeft wat mij betreft alleen een onruststokende karakter.
    Je hebt teveel de gewoontekritiek te uiten zonder feiten kennis en dat gaat je een keer opbreken.

    tan bun


    Maak melding
  27. op 7 maart 1985 vielen drie doden bij een aanslag in rijswijk in het gebouw waar de raad voor de bevrijding van suriname een kantoor had.deze aanslag was waarschijnlijk gericht tegen chin a sen die echter niet aanwezig was.
    gelukkig is suriname bevrijd van van deze tiran zo kan je zien hoe misdadig deze man altijd is geweest. voortaan zal ik jullie met feiten uit tijd van bouterse beantwoorden .


    Maak melding
  28. Dat was me dunkt geen verkeerde plaats als blijkt dat diezelfde pattjakkers hier in dit land wel degelijk honderden doden hebben teweeggebracht. Kom mij niet vertellen dat in het Oosten geen slachtoffers zijn gevallen doordat er ook boeien in het spal waren. De punt-50 en minmi gaan door alles heen. Op zich een nog grotere tragedie als 8 december 1982.


    Maak melding
  29. bouterse strategisch inzicht lijk lijkt aan inflatie onderhevig.bouterse heeft nooit via verkiezing regeermacht verworven, het enige wat hij doet is via de rug van andere daar te komen nu schoothondtje bosje ,maar hij en bosje weten heel goed dat de amerikanen niets van hem moeten hebben .


    Maak melding
  30. Dutje,
    Jij mag al die stokken in jou oren breken.
    What will happen will happen. Als getraumatiseerde sjaak/sjaklien ben jij niet in staat de wil van de Almacht te stoppen. Jij ligt vooral nu zeker in de lappenmand he?

    Op ALLES heb jij kritiek. Jij bent gewoon een grote NO BODY gebleken.


    Maak melding
  31. @pinto en de domme aanhang van sekte leider bouterse, weet jij waar jullie goed in zijn water naar zee dragen. want hoe men het ook probeerd om jullie erop te wijsen dat de misdaden van bouterse misdadig zijn en onmenselijk en inmoreel dat je ze moet veroordelen hoe meer jullie allerlij drog redenen en de meest domme redenering naar voren brengen om deze misdaden goed te praten dat noem ik emotioneel dom zijn.


    Maak melding
  32. Suriname land van vreugd en zonne schijn,op sport gebied, vind ik dat suriname wat achter loop.Vooral als, het Savate betreft, frans,boxen!Het is nood zakelijk, dat het volk de ogen opent, voor deze tak van zelfverdediging! Het is goed voor jong en oud, en er is zelfs, nog een speciaal onderdeel, dat canne heet stokvechten.Het is vechten,jezelf leren verdedigen, met een dunne bambu stok! Het is er zo wel, voor dames als voor heren.Ook uw kinderen kunt u met deze vorm van zelfverdedigng in contact brengen!Hopelijk heeft uw deze boodschap, positief ontvangen. Waka nanga koni!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


    Maak melding
  33. meneer para,
    na uw artikel gelezen te hebben vraag ik me af hoe u op mijn artikel gaat reageren.
    hier komt ie:

    de revolutie heeft op een hele boel fronten
    zaken voor mij duidelijk gemaakt.
    het was febr.1980 degeen jonger dan 35 jaar is heeft een andere mening dan de generatie van 50 die heeft vergelijkings materiaal.
    de gepensioneerde heeft weer een andere visie.dan heb je de intelectuelen en de half intelectuelen.
    dit feit brengt met zich mee dat we niet naar elkaar luisteren ieder heeft de waarheid in pacht.
    we schreeuwen graag heel luid door elkaar zonder gehoord te worden.

    ik heb een mening waar ik publieke opnie wil helpen vorm geven.het gaat om de berechting van bouterse. hier komt ie:

    DE BERECHTING VAN BOUTERSE.
    ik wil hier mijn zienswijze neereleggen over hoe wij dienen om te gaan met de meest zwarte bladzijde in onze geschiedenis.
    met respect voor alle nabestaanden.
    over recht wil ik niet spreken.de defenitie in su over wat recht is en wat krom is moet nog gemaakt worden.
    aan een ieder wil ik vragen mij te bombarderen, mocht ik onzin uit kramen en ik zal uw wijsheid zeer op prijs stellen.
    let wel bombarderen en niet uitschelden daar ga ik niet op in.
    deze dag dient een heldere plaats te krijgen in onze geschiedenis.
    om op een goede manier verder te kunnen met elkander.
    iedereen weet dat nederland betrokken was bij de coup, dat staat als een paal boven water.
    bouterse rept er met geen woord over.
    bouterse en consorten kregen tot nov. 82 hun salaris vanuit nederland.
    onder aanvoering van kolonel valk.
    we weten nu al dat de staat nederland zich zal distantieren van de daden van kolonel valk.
    8 en 9 december kunnen we niet los maken van het context waarin het zich heeft voorgedaan.
    dat zou naar de hand zetten van de realiteit betekenen.
    het land was in een gevecht naar zelfstandigheid en daarin zijn surinamers tegen over elkaar komen te staan.
    hier ontkomt geen enkele revolutie aan.
    oud tegen jong.
    elk die in hun eigen gelijk geloofden. niemand die de ander kon overtuigen.

    het tegen over elkaar komen te staan wil ik met een voorbeeld duidelijk maken.
    als er een protectionistische decreet werd afgekondigd pareerde het buitenlands kapitaal dat met een tegenmaatregel.
    er was een decreet geslagen dat de buitenlandse bedrijven hun winsten niet meer mochten uit voeren maar herinvesteren in suriname.
    de reactie van de buitenlandse bedrijven waren dat er geen loonsverhogingen gehonoreerd werden, omdat de moeder maatschappij geen winsten uit suriname zag.
    wat, vakbonds strijd met zich meebracht.
    ik wil u terug voeren naar die dagen.
    stakingen waren aan de orde van de dag alle bonden waren actief ,de hele maatschappij was in rep en roer,
    paramaribo was even zonder electriciteit, plunderingen, de chaos was compleet.
    oud geloofde in de democratische principes en geloofde niet dat de dood op de loer lag.
    omdat niemand de ander kon overtuigen heeft de macht hen onderworpen.
    hele volkeren werden op dezelfde manier onderworpen om het gezag te doen weder keren.
    de zwarte dag uit onze geschiedenis is een voortvloeisel van deze karchtmeting tussen oud tegen jong.
    de emoties liepen hoog op er werd op de man af gespeeld, de chaos nog meer voeding gevend.

    de decreten werden niet door bouterse geslagen, hij was er wel verantwoordelijk voor, de maatschappelijke en economische chaos als gevolg, daar moest bouterse wel een oplossing in brengen.
    het heeft geresulteert in een ware bloedbad.
    toen bleek dat economische sancties bouterse niet op de knie kregen zaten ze te popelen op een anti revolutionair.
    brunswijck diende zich aan.
    iedereen weet dat hij zonder steun zo’n al omvattende chaos niet voor elkaar zou kunnen krijgen.
    ook hij zwijgt over de hulp vanuit nederland.
    dit is het recept om alle revoluties in the end op de knie te krijgen.
    wel nu als wij dit weten, hoe gaan wij ermee om?
    hier moet een helder standpunt ingenomen worden.
    een standpunt waar niet de emotie een leidende rol speelt maar de rede.
    .
    we moeten niet alleen bouterse vergeven maar ook nederland en iedereen die op welke wijze
    tot deze zwarte dag hebben bijgedragen.
    we moeten nederland haar verleden vergeven en zelf de verantwoordelijkheid nemen voor wat er op het moment staat te gebeuren.

    aan bouterse wil ik vragen zijn fouten nogmaals overduidlijk toe te geven.
    een hartgrondige verontschuldiging aan alle nabestaanden zou niet mis staan.
    een stap terug te doen in de politiek, dit omdat ndp heel veel kwaliteiten heeft om te regeren maar dat ze niet aan bod kunnen komen door de tegenstand tegen bouterse.
    en iets groots opzetten voor het volk van suriname uit eigen zak natuurlijk.

    aan alle intellectuelen die bouterse destijds geadviseerd hebben.
    beken, dat uw intelectuele adviezen destijds, hebben geleid tot de chaos waar we in terecht waren gekomen.
    neem uw verantwoordelijkheid.

    aan de nabestaanden,
    u leeft elke dag met deze wond voor u is het leed nog niet geleden.
    aan u wil ik des ondanks, na 27 jaar vragen te vergeven, als u in staat bent ertoe, dit proces is geen rechtvaardig proces.de echte verantwoordelijken blijven buiten schot.
    het kan nog eeuwig duren en de kosten zijn niet te overzien. in vergeving zult u meer rust vinden.

    aan het volk van suriname,
    dit proces neemt onze aandacht weg van de werkelijke economische problemen die om aktie roepen.
    de ene corrupte leider wordt wel veroordeeld de andere gaat er vandoor met het zwijgen van een ieder die de rechtstaat gestalte moet geven.
    9 miljoen is zoek bij sail en men vervangt de directeur, het volk betaald het door in armoede te baden.dit gaat al 50 jaar zo.
    het debacel bij sail heeft niet alleen corruptie naar boven gebracht maar ook dat we aan vereninging bedrogen worden.
    de hele raad van commisarissen weet nergens van.
    de verkiezingen zijn op komst ook daar wordt niet over gerept.
    volk van suriname laat ons geen zand in de ogen strooien, ondertussen worden er zakken gevuld.
    de een wordt rijk en de massa arm.
    precies hier zien we hoe wij armoede oogsten van de rijkdommen van mamma sranan.
    te midden van deze armoede wanen onze leiders zich in de hemel en nemen het woord democratie in de mond.

    aan onze geschiedenis kunnen wij niets veranderen maar ons heden en toekomst daar kunnen we wel wat aan doen.

    vooraanstaanse surinamers dienen in deze hun zienswijze te poneren om een goede plaats te helpen geven van deze zwarte bladzijde in onze geschiedenis.
    de kerk en andere maatschappelijke instellingen binnen en buiten de politiek.haakmat heeft het zijne al gedaan.
    in vergiffenis schuilt er grotere kracht dan revance,

    ik heb ook moeten vergeven, ik weet wat vergeven doet met een mens.
    eer ik kon vergeven heeft haat en revance mijn leven beheerst.
    en ik weet dat u dit ook weet. het heeft meer rust in mijn leven gebracht en ik kan weer genieten van het leven.
    zo is mijn mening.
    bombardeer mij met rede en toon uw grootsheid.
    als u mijn zienswijze kunt delen ben ik er zeker van dat u uw inzicht en wijsheid aan deze visie kunt geven dat het iets beters wordt.
    samen weten we meer dan een.
    inmiddels heeft een broer van bram behr ook
    vraagtekens achter het proces geplaatst.
     
    odi bra en sa’s

    patriot


    Maak melding
  34. meneer para, geniet maar van je pensioen in swit su jij hebt driekwart van jou leven in nederland gewoond nu ben je maar een gepencioneerde filmer dat nu langs de lijn weer naar een baan zoekt in suriname.


    Maak melding
  35. De vlag wil tot nu toe, niet waaien zo als uw wilt? Ik zal een beetje blazen, zo dat hij/zij zal waaien, voor een Surinaams land van vreugd en zonneschijn……………..Wakka nanga koni…………


    Maak melding
  36. DIe antilliane, moeten hun eigen volkslied nog maken, dan zijn zij vrij van de staat der nederlanden! Waka nanga koni!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


    Maak melding
  37. De onmacht van de surinaamse intelectuele elite………..

    Het feit dat Desi Bouterse zich terecht (democratie) president van suriname mag noemen, zegt alles over de “veel woorden, geen daden” mentaliteit van de zogezegde “intelectuele elite”.

    self made man Desi Bouterese heeft het juiste charisma om het surinaamse volk aan zich te binden…….iets wat niet 1 “correct” surinaamse volksvertegenwoordiger de laatste jaren heeft laten zien.

    All the credits voor streetfighter Bouterse.

    Hij gaat er voor zorgen dat binnen 10 jaar 7 van de 10 surinamers voor een chineze holding gaat werken…….

    De colombiaanse handelswaar zal hij niet meer aanraken, dat is nu “het kleine geld” en mogen zijn neefjes en vrienden uit het verleden nu gaan doen.

    Ik hoop dat Desi genoeg zakentalent heeft om goede deals met de chinezen te maken, zodat “zijn” volk er goed uitspringt op lange termijn.

    Ik wens hem alle sukses, want………..hij is gekozen door het volk van suriname!


    Maak melding
  38. Anansi bin soekoe, wan presie foe sdong,da fin a presie,a bi gin miki, ing tai tai! Die a tai tai kebah,a go sdong ini a tai tai. Baka wan day,frefre doro, ini anansi tai tai.da anansi taigi frefre,die fre kong ini mie tai tai, mie atie brong!


    Maak melding
  39. persvrijheid Suriname is gedwongen vrijheid tot suïcide

    Waar liggen de pijn- en knelpunten binnen de Surinaamse journalistieke nijverheid? Wat komt er allemaal bij kijken om de journalist te mogen uithangen? Journalistiek reikt mijlen verder dan het domein van een welversneden pen en een toegangspasje tot publieke plekken. Ik wil hiermee beslist niet benadrukken dat Surinaamse journalisten buiten het spectrum van dit vakgebied zouden vallen. In het verleden hebben in Nederland verschijnende bladen zoals Njoen Sranan, D-47 en de Weekkrant Suriname bewezen dat zij alle werkinstrumenten van de persvrijheid en schrijftechniek terdege in acht konden nemen hetgeen de redactie van het huidige No-Spang thans ook laat zien.

    Bij journalistiek gaat het naast voornoemde aspecten ook om andere zaken zoals explorerend onderzoek en het hanteren van de taaltools in de ruimste zin des woord. Men moet geen dodelijke angst koesteren jegens het gebruik van extravagante taalvormen en uitdrukkingswijzen, zelfs ook al neemt men zogeheten redactionele voorschriften in acht. Bij journalisten woonachtig in Suriname is de taal niet altijd het voertuig dat priemende gedachten en intenties zouden mogen transporteren. De journalist daar is niet in de eerste plaats het slachtoffer en gedupeerde van restricties van buitenaf die ze als een hete adem in nek menen te voelen maar zijn tevens benadeelde van de eigen douanecontrole. Door de matige beroepsopleiding, het lage aanzien van het vak en de magere verdiensten is er binnen de Surinaamse journalistiek een traditie ontstaan die op restricties is gegrondvest. Mensen met de pen worden er vaak aangezien voor gekken en gefrustreerden , een gedachtegoed dat ook manifest is bij Surinaams gevignetteerde clubs als de Rotterdamse Waterkant.nl en de Amsterdamse Mamjo. Er zijn veel Surinamers die er heilig in geloven dat het de beste zou zijn om de schrijver van een stuk waar je het niet mee eens bent te molesteren of de bekritiseerde instantie in de fik te steken.
    Stevige commentaren, bijtende columns, scherpe analyses of gedegen onderzoeksjournalistiek worden in Suriname niet erg geapprecieerd. Wie al te kritisch uit zijn hoek durft te komen kan beter erg oppassen. Een illustratief voorbeeld is de molestatie van hoofdredacteur Armand Snijders van Nederlandse afkomst die in Suriname het opinieweekblad Parbode oprichtte. Strikt formeel bezien zou de gewelddadigheid tegen deze werkende persoon de maximale veroordeling moeten verdienen, ware het niet dat datgene wat de redactie van dit blad ondergetekende heeft geflikt bij elk willekeurig slachtoffer kwaad bloed zou doen zetten. De redactie zou mij interviewen ingevolge het tot op heden voortdurende conflict met de Amsterdamse hoogleraar in de Caraibische letteren, Prof. Dr. Van Kempen. Opeens veranderde men van koers en wijdde men een interview aan deze laatste. Op zich hoeft dat niet bezwaarlijk te zijn, zij het dat Parbode met plezier iedere perfide bewering van Van Kempen jegens mij conform afdrukte zonder mij voor een weerwoord te benaderen. Deze onevenwichtigheid en polarisatie roepen associaties op met de macht en onverschilligheid welke een journalist zich kan toe-eigenen. Hetzelfde flikte de journalist Rahan Stuart van de Ware Tijd mij en ook om exact dezelfde persoon en hetzelfde thema. Zo zie je dat censuur jegens journalisten niet in de eerste plaats een pijnpunt is maar dat de Surinaamse journalist zelf ook geen onethisch gedrag schuwt. Van Kempen als voornoemd bepaalt vanuit Nederland wie er in De Ware Tijd mag schrijven en wie zonder opgave van redenen geweerd en genegeerd dient te worden. Probeer je eens voor te stellen dat Surinamers in het algemeen stampvoetend lopen te brullen en gillen ten aanzien van de door Nederland bedreven slavernij en tegelijkertijd hun eigen landgenoten laten verstikken door een Hollander!!
    Het journalistengilde in Suriname kent alleen meer angsthazen dan waaghalzen, meer taalaalmoezeniers dan taalvirtuozen. De restricties die in Suriname aan journalisten worden opgelegd zijn het gevolg van een sluimerende struisvogelangst van een kleine elitegroep waarvan de geestelijke elasticiteit is uitgelubberd. Maar die onvrede wordt meestal niet openlijk uitgesproken. Want openlijk ingaan tegen gecertificeerde waarden, normen en ongeschreven regels kan tot felle reacties leiden.
    De macht van een groep is vaak grotendeels in handen van een klein aantal mensen. Deze machthebbers bieden door hun positie de groep als geheel toegang tot machtsbronnen. Een assembleelid heeft bijvoorbeeld zelf beslissingsmacht, maar kan ook door middel van contacten in zijn of haar netwerk om hulp vragen. Macht wordt ‘bijna altijd uitgeoefend uit naam van de collectiviteit. Machthebbers kunnen hun macht slechts behouden wanneer zij op de steun van de (meerderheid van de) onderdanen kunnen rekenen. Dit sluit natuurlijk aan bij de centrale gedachte van wederzijdse afhankelijkheid binnen een figuratie. Het duidelijkste voorbeeld hiervan is een verkozen politicus, die voor het behoud van zijn of haar positie afhankelijk is van de steun van de achterban tijdens de verkiezingen. Niet alleen de gevestigden en de buitenstaanders zijn dus wederzijds afhankelijk. Dit geldt ook de mensen binnen een groep: machthebbers en ‘achterban’.


    Maak melding

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

LAATSTE BERICHTEN:
TOP SITES