Hoop

Door Iwan Brave – Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. De mooiste historische beelden van de Amerikaanse verkiezingsnacht was nadat Obama en running mate Biden op het overwinningspodium verschenen. Wat een prachtig contrast. Door dat witte haar van Biden vormde het nieuw gekozen duo een presidentieel salt-and-pepper-stel. Maar ook toen hun gezinnen opdraafden, was er sprake van een revolutionair contrast. Een zwarte en witte familie als de twee voornaamste van werelds invloedrijkste land, maar als extra dimensie dat de zwarte familie for the change niet als schaduwpartij figureerde, maar in de glansrijke hoofdrol.

Prachtig hoe Obama als opening van zijn speech meteen rechtstreeks antwoord gaf aan cynici, pessimisten en zwartkijkers. “Als er nog steeds iemand is die nog twijfelt of Amerika het land is waar alles mogelijk is, dan heeft u vanavond het antwoord gekregen.” Toen ik enkele maanden geleden op basis van gezond verstand op deze plek durfde te stellen dat Obama zou gaan winnen, werd ik min of meer voor ‘politiek onnozel’ uitgemaakt. Ik geef toe: mijn uitspraak was niet gebaseerd op politiek inzicht maar op durven hopen. Na een persoonlijke verlossing ben ik als geen ander ervan overtuigd dat we met (collectief) positief denken positieve krachten in het universum kunnen teweegbrengen. Het is onze vrije keus wat we teweeg willen brengen; het verboden-vruchtverhaal.

Ik heb de race tussen Obama en McCain niet meer op de voet gevolgd – op echte belangrijke momenten na – omdat het nieuws je onnodig pessimistisch beïnvloed. Ik heb zelfs voor het eerst in mijn leven (meer dan eens) gebeden voor een verkiezingskandidaat. Zoals ik mijn gezin geregeld in handen van God leg, heb ik dat ook gedaan ten aan zien van de verkiezingsrace van Obama. We kunnen God om alles vragen wat ons hart begeert, zelfs de jackpot! Zolang je maar oprecht eindigt met “uw wil geschiede”, dan verschaft God iets dat nog zaligmakender is dan de jackpot: tevredenheid, dankbaarheid en hoop.

Ooit heeft Bouterse zich tijdens een massameeting cynisch laten ontvallen: “Hoop is uitgestelde teleurstelling.” Dat vond ik toch wel het meest schokkende wat uit de mond kan komen van iemand die revolutie predikt. Uiteraard, als Bouterse denkt met zijn juridische vertragingscapriolen alsnog tijd te winnen om zo de Surinamers en masse achter zich te krijgen, dan is zijn beleving van hoop begrijpelijk. Hoe anders klonk het toen Oprah Winfrey euforisch zei naar aanleiding van de eindspurt van Obama: “Het voelt als dat hoop heeft gewonnen!”

Het machtigste land ter wereld heeft gekozen voor een zwarte voorman om het pad van dialoog te volgen, om respect te herwinnen. En Obama lijkt reeds hierin geslaagd, gezien de collage van reacties wereldwijd die CNN liet zien. Uit alle uithoeken van de wereld – van Indonesië tot Antarctica – beelden van juichende massa’s, alsof het WK door het lokale nationale team is gewonnen. En velen van niet-westerse origine – en zeker zij van Afrikaanse – leken het juk van minderwaardigheid en verdrukking voorgoed van zich af te hebben geworpen.

De eerste zwarte Amerikaanse president heeft voor nog meer mijlpalen gezorgd. Zoals de hoogste Amerikaanse verkiezingsopkomst in honderd jaar. En normaal klagen andere naties over Amerikaanse inmenging met ‘interne aangelegenheden’. Nu was het eindelijk de wereld die zich met haar luide voorkeur voor Obama heeft ingemengd met een Amerikaanse interne aangelegenheid. De Amerikanen hebben hieraan gewillig gehoor gegeven. En dat maakt Obama ook de eerste echte wereldpresident.

Een Nederlandse verslaggever interviewde twee oudere Afro-Amerikaanse Obamastemmers en vroeg hen wat Obama ‘moet veranderen.’ De man zei: “Hij hoeft niet zozeer iets te veranderen maar wij als volk moeten veranderen op basis van naastenliefde.” Ontevreden zei de reporter: “Liefde is niet voldoende.” Waarop de vrouw een plichtmatige opsomming gaf van macro-economische wensen, zoals beter onderwijs en gezondheidszorg en herstel van de economie. “Maar gaat het lukken?” dramde de reporter door, waarop zij optelsommend antwoordde: “Wíj hebben hoop, Obama heeft een visie, dan kan het ons lukken.” Ik ejaculeerde zowat van dit verrúkkelijke antwoord. Je kan nog zoveel bodemschatten hebben zoals Suriname, maar zonder de ingrediënten hoop en visie kan je het vergeten! Toch heb ik alle geloof erin dat ooit ook in Suriname een alom inspirerende leider zal opstaan. En geloof is de verzekerde komst der dingen die men hoopt.

Iwan Brave