Kletspret

Door Iwan Brave – De ontwikkelingen in de Telecommunicatie hebben de afgelopen vijf jaar een hoge vlucht genomen. En dan heb ik het nu even over telefonie. En zeer zeker ook in Suriname. Toen ik er in 1996 aankwam, moesten Surinamers na aanvraag nog steeds jarenlang wachten op een telefoonaansluiting. En moesten er ook flink voor betalen, en wil in US-dollars. Internationaal bellen was – en is nog steeds – in Suriname zo’n kostbare zaak dat je daarvoor een speciale lijn moet aanvragen. De zogenoemde AIV-lijn (automatisch internationaal verkeer) die je kan laten beveiligen door middel van een password.

Met de stormachtige opkomst van mobiele telefonie werd menig Surinamer verlost van de kwelling van het jarenlang en zelfs tevergeefs wachten op een vaste telefoonaansluiting. Het aantal mobieltjes nam in rap tempo toe. In 2005 beschikte Suriname over ruim 81.000 vaste telefoonaansluitingen tegenover ruim 232.000 mobiele aansluitingen. Per 100 inwoners komt dit neer op slechts 18 vaste aansluitingen tegenover maar liefst 52 mobiele aansluitingen! Ineens waren enorm veel Surinamers telefonisch bereikbaar, tot in de districten en het binnenland. Het leverde Telesur als monopolist bepaald geen windeieren op. Er is zelfs sprake van ‘kruissubsidie’. Dat willen zeggen: met inkomsten uit mobiele telefonie wordt het aanbod voor lokale vaste telefonie betaalbaar gehouden.

Maar ook bellen naar Suriname vanuit Nederland was niet lang geleden nog een zeer kostbare zaak, met tarieven tussen de 1 en 2 euro per minuut. Met de komst van nieuwkomers als Tele-2 kwam hieraan een eind en kon je bellen naar Suriname voor zo’n 50 eurocent per minuut. Inmiddels hebben ook prepaidproviders als Lebara en de 0900-nummers hun intrede gedaan. En met een beetje shoppen kan je al bellen voor rond de 20 eurocent naar Suriname, zonder poespas. Maar nog steeds niet echt bevredigend als je bedenkt dat je naar Europese landen en zelfs de VS voor wel 2 cent per minuut kan bellen. En toen was daar ineens Chippie die belbundels aanbiedt, waarmee je voor maar 7 cent per minuut naar Suriname en vele andere exotische landen kan bellen. Wow, now we’re talking!

Ik, als veelbeller naar Suriname, besloot te zwichten voor een tweejarig Chippie-contract. Nadat ik alles on-line had ingevuld, bleek aan het eind dat ik het contract moest uitprinten, ondertekenen en op de bus doen. En daar had ik nou juist geen tijd voor, en eigenlijk zelfs geen zin in. Sowieso stond mijn printer droog. En maar goed ook. Want niet lang daarna kwam Lebara met de zomeractie: ‘Klets nu naar Suriname voor 10 cent!’ Prepaid nota bene. Dus je zit nergens aan vast. Bovendien geeft Lebara tijdelijk ook nog eens 50 procent korting op haar belminuten. Dat betekent een half uur aan de konkru-té met Suriname voor maar 1,50 euro! De kwaliteit van de verbinding laat wel te wensen over, maar het mag de kletspret niet drukken.

Toch is er een punt van zorg. In deze internationale tarievenoorlog is Telesur vrijwel onzichtbaar als mededinger. Daarom ben ik blij dat Chippie goeddeels in Antilliaanse handen is. Maar als een Antilliaans bedrijf zijn vleugels zo internatonaal kan uitslaan waarom dan niet ook ónze Telesur? Dat heeft te maken met de gewoonte van het beestje. Telesur was de afgelopen jaren vooral bezig met het monopolistisch en krampachtig afschermen van de Surinaamse lokale markt. Hierdoor is Telesur vooral bedreven in het dwarsbomen en obstructie plegen in plaats van samen (internationaal) sterk staan. Dat is niet typisch Telesur maar typisch Surinaams.

Onlangs werd ik voor de tweede keer gebeld door een Chippiemedewerkster. Met de vraag of ik gaarne mijn contract alsnog wilde ondertekenen en opsturen zodat mijn aanvraag verwerkt kon worden. Ik vertelde de dame dat ik vanwege de Lebara-zomerkletsactie wacht tot eind augustus. En afhankelijk van eventuele nieuwe ontwikkelingen zal ik een beslissing nemen. Zo zie je maar weer: in deze snelle tijd van internet en online-shopping kan elke vertragende stap het verschil in succes maken. En als we dan kijken naar de houtje-touwtjesstrategieën van Telesur, dan moeten we het ergste vrezen. Klungelig pronkt Telesur met een aanbieding van 25 euro voor ‘onbeperkt bellen’ naar vaste nummers in Suriname.

Let wel: váste nummers. En dat terwijl wellicht inmiddels meer dan 60 procent van de Surinamers – gedwongen door dezelfde trage Telesur – zijn toevlucht heeft gezocht in mobiele telefonie. Als Telesur zelfs op haar zelfgecreëerde marktje zo slecht inspeelt, dan is het begrijpelijk dat je internationaal onderaan bungelt. Volgens mij gonst Lebara in Telesur’s oren angstaanjagend als: ‘Leba e bari!’ Om chippie van te worden, lijkt mij.

Iwan Brave
Dit is een bewerking van een radiocolumn voor Faya FM (Salto Amsterdam)