Door Iwan Brave – Ik verwelkom China graag als nieuwe hoofdrolspeler op het wereldpodium van open economieën. Wat dat betreft is het goed dat de westerse dominantie enigszins wordt ingedamd. In 2005 was ik voor de Ware Tijd tien dagen op kennismakingbezoek in China. Weliswaar aan de hand van een strak overheidsprogramma. Maar toch: als je het vergelijkt met een maaltijd dan heb ik er toch nog redelijk aan kunnen proeven. Er ging een verassend moderne wereld voor mij open. En geloof het of niet: die Chinezen in China zijn warm en gastvrij. En helemaal niet zo gesloten.
Ik geloof in de integere hervormingen van China. En ik ben van mening dat China naar eigen tempo en inzicht de sociaal-economische teugels mag laten vieren. Immers, het ineens openzwaaien van het communistische IJzeren Gordijn heeft bewezen dat vanwege heel wat oud etnisch zeer acuut overal de pleuris kan uitbreken. We zeggen wel makkelijk dat er ‘één miljard Chinezen’ zijn. Maar zij zijn ook maar een van de vele etnische groepen die onder die noemer vallen. Een Tibetaan is beslist geen Mongool. Beijing pakt het wat dat betreft verstandig aan. Maar ook de Chinese leiders weten dat anders op een dag sowieso de puist openbarst.
Hoewel het nog volstrekt onduidelijk is hoe het er is gesteld met de mensenrechtensituatie, wordt China door de kapitalistische wereld met open armen ontvangen. Een gigantische afzetmarkt. Ja, dan wil je wel een executie of duizend door de vingers zien. Of braaf zeggen dat je de ‘One-China-policy’ onderschrijft. Met andere woorden: we erkennen geen zelfstandig Taiwan, laatstaan een vrij Tibet. Officieel gaat het jaarlijks om zo’n 470 doodvonnissen, maar Amnesty International houdt de darknumbers op 8.000. Van de week kreeg China heel ludiek een ‘gouden medaille voor executies’ uitgereikt. Terwijl de Spelen nog moeten beginnen.
De Chinezen hadden gedacht om de wereld te verblinden met blinkende Olympische Spelen. Ook ik was eigenlijk door enthousiasme helemaal niet zo kritisch meer ten aan zien van het mensenrechtenvraagstuk. Maar de Tibetanen hebben de wereld weer even wakker geschud. Nu ineens realiseer ik me hoe zij innerlijk hebben staan juichen toen in 2001 de Spelen in Londen aan China werden toegewezen. “Hun strijd tegen de bezetter had nog nooit zo’n groot podium”, schreef De Pers op pakkende wijze over de recente bloedige onlusten. Ook ik ben voorstander van sport en politiek van elkaar te scheiden. Maar dit spreekt toch wel tot de verbeelding. Meeslepend hoe het Tibetaanse protest als een lopend vuurtje door de wereld gaat. Hoewel niet anti-China, vind ik dat als je wil meedoen met de open wereld, je dan ook de overeenkomstige normen en waarden moet respecteren en intern toepassen. Zoals het recht op vrije-meningsuiting en zelfbeschikking.
Daarom vind ik het een gemiste kans dat ook ons Suriname als ex-kolonie papegaait: “We recognize the One-China-policy.” Uiteraard gokt ook Suriname op de gunst van China als economische veelvraat. Maar voor een land zo rijk aan bodemschatten, mag Suriname best wel een betere pokerface opzetten en expliciet haar bezorgdheid uitspreken over Tibet en het belang van zelfbeschikking voor alle volkeren onderstrepen bij officiële (staats)bezoeken. En als China boos wordt, laat China boos worden. Want uiteindelijk is het China die een enorme grondstoffenhonger heeft. Zie daar een volwaardige wederzijdse afhankelijkheid. Ofwel ‘reciprociteit’. Op het moment is Suriname vooralsnog dumpmarkt van inferieure Chinese producten, een beloofd land voor (illegale) Chinese migranten én ‘springplank’ naar andere landen in de regio, inclusief de VS. En waar Chinese nieuwkomers op Zanderij warm worden onthaald met een compleet welkomstpakketje met Surinaams rijbewijs en verblijfsvergunning (soms paspoort!), moeten ‘euro-Surinamers’ als gewone ‘vreemdelingen’ in de rij gaan staan.
Maar ja, Suriname is door voormalig kolonisator en winwestgewinner Nederland worstverslaafd gemaakt. Daarom is het zo makkelijk voor China ons allerlei worsten voor te houden zoals asfalteringsprojecten, een ministerietje renoveren en een hoogspanningslijn aanleggen. Allemaal restantmateriaal voor gigaproducent China. Ondertussen is investeringsmaatschappij en staatsarm China Zhong Heng Tai hapklaar in stelling gebracht voor grootschalige houtkap (52.500 hectare) in het zogenoemde ‘Patamacca Oliepalmproject’. Ik zeg het je: ons Suriname kan er zoveel meer munt uit slaan. Wanneer gaan die kleindenkers aan de Palmentuin nou eens verder kijken dan hun eigen partijkas, zakken of horizon. Ik vrees totdat grotendeels al ons hout, goud en bauxiet is weggesnackt. En dat in ruil voor een handvol worsten. Maar gelukkig zit er meer smaak in Chinese worst dan in boerenmetworst.
Iwan Brave
Dit is een bewerking van een radiocolumn voor Faya FM (Salto Amsterdam)
Elke cultuur is anders, de beleving en instelling van mensen uit die cultuur kan daarom verschillen. Men moet onderscheid maken tussen modernisering en verwestersing en daardoor de mogelijkheid van alternatieve ontwikkelingstrajecten openlaten. De Westerse waarden zijn in mijn visie niet universeel, maar Westers: ‘What universalism is for the West, is imperialism for the rest.’
Ook de Tibetaanse cultuur is anders en zij hanteren een anderen beschavingsparadigma dan de Chinezen. De Tibetanen komen op voor meer zeggenschap over hun eigen leven en dat is hun volste recht. De Chinese regering wordt beschouwd als vreemde heersers, dat kan ik me voorstellen.
China heeft Tibet voorspoed gebracht, geeft zelfs de Dalai lama toe. Deze man is wijs genoeg om toe te geven dat China welvaart heeft gebracht in Tibet en pleit niet voor onafhankelijkheid zoals de meeste anti-China demonstranten.
Iedereen die de Chinese geschiedenis kent, weet dat China, zoals die we nu kennen, meer verdeeld is dan verenigd. Daarom is stabiliteit de beste garantie voor de eenheid en welvaart van het rijk (en ter
uitbreiding van de wereld). Hierbij link ik onmiddellijk de laatste toespraak van Chinese president Hu: Het conflict in Tibet is geen etnisch of religieus probleem en ook geen probleem met betrekking tot de mensenrechten. Het gaat erom de nationale eenheid te bewaren, om te voorkomen dat het moederland uiteenvalt.
De Chinese regering hecht heel veel belang aan een harmonieuze maatschappij, ook ten aanzien van Tibetanen en andere minderheidsgroepen. De kwestie is niet of China mensenrechten al dan niet schendt. De kwestie is, zit er een regering die een proces is gestart ter verbetering van de mensenrechten recht op werk, huisvesting, medische verzorging, voeding, meningsuiting, etc.). Dit is overduidelijk het geval. Maar in het westen worden mensenrechten louter beperkt tot vrije meningsuiting. En geloof
me, zelfs hier zijn er grote vooruitgangen geboekt. Verwacht geen mirakels van de Chinese regering. Zij maken fouten, maar geef het Chinese alternatieve beschavingstraject een kans. Want het westerse beschavingstraject (in andere landen) heeft overduidelijk gefaald: in het verleden en nu.
Het Westen is gewend aan het heilige gelijk en wilt er graag voor vechten en desnoods voor sterven. Dat was in het verleden zo en dat gebeurt nu nog steeds. De westerse waarden hebben in de wereld ontegensprekelijk heel veel positieve ontwikkelingen teweeggebracht, maar ook heel veel leed.
We moeten ook beseffen dat de anti-China demonstraties heel verscheiden is. Elk heeft eigen doelstellingen, maar ze worden op dit ogenblik op een hoopje gegooid en de media concentreert zich op de eis voor een onafhankelijke Tibet (Ik hou niet van de term Free Tibet, omdit dit niet neutraal is).
De westerse cultuur zit in een diepe identiteitscrisis en is wanhopig op zoek naar een nieuwe identiteit. Het boeddhisme (met de vele strekkingen) biedt mogelijk een alternatief volgens vele westerlingen.
China drukt een grote stempel op heel de wereld en bevindt zich in een oplevingsfase: economisch, politiek, cultureel (en sportief)… De hele commotie rond Tibet en China is een uiting van de spanningen die ontstaan zijn door deze opkomst. China is een berg, een reus met 1,3 miljard mensen en met onmetelijk veel problemen. De Chinese aanpak botst weleens met de westerse principes van ontwikkeling.
De huidige Tibet-kwestie is dus niet zo zeer een Chinees probleem, maar eerder een westerse (voor zover we deze op een hoopje kunnen gooien). Het Westen moet zich aanpassen aan de veranderende wereld. Zij zitten in een diepe identiteitscrisis en vinden een gemakkelijke zondebok in China.
Hoe het Westen hun identiteitscrisis aanpakt, is een “interne kwestie”. Maar om het Westen China te doen begrijpen (en respecteren), moet het Westen een brug bouwen naar China in plaats van een muur
rond de OS. China begrijpt dit en nodigt de wereld uit. Nu wachten we op het Westen om dit in te zien.
Maak melding
Het wordt mij iedere keer weer duidelijk waar Iwan zijn hart vol van is. Iedere stuk van zijn hand moet telkens gespek zijn van zijn gevoelens jegens Nederland en, buiten twijfel, haar slecht koloniaal verleden.
Maak melding
D man daar denk ik heel anders over, ik vind de stukken van Iwan juist heel verfrissend en vanuit een andere hoek bekeken. Toevallig betrap ik mij steeds erop dat ik zijn stukken boeiend vind, geeft en zet tot nadenken.
groeten Vanity
Maak melding
Iwan , je hebt een tranga en interessant stuk geschreven over China. De trip zal voor jou een eyeopener zijn geweest om ze beter te kunnen beoordelen en begrijpen.Het lekkere Chinese eten zal daar toe ook hebben bijgedragen en dat is natuurlijk niet hetzelfde als dat van Chi Min.
Aan Lok #1,
Wat mij opvalt in uw hele betoog is dat er niet gesproken wordt over de liberale democratie van en voor het Chinese volk waar vrijheid van meningsuiting een onderdeel van is. Of moet ik concluderen dat er in China geen liberale democratie is . En dat de huidige politieke ontwikkeling in China een gevolg is van het communisme van Mao voor het vaste land .
In the one party politics zal er dus geen sprake zijn van democratie en ook geen vrijheid van meningsuiting en als gevolg daarvan wordt elke chinese individu in de gevangenis gestuurd wanneer hij of zij niet binnen het stramien past van de partij politieke ideologie.
U schrijft dat de Tibetanen het volste recht hebben om voor hun zelf op te komen.
Op dit moment probeert China de opstandige Tibetanen hun hersens te spoelen in een twee maanden durende brain wash met het boekje dat doet denken aan de Culturele Revolutie.
China noemt dat het kweken van vaderlandsliefde door politieke edukatie en is verplicht en onder direct toezicht van de Chinese politie. China vindt dit de gewoonste zaak van de wereld
om rebelse mensen zo te behandelen.
Wat heeft dit met onze Suriname te maken. Ik zou willen zeggen heel veel.
Suriname moet zich de mond niet laten snoeren door allerlei op het eerste gezicht lijkende hulp. Zij proberen bij heel veel arme westerse landen stemmen te winnen voor hun One China Policy. En ook die landen krijgen direkte steun en wegen worden aangelegd met een zachte lening. Maar dan wordt er wel erbij gezegd je moet je mond dicht houden wanneer het gaat over mensenrechten en met One China Policy.
Het is goed dat we ook een eigen mening hebben ook al is dat niet wat China wil.
Het is China die in de eerste plaats meer invloed wil hebben in Suriname.
We staan sterk en het moet zo blijven.
konieboi
Maak melding