Officiële boekpresentatie ‘Het Orakel van Paramaribo’

Met de debuutroman ‘Gudu Syu.. Syu.. – Het Orakel van Paramaribo’ van Orsine Koorndijk is een nieuwe Surinaamse schrijfster – met historische diepgang – opgestaan. Het boek handelt over de hardnekkige en funeste Surinaamse roddel- en achterklapcultuur. Binnen het historische frame van een vervlogen tijd, toen de hypocriete en dubbele moraal van het rooms-katholicisme letterlijk diepe striemen naliet. Hoofddecor is het RK-meisjesinternaat van weleer in Combé, waar vernederingen en genadeloze lijfstraffen dagelijkse kost waren. En geliefd marteltuig een dikke bruinharthouten lat met de bijnaam ‘Swit’ mi lekker’. Op 29 februari vindt in Amsterdam de officiële boekpresentatie plaats.

“Het is als de doop die ik bewust mag ervaren op deze leeftijd; het betekent veel voor me”, zegt Orsine Koorndijk (pseudoniem voor Orsine Nicol). In Het Orakel van Paramaribo voert zij de lezer adembenemend maar ongedwongen mee via de ogen van de jonge, ontluikende Mye. Maar dwars door het netvlies van onschuld voltrekt zich een wrede en meedogenloze wereld waarin godvrezende zusters met name donkergetinte internaatmeisjes geestelijk en lichamelijk vernederen. Dit als couleur locale. Rode draad is de hardnekkige Surinaamse fluistercultuur waarin velen geestelijk onderdoorgaan.

De eerste reacties heeft ze al mogen ontvangen. “Een vrouw die destijds ook in het internaat verbleef, zegt dat ik haar heb geholpen om eindelijk ook te praten over haar trauma van al decennia lang. Maar een andere vindt dat ik lieg voor de zusters. Kortom gemengde reacties. Het boek is een roman. En natuurlijk heb ik als auteur de vrijheid nadruk te leggen op het non-fictieve.”

Bijvoorbeeld als Pater Herman de ‘zieke’ zuster Louise komt ‘genezen’. De jonge Mye die zich op dat moment onder het bed bevindt, meent dat het om ‘exorcisme’ gaat. ‘Maar waarom met zoveel pak slaag?’ Ze heeft echt te doen met de ‘kreunende, kermende en zuchtende’ en soms toch ook wel ‘giechelende’ zuster Louise. Meesterlijk zoals Koorndijk je de oerdriftelijke geluiden als kind en volwassene tegelijk laat verwerken. “Ik had hierover zoveel boosheid dat ik er elke keer van moest trillen”, vertelt ze over dit bedrog dat ze pas op volwassen leeftijd ontdekte. “Ik ben nog gelovig maar geen aanhanger van een kerk. Een oudere manspersoon die het manuscript heeft gelezen, meent zelfs te weten welke pater het werkelijk is geweest.”

Maar Het Orakel van Paramaribo is beslist geen litanie aan louter kommer en kwel. Het is ook genieten van een vervlogen nostalgische sfeer van toen de avonden in Paramaribo ‘zoet waren’. Regelmatig moet je als lezer ook tranen bedwingen van ontroering en lachbuien. Zoals in het echte leven loost dat je door de weerbarstige realiteit. Het Orakel van Paramaribo leest weg als een sfeerrijk en beeldrijk filmscript. Al verkrijgbaar in Suriname? Koorndijk: “De onderhandelingen daarover met de uitgever zijn in volle gang heb ik begrepen van een boekhandel in Suriname.”

Maak nader kennis met auteur op: Amsterdams Venster