Door Clark Accord – ‘Die Amerikanen zijn echt fucked-up! Ik kom nooit meer naar dit klereland! Zonder uitleg pikten ze mij bij aankomst uit de rij!’ Een luide tjoerie volgt op haar woorden. Verschillende hoofden draaien zich naar haar om. ‘Het kan me niets schelen. Ik ben een brutale bakra.’ Ze buigt zich voorover. Haar in een glanzend zwarte legging verpakte overdadige dijen spannen zich, de putten in haar vlees zijn door de stof heen te zien. Met een verbeten trek op haar verbrande gezicht graait ze in de plastic zak voor haar op de vloer, ze komt triomfantelijk weer overeind, een pakje Dunhill tussen haar met goud behangen vingers, en biedt de vrouw tegenover haar een sigaret aan. ‘Ik moet wel zuinig zijn. Als ze op zijn moet ik weer aan de Tacoma. Andere merken zijn me te duur in Suriname.’ Ze inhaleert alsof haar leven ervan afhangt. Een gelukzalige uitdrukking trekt over haar gezicht, dat grauw is van de nicotine.
‘Waarom moest u uit de rij?’ vraagt haar overbuurvouw, maar het lawaai van een vliegtuig op de taxibaan overstemt haar woorden. Ze trekt de voorpanden van het jasje van haar groene mantelpak recht en buigt zich in de richting van de zwarte legging. Elke haar van haar ontkroesde kapsel zit op z’n plaats. Luider dan nodig herhaalt ze haar vraag – de motoren van het vliegtuig zijn inmiddels tot stilstand gekomen. Ze slaat haar hand voor de mond en rond haar ogen verschijnen ontelbare lachrimpels.
‘Meisje, lach hoor, als je wilt lachen. Wat kan jou die mensen schelen.’ Haar Surinaamse tongval, versterkt door de vastzittende R, liegt er niet om. ‘Ik weet niet waarom ik mee moest. Zie ik er soms uit als een junk?’ Het laatste woord rolt er onvervalst Amsterdams uit. ‘Ik zie er toch behoorlijk uit?’ Goedkeurend bekijkt ze zichzelf – haar met roze rozen bedrukte zwarte blouse toont een beschaafd decolleté. ‘Ze dachten zeker dat ik drugs smokkelde. Dat is toch geen manier om touristen te ontvangen! Ik denk: ik wip even over naar Miami. Zo kan ik toch niet van mijn vakantie genieten! Ze hebben wel een meid aangehouden. Die had drugs in de poentje van haar baby verstopt! Het is toch verschrikkelijk?’
‘En dat zeg je zo zacht? Zo krijgen de vluchten uit Paramaribo een slechte naam. Op Schiphol staan ze zelfs met enorme honden klaar. Hoorde ik van mijn schoonzus. Voor mij voorlopig geen vakantie in Holland.’
‘Had je vakantie in Miami?’
‘Nee, voor een seminar, vanwege mijn werk.’
De zwarte legging kijkt haar vol bewondering aan. ‘Sang, meid, je geeft geen tori!’ Ze trekt aan haar sigaret. ‘Duurt het nog lang voor we kunnen instappen?’
‘Ik hoop van niet. We hebben nog een stop op Curaçao.’
‘Word je afgehaald?’
‘Weet ik niet. Ach, ik neem wel een taxi…’
De Nederlandse veert overeind. ‘Wát? Komt je man je niet afhalen? Dat zou ik niet pikken! Als m’n vriend me niet afhaalt… Hmm… hij kan fluiten naar zijn cadeaus.’
‘Woont hij in Suriname?’
‘Ja. Nog wel. Als zijn papieren zijn geregeld komt hij naar Nederland. Hij is lief voor me. Ik ben zijn prinses. Daarom verwen ik hem zo. Ik heb een mooi jeanshemd voor hem gekocht. Parfum. En nog veel meer. Voor mij heb ik alleen maar deze tas.’ Ze gebaart naar de nep-Versace op haar schoot.
Ze wordt onderbroken door een stem via de intercom, die meedeelt dat het instappen gaat beginnen.
‘Het werd tijd.’ Ze staat op. In een krachtige beweging drukt ze met de punt van haar gympen haar half opgerookte sigaret uit.
Clark Accord
Clark ….. fawaka
Chris P. kan een voorbeeld nemen aan jou verhaal.
a story boeng , graag nog meer .
Krachti
Maak melding
eindelijk weer een column van clark accord. die had ik al een tijdje gemist. ik geniet van de humoristische manier waarop hij serieuze onderwerpen weet aan te snijden. zonder zelf te oordelen weet hij op meesterlijke wijze de lezer bij de keel te grijpen. in zo een korte tekst zoveel onderewerpen aansnijden zonder dat het gekunsteld overkomt lijkt me een kunst.
Maak melding
Bribi, je kan de pot op met je posting.
Een schrijver schrijft niet wat anderen denken over hem of zijn onderwerp, maar een schrijver schrijft wat alleen hij vindt van een bepaalde kwestie.
Maak melding
Pedro ………
Ik mag schrijven en vinden wat ik wil .
En als ik de pot op kan … prima
als jij je zelf maar doortrekt
Maak melding
zeg nooit, nooit clarck
Maak melding
Beste Clark,
Ik heb wel eerder van je gehoord, en ik snap uit dit verhaal wel dat schrijven je passie is, maar je moet niet zoveel moeite doen om te schrijven… waarom zoveel nadruk op detail? het komt storend over. Hou het in balans met de essentie van het verhaal. Hoop dat je tegen kritiek kunt. Het beste jonge en blijf je passie dienen, “dig in & let it come from the other side…”
All The Best
The Guru
Maak melding
Hahahaha…. grappig verhaaltje man.. hmm ik zie het al voor me..die putten..ai..!
Petro
Maak melding
Pedro ,
Die putten zullen wel mee vallen hoor.
Clarkje is steeds weer bezig vrouwen te beledigen,terwijl hij zelfs op een sisa lijkt.
Maak melding
Pedro,
Die putten zullen wel mee vallen.
Clark is de afgelopen maanden goed bezig de vrouwen te beledigen.
Maak melding
Hallo Clark,
Ik lees altijd wat je schrijft! Tumbs up, Clark! Groetjes uit Santo Domingo, Dominikaanse Rep.
G.
Maak melding
Mijnheer Clark Accord,
Ik blijf zwerven tussen Oreala en Apoera en kom nog niet veel verder. Ik zit in de greep van de schrijver. Het houdt me vast. Als iemand zo schrijft dan is dat een meester. Het is ook een meesterlijk verhaal.
Maar nu deze toevallige zijsprong. Zelf had ik het genoegen om bij aankomst op Schiphol kennis te nemen van de benedenverdieping van de Nederland/Suriname terminal. Een geüniformeerd werktuig vroeg mij waar ik was geweest en waar ik verbleef. Toen ik hem vroeg wat dat hem aanging en waarom dat soort vragen werden gesteld en dat ik daarop geen antwoord wenste te geven, en dat alle mensen uit vliegtuigen die vanaf vliegveld Zanderij opstijgen waarschijnlijk wel uit Suriname komen. Na dat te hebbende gezegd, kreeg ik persoonlijke begeleiding, de trap af, de luguber verlichte ruimte in. Een confrontatie met nog meer werktuigen in uniform. Wat ik onder de vloer van de aankomstterminal Suriname Schiphol kreeg te zien en te horen heeft veel weg van een aankomst in Hooghalen, ofwel Polizeiliches Durchgangslager Westerbork. Alles inleveren wat maar enigszins de identiteit zou kunnen bewijzen of contacten met de buitenwereld zou kunnen bewerkstelligen. Je bent gedaald naar de status van niets. Niets te zeggen, niets te betekenen, een waardeloos iets. Er is bij de opzet van dit geheel vooral veel aandacht besteed aan weerloos maken.
Ik benader de ambtenaar van de Koninklijke Marechaussee, die mijn paspoort, dossierformulier en mijn gsm’etje, verpakt in een plastic doorzicht mapje op zijn bureau bewaakt. Ik vraag hem naar zijn identiteit, kortom: “Wat is uw naam?” De man zwijgt in alle talen alsof hij mij geen antwoord is verschuldigd. Ik herhaal nog enkele keren mijn vraag, maar wel steeds indringender. Geen sjoege van gene zijde. Inmiddels heb ik snel alle gebeurtenissen in mij opgenomen en verwerkt. Kortom. alle zaken die zich hier afspelen onder de voeten van de medepassagiers, die zich als gewillig vee door de controleposten laten drijven vliegen onuitwisbaar mijn geheugen binnen. Nog een aantal mensen worden de trap afgedreven om zich bij de rest van het weerloze gezelschap te voegen. Opvallend is dat de huidskleur van de later geselecteerde slachtoffers lichter is dan de eerste keuzes. De zwartste hebben zij al beneden en ter aanvulling om het opgegeven aantal te bereiken sturen zij van boven dan maar wat lichter getinte personen naar beneden.
Ik begin op luide toon te proclameren. “Wat is dit hier voor een mensonterende vertoning? Wie denken jullie wel dat jullie zijn om dit soort laag bij de grondse praktijken te kunnen uitoefenen? Ik wil nu van u weten wat hier gebeurt en met welk recht! Ik wil onmiddellijk uw superieur spreken!” Geen reactie, zeker geen Jan Hein in de buurt.
Ik ging nog even door met mijn tirade en associeerde de geüniformeerde marionetten met al het slechte van het fascisme wat mij op dat moment te binnenschoot. Maar geen krimp. Ik kan door gaan tot ik een ons weeg. Niets brengt deze sujetten in beweging. Arresteren van een fel van leer trekkende passagier uit Suriname is er tegenwoordig ook al niet meer bij.
Er komt leven in de brouwerij.
Dan komen er meer reacties van mede gegijzelde passagiers los. Een man begint de geüniformeerden te beschuldigen van zakelijke schade door dit oponthoud. Zijn mond is niet meer te snoeren en warempel, hij krijgt een spoed doorvoerbehandeling. Ik heb hem nooit meer teruggezien. Een vrouw begint haar stem te verheffen en eist verklaringen voor haar onheuse en onrechtvaardige behandeling.
Ik onderhoud mij met dezelfde ambtenaar van de Koninklijke Marechaussee die op mijn spullen past en zijn naam maar niet wil noemen. Ik loop als een gekooide leeuw heen en weer voor de man en kijk hem heel erg diep het graf in!
Maak melding