La Perola (2)

20 augustus 2007

Door Chris Polanen – Glenn lacht, hij vindt mijn gezichtsuitdrukking kennelijk erg grappig.’Ik denk dat hij een huurmoordenaar bedoelt,’zegt hij. Hij kijkt naar buiten.’Zit ik hier wel goed bij het raam?’vraagt hij en grijnst. Ik kan in het donker alleen een auto en heen en weer lopende figuren onderscheiden. De ober kijkt ook naar buiten, maar oogt ontspannen. Hij zegt wat tegen Glenn en maakt een geruststellend gebaar.
‘De portiers hebben het kennelijk onder controle,’zegt Glenn. ‘Voor zover je een huurmoordenaar onder controle kan houden,’zeg ik. Glenn lijkt niet onder de indruk. ’Braziliaanse huurmoordenaars zijn tegenwoordig niets nieuws meer in Suriname,’zegt hij, ‘voor duizend dollar kan je iemand uit de weg laten ruimen.’Hij neemt nog een hap van het gele poeder. Het voelt nu niet meer alsof ik in restaurant in Paramaribo zit, maar in een vreemde droom. De keurige ober, het nette restaurant, hermetisch afgesloten van de donkere buitenwereld met daarin een huurmoordenaar, mogelijk met een missie.
Ik volg Glenns voorbeeld en eet verder, maar echt genieten van de vis kan ik niet meer.
Kauwen en slikken gaan niet automatisch meer. Ik kijk om mij heen. Kan ik bij de eerste schoten op de grond duiken zonder daarbij blessures op te lopen? Glenn lijkt mijn gedachten te lezen.’No span,’zegt hij,‘die assasinos schieten niet in het wilde weg.’Ze weten wel wie ze moeten hebben.’
Hij maakt een grapje met de ober, waarbij hij doet alsof hij een mitrailleur vasthoudt en wild om zich heen schiet. De ober schudt zijn hoofd en glimlacht.
De rust op straat keert snel weer terug en na tien minuten doet de ober de deur open en trekt het traliewerk omhoog. Er komen twee mannen het restaurant binnen. Ik bekijk ze met enige achterdocht. Dit zijn echter geen sjofele Braziliaanse goudzoekers maar keurig geklede Surinamers. Tot mijn verbazing blijkt een van hen een geremigreerde Euro-Suri, die ik nog ken uit de tijd dat wij beiden student waren. Hij barst in lachen uit als hij mij herkent. ‘Wat doe jij hier?’vraagt hij.’Wat doe JIJ hier?’vraag ik.’Ik kom hier meestal als alle andere plaatsen dicht zijn,’antwoordt hij,’het is een gezellige tent.’ Hij kijkt begerig naar mijn bord, steekt langzaam zijn hand uit en pakt een patatje. ‘Hmmm, patat,’ zegt hij,’dat heb ik lang niet gegeten.’ Eens een Euro-Suri, altijd een Euro-Suri.’Ik ga even naar de bar,’zegt hij,’ik zie je straks, dan praten we verder.’
Nadat Glenn en ik het eten op hebben gaan wij naar de bar. Het is druk en er heerst een vrolijke, gemoedelijke sfeer. Niemand hier maakt zich kennelijk druk over een mogelijke huurmoordenaar buiten. Een jonge man en een meisje dansen, alsof ze dat al jaren samen doen. Hij draait haar in het rond en zij volgt moeiteloos. Ik kijk geboeid, deze Braziliaanse muziek en manier van dansen zijn nieuw voor mij.
De barman, een jongen van een jaar of twintig die onwaarschijnlijk fris oogt in deze omgeving, komt naar ons toe en begroet Glenn enthousiast.
Als hij weer wegloopt zegt Glenn.’Het is een neef van mij. Ik wist niet dat hij hier werkte.’
Hij schudt zijn hoofd.’Nu weet straks iedereen dat ik hier geweest ben. Daar hou ik niet van.’
‘Huurmoordenaar of niet, ik vind het een leuke tent,’ zeg ik tegen Glenn. Hij kijkt een beetje verbaasd.’Echt waar?’vraagt hij en kijkt rond,’nou ja misschien heb je gelijk.’
B., de gestudeerde Euro-Suri en zijn vriend komen naar ons toe. B. staat niet al te vast meer op zijn benen en praat een beetje onsamenhangend. Hij begint zijn vriend te vertellen over mijn broer, die hij ook kent en overdrijft daarbij behoorlijk. Ik luister geamuseerd.’Ga je trouwens schrijven over La Perola?’vraagt hij. ‘Natuurlijk,’antwoord ik. Hij lacht een wilde dronkemanslach en slaat mij op mijn schouder. Hij buigt zich naar mij toe.’Je schrijft toch niet dat je mij hier hebt gezien?’ ‘Eh, ja, waarom niet?’vraag ik.
Zijn gezicht betrekt. Hij kijkt naar de drank in zijn glas en zoekt kennelijk naar de juiste woorden. ‘No man,’zegt hij,’ je gaat mij in de problemen zetten.’ Ik doe alsof ik niet begrijp dat zijn vrouw of vriendin een bezoek aan La Perola niet zal toejuichen.
‘Ik schrijf altijd wie ik tegen kom en waar,’zeg ik quasi serieus. Hij kijkt weer in zijn glas en wankelt even.’Lul niet Polo,’ zegt hij,’je schrijft gewoon dat je iemand anders hier tegen kwam.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Mijn verhalen zijn altijd honderd procent waar. Ik hou mijn lezers niet voor de gek.’ Ik zie vanuit mijn ooghoek Glenn grijnzen. B. schudt zijn hoofd heftig.‘Polo, ik zweer het,’zegt hij en kijkt mij indringend aan,’als je schrijft dat je mij hier hebt gezien, heb je een probleem.’ ‘Wat dan?’vraag ik en kijk even naar Glenn, die zijn lachen in probeert te houden. B. haalt nu zwaar adem.‘Fuck niet met mij Polo, want ik maak je af!’ Glenn trekt mij mee richting de uitgang.’Kom op,’zegt hij,’mooi geweest.’Vlak voor wij de deur uitgaan kijk ik nog even om en zie B. naar mij wijzen.
Buiten is de Braziliaanse sfeer direct verdwenen. Tourtonne is donker en stil.Glenn en ik lachen om B.;s gedrag.’La Perola is leuk,’zeg ik tegen Glenn, als wij in de auto stappen,’zolang je geen assasinos of Euro-Suri’s tegen komt.’ ‘Euro-Suri’s zijn erger,vooral die gestudeerd hebben,’zegt Glenn en kijkt mij spottend aan,’jullie zijn hopeloos…, midden in de nacht in een Braziliaanse tent ruzie maken!’ Ik lach. Ik ga zeker een keer terug naar La Perola. Maar dan overdag.