Oom Marinus

29 mei 2007

Door Chris Polanen – Ik bezoek mijn oude oom Marinus in Nickerie. Hij is net terug is van een lang verblijf in Nederland. Hij is nog maar een paar dagen in Suriname, net als ik. We zitten op zijn erf dat een oase van rust is. Je zit er onder prachtige groene bomen en hoort er geen verkeer, slechts vogels.’Bent u al geacclimatiseerd oom Marinus?’vraag ik. Hij kijkt naar de drukke straat, ruim vijftig meter van ons verwijderd en maakt een tjoerie.‘Acclimatiseren…’ zegt hij, ’ik ben niet verder geweest dan de Chinees op de hoek en ik frustreerde al. Heb je die berg vuil gezien hier in de straat?’Ik schud mijn hoofd. ‘Gisteren kwam iemand van een paar huizen verder zijn vuil gooien op het perceel naast mij. Toen ik er wat van zei, negeerde hij mij gewoon.’Marinus kijkt mij verontwaardigd aan:’Hij negeerde mij gewoon!’ Ik moet altijd lachen als Marinus klaagt over Surinaamse problemen.‘Je lacht, no? Zover zijn we in dit land gekomen, mi boi.’
Er is maar een onderwerp waar Marinus met meer passie over praat dan over wat er mis is in Suriname. Ondanks dat hij de zestig al gepasseerd is, is hij nog steeds populair bij de vrouwen. Momenteel twijfelt hij tussen twee dames.’Die ene vindt zichzelf zo lief en geweldig,’zegt hij’, maar als iemand dat zegt, moet je oppassen.’ Hij kijkt mij ernstig aan.
’Ze stuurt mij bijvoorbeeld naar buiten als ik wil roken. Nou ja dat begrijp ik wel, het is een slechte gewoonte.’ Ik kan slechts knikken. Als Marinus op dreef is hoef je eigenlijk alleen maar te luisteren. Marinus heft beide handen omhoog.’Nu ik ouder ben ga ik andere dingen waarderen in vrouwen. Ik ben op zoek naar innerlijke schoonheid, zeg ik altijd tegen een vrouw. Ze zijn allemaal ervan overtuigd dat ze het hebben. Nou, dat geloof ik niet zo snel hoor!’ Hij barst in lachen uit.
‘Heb je mijn buurvrouw gezien?’ Ik knik. Toen ik het erf opliep zag ik een mooie vrouw van een jaar of dertig op het naburige erf.’Ik voel mij erg tot haar aangetrokken,’zegt Marinus.
‘Ze is gescheiden en heeft twee grote zonen die ik graag zou willen begeleiden naar volwassenheid. Dat zou een mooie uitdaging zijn.’ Oom Marinus blijft mijn meest interessante oom.
’Ze is natuurlijk ruim twintig jaar jonger, dat realiseer ik mij. Ik probeer het al een jaar, maar het lukt niet.’Zijn oude ogen fonkelen.‘Dat wakkert het jachtinstinct in mij natuurlijk alleen maar aan.’
Ik lach. Het helpt kennelijk als de innerlijke schoonheid verpakt zit in een aantrekkelijkuiterlijk en het jachtinstinct verdwijnt dus niet na je zestigste.’Ik gebruik wel hoor,’zegt Marinus en zijn stem krijgt iets geheimzinnigs.
Ik kijk hem vragend aan.’Je weet toch, op mijn leeftijd heb je wat hulp nodig.’ Ah, ik heb het door. Marinus vertelt hoe hij met een vriend van zijn leeftijd in Nederland een natuurwinkel bezocht.’Ik zoek een natuurlijk middel in plaats van Viagra.Gebruik jij niets? vroeg ik aan mijn vriend. Nee, man, hou op! zei hij. Toen zei hij tegen het meisje in de winkel: deze meneer wil je iets vragen. Ik schaamde mij natuurlijk, maar ik vroeg het toch en ze hadden het. Het was een beetje duur voor mij, maar die vriend van mij heeft het direct gekocht EN diezelfde dag gebruikt. Ik vroeg hem de volgende dag of het gewerkt had. Hij voelde zich weer 18 zei hij! Maar hij heeft alles opgemaakt en niets voor mij overgelaten.’
Het gezicht dat Marinus nu trekt is zo komisch dat ik mijn lachen niet meer in kan houden.
‘Lach maar, je bent nog jong, je kan je niet voorstellen dat je ooit dit soort hulpmiddelen nodig zal hebben.’Marinus kijkt naar het erf naast hem, waarschijnlijk in de hoop een glimp van de buurvrouw op te vangen.’Nou ja voorlopig heb ik het toch niet nodig,’zegt hij.
‘Mocht het nodig zijn, ga ik je vragen wat voor mij te sturen.’ Ik glimlach en knik.