Pas enkele dagen nadat ik was weggelopen uit het christelijk opvangcentrum De Stem, in district Parra, durfde ik mij te melden bij de Nederlandse ambassade in Paramaribo. Aanvankelijk was ik bang dat ik mogelijk door de politie werd gezocht. Een maand eerder was ik namelijk gevlucht uit de kerkers van het Psychiatrisch Centrum Suriname, en de volgende dag hadden mannen in burger huiszoeking verricht op het adres waarvan vermoed werd dat ik me er schuilhield. “Als ze je hadden gepakt dan zouden ze je voor twee weken hebben platgespoten en je zou voor altijd als een robot lopen”, had ik meerdere malen gehoord van personen die het konden weten.
Het recent aangebouwde wachtpaviljoen van de ambassade was voornamelijk gevuld met Surinamers die – met een nummertje – zaten te wachten voor een visumaanvraag. Ik was verworden tot een straatschooier met vale kleding en veel te grote sportschoenen die niet van mij waren. Desondanks werd ik met veel respect en erkenning gegroet door bewakers en schoonmaakster. “Dag meneer Brave, hoe gaat het met u?” klonk het consequent en gemeend. De ijzeren elektronische poort ging open en een diplomaat kwam speciaal voor mij naar buiten. Zijn smetteloos en strakke pak stak schril af op mijn uitdossing. Nadat hij mij vriendschappelijk had verwelkomd, zei ik tegen hem: “Weet je dat ik mij nu ineens realiseer dat ik toch met een gouden lepel in mijn mond ben geboren.”
“En het kan geen kwaad dat je die af en toe gebruikt”, antwoordde de diplomaat geheel aanvoelend.
Hij bracht me naar een medewerkster van de consulaire afdeling. Toen ik in haar glasblauwe ogen keek, was het alsof ik eindelijk was aangespoeld aan de Nederlandse kust. “Niet om brutaal te zijn, maar je ogen komen zo vertrouwd over”, zei ik. Ze raakte gevleid en verlegen tegelijk.
Toen even later het hoofd van de consulaire afdeling tegen me zei: “Iwan, we geven echt om je”, was het alsof ik was beland in de ontknopingscène van een bizar sprookje. Het was weer wat anders dan een maand eerder, na mijn vlucht uit het PCS. Ik was de volgende dag bij de ambassade hulp komen zoeken, omdat ik geen vertrouwen meer had in de lokale autoriteiten. Maar de Surinaamse bewakers hadden me vanwege mijn verwarde toestand eigenhandig verwijderd van het terrein – lees: Nederlands grondgebied! De warme ontvangst en hartelijkheid op de ambassade waren welgemeend, maar ik kon uit alles afleiden dat deze blunder van een maand eerder er degelijk ook mee te maken had.
Maar het was – zo zie ik het inmiddels – God die voor mij destijds voorlopig de pas had afgesneden. Ik moest kennelijk nog een laatste stukje traject in Suriname afleggen. In het christelijk opvangcentrum had ik Christus definitief omarmd. Ik had mij echt ingesteld op achttien maanden afkicken in geboorteland, maar op een gegeven moment kreeg ik na een reeks conflicten de influistering: ‘Iwan, je snapt het niet. Je moet terug naar Amsterdam.’
Als Nederlander kan je door eigen toedoen in de derdewereld in de goot belanden en teruggepost worden naar Nederland, waar een uitkering op je wacht, inclusief een ziektenkostenverzekering die een afkickprogramma dekt.
Met dit in mijn achterhoofd, zei ik tegen de directeur van de Ware Tijd: “Als je voorlopig mijn vrouw en kinderen financieel kan ondersteunen, dan red ik mij wel in Amsterdam.” Een dag voor vertrek benadrukte de directeur: “Dit doet niet de krant, maar dit doe ik op persoonlijke titel.” En zo werd ik van twee kanten aan wal getrokken.
Ik ga binnenkort aan de slag als taxichauffeur. De opleiding wordt als ‘werktraject met baangarantie’ geheel betaald door de Nederlandse verzorgingsstaat. Deze week werd de sollicitatiebijeenkomst gehouden. “Er zullen geen kosten voor u tevoorschijn komen”, garandeerde de voorlichter de aanwezigen. “Doe daarom niets voordat het u wordt gevraagd.”
Hoewel de opleiding tien weken gaat duren, is het mogelijk als stagiaire direct te beginnen met rijden. Maar je te laten uitbetalen, werd sterk ontraden. Want anders wordt je uitkering gekort of stopgezet. “En stel dat je zakt voor het examen, dan is het een hele poespas om je uitkering weer op gang te krijgen”, zei de voorlichter. “Daarom is mijn advies het op te sparen als verlofdagen.”
Toen ik het slot van mijn fiets openmaakte, moest ik me echt bedwingen om niet aan zomaar een oudere vrouw, die toevallig passeerde, te zeggen dat alle Nederlanders louter op basis van hun paspoort met een gouden lepel op zak lopen. Haar ontevreden zure gezicht deed mij besluiten slechts met een zonnig, bevoorrecht gevoel weg te fietsen.
Ik denk aan de velen die ik heb ontmoet in de Surinaamse goot en in de smerige cellen van het Psychiatrisch Centrum Suriname. Ik had graag solidair met ze willen zijn, maar na tien jaar Suriname, heb ik één belangrijk inzicht verkregen: ik heb met alle geweld de gouden lepel, die ik met mijn geboorte heb meegekregen, uit mijn bek willen trekken. Dan heb ik het ook over het verkwanselen van mijn talenten. Mijn harde val zie ik als een bolwassing van God hiervoor. Voor mij staat nu rotsvast: Mijn Nederlands paspoort inleveren doe ik nooit; deze gouden lepel laat ik mij nimmer ontnemen, ook mijn kinderen niet! Een Surinamer met een blauw paspoort zei troostend bij mijn vertrek: “Dat je van hier bent, staat buiten kijf; maar je bent nu eenmaal Europees gecodeerd.”
Iwan Brave – Lees meer ontboezemingen op iwanbrave.blogspot.com
Ai-boi torie di….naar mijn gevoel, Su. de schuld geven van jouw falen (geestelijk, uiterlijk, enz. enz…….come up man.
Zet van tijd tot tijd een andere bril op..mi-boi.
Maak melding
Hé,
‘A-no-smeer-boeng’. Over het algemeen wil ik als schrijver niet reageren. Ik trek duidelijk een lijn. Ik schrijf, het publiek reageert, hoe pijnlijk het ook is voor de schrijver. Maar laat ik voor dit keer één ding voor eens goed duidelijk maken: “MIJN VERSLAVING/UIGLIJDEN IS 1000 PROCENT MIJN EIGEN SCHULD”. Maar dat neemt niet weg dat ik niet over feitelijkheden kan schrijven. We moeten minder gevoelig worden t.a.v. Suriname. Moge volgende opmerking veel goed maken: zonder Suriname was ik niet die schrijver die ik nu was. Dat neemt niet weg dat je als mens tot bepaalde inzichten voor jezelf komt.
Tan Bun!
Iwan Brave
Maak melding
Het was niet de bedoeling reactie van jouw zijde te ontlokken….maar mijn reactie ging uit van enkele zienswijze/denkwijze uit het verhaal.
Tan-Bun…. and be your self… brother.
Maak melding
Iwan
knap van je dat je hierover durf te schrijven. De almachtige God is onze enige redding in ons leven hier op aarde.
Heel veel succes in je verdere leven en geloof dat God met je is.
Gods zegen.
Maak melding
Je bent een sukkel, echt waar! Alle mensen hebben de verantwoordelijkheid gedragen, behalve jij!!!!! Als dat nu de diamanten lepel moet zijn….of zoiets….mijn Nederlands paspoort…God please……dan heb ik niet veel om dankbaar voor te zijn.
Maak melding
@@gje Natalia je hebt altijd van die rare opmerkingen,grontapu na assy tere tie de ay way so tamara way so,
God weet ben jij de volgende,een ieder zijn beproeving.als Iwan het eruit wil of elders hulp wil zoeken is het zijn volste recht ,maar als blakaman zijn jullie gauw
geneigd de anderen de grond in te boren
San kon ie no tak na Bouta schuld.
krabu.
Akuba
Maak melding
neen,je Nederlands paspoort zal je niet inleveren,dat ontneemt je de kans verder te profiteren.
Get A Live Iwan,je ging terug naar Suriname om hoger op te komen or what so ever,waarom zoek je de schuld niet bij jezelf.
Je geeft de Surinaamse en de Nederlandse samenleving de schuld van je eigen falen.
Bah soekoe Bah Fini Bah Tjarie.
Kom maar lekker weer hier om verder te profiteren van de Nederlandse welzijn staat,want naar Suriname gaan om je om hoog te werken is blijkbaar te hoog gegrepen voor je.
toedeloeeeeeeeeeeeeeeeeeee.
Maak melding
iwan,
het doet me goed te lezen dat het stukje bij beetje beter met je gaat.Of je nu wel of niet met een gouden lepel in je mond geboren bent,elk mens moet voor zichzelf doelen stellen in het leven en trachten die te bereiken.En wie zei dat dat zo gemakkelijk is?Succes en geluk gewenst.
Maak melding
Voor de dongkaws onder ons,
Iwan Brave is een SURVIVOR!
Maak melding
He Iwan,
Ik vind het byzonder knap dat je over je verslaving durft te praten hoewel ik vind dat je toch nog wat inzicht in je verslaving zou moeten proberen te ontwikkelen. Het leest een beetje alsof jij de reden van jou verslaving bij anderen legt…..het zal wel niet jouw bedoeling zijn. Anyway blijf schrijven
Maak melding
Nr 6. Akuba… ik zeg dat het de schuld van Bouterse is.
Rede waarom….Is… dat hij geen >>>> Pres
Maak melding
aanvulling…soso lafu nr. 11..schuld van Baas.B…omdat hij geen Pres…geworden is.
Maak melding
Ach soso..lafu je grootste onzin.
doe wat om mensen uit een vervelende situatie halen wat heeft pres hiermee te maken.Ga slapen.
Bouta is een bizonder mens He.??????
dankzij zij jou is hij zo populair.
Akuba
Akuba
Maak melding
Nr.13… Akuba ”mag ik inspringen voor soso-lafu”.
Naar alle waarschijnlijkheid zit er toch een stukje waarheid in de “Grap”.
Misschien was Iwan (anderen ook) anders gaan denken..als hij daadwerkelijk Pres…was.
Kijk de wijze hoe er op dit moment richting gegeven wordt is duidelijk richting Holland…Dus let op… ik heb het hier niet over Iwan.
Maar politiek is er een >>>> richting en dat is duidelijk..Holland..dus vaak mag jij Suri’s niet kwalijk nemen…(of wel)..als er een reactie uitkomt dat vaak zonder enig nadenken als een automaat eruit floept…
Dus… jij weet maar nooit zo ik zeggen.
Maak melding
Geachte redactie,
Wat ik deze naïeve jongeman zou adviseren, wil hij zijn situatie beter begrijpen, is zich te gaan verdiepen in de strijd van Louis Doedel. Misschien is dat de boodschap van Anana geweest, welke hij nog niet begrepen heeft.
En niet omdat datgene waar hij mee bezig is geweest in Su, te vergelijken is met wat Kameraad Doedel meegemaakt heeft, maar om een indruk te krijgen wat deze vrijheidsstrijder Doedel in zijn leven meegemaakt heeft in het’s Lands Psychiatrische Inrichting (LPI)destijds, vanwege zijn strijd voor vrijheid en rechtvaardigheid voor zijn volk. En Desire Delano Bouterse is kind uit dit zelfde nest, dat heer Brave nu wel begrepen heeft.
Vanaf het begin was duidelijk dat deze heer Brave op een verkeerd spoor zat. Een jongeman die meer zou kunnen, maar die zich zo heeft laten misleiden, denkende dat hij dit Suriname zou aankunnen.
Ze zitten hier in Nederland, zwarte mannen en vrouwen, omhulst met een vals- superioriteitsgevoel, denkende dat zij even de zee kunnen oversteken om wat orde op zaken te gaan stellen als ‘zwarte meester’.
Laten zich lenen als verraders van het eigen volk en/of ras, verlengstukken van hun meester, in dienst van het racisme, om vervolgens het hazenpad te kiezen wanneer zij merken dat het ‘beestje over zee’ nu ook tanden heeft gekregen. Deze jongeman zou vroeg of laat struikelen, was duidelijk gezien de wijze hoe hard hij van stapel liep.
Een houding die je ook ziet bij Romeo Hoost, ‘kind van de meester’.
Hij liep bij zijn aankomst in Suriname, veels te hard van stapel, was totaal vervreemd van zich zelf, had een vals beeld mee gekregen van de politieke situatie aldaar en dacht vanwege zijn vals superioriteitsgevoel welke hij vanuit Nederland had meegekregen, dat hij Tarzan was. Maar hoop ik dat hij nu wat wijzer geworden is.
Bika a no ala sani san e brenki, na gowtu.
De strijd gaat onverkort door en de vrijheid is nabij. En als ze nou Brave heten of Hoost, niets en niemand dat dit Surinaamsvolk van zijn vrijheid kan afhouden.
WIJ ZULLEN OVERWINNEN !!!
VROEG OF LAAT!!!
Maak melding
Met respect heb ik uw verhaal gelezen meneer Brave. Van welke landsaard iemand ook is, het getuigt van enorm grote moed om zulke grove fouten en dwalingen publiekelijk toe te geven.
Niks lijkt mij erger dan te moeten toegeven door eigen domheden niet alleen jezelf maar ook je gezin te hebben meegezogen en ondergedompeld in narigheid.
Ik kan uit uw verhaal ook proeven dat de zure ervaringen voor u een echte leerschool zijn geweest en nog zijn.
Velen verzwijgen uit valse schaamte dit soort ervaringen denkende dat de buitenwereld toch slaapt.
Veel mensen zullen zich in dit verhaal herkennen. Of jaloers zijn, omdat zij het niet redden. U, meneer Brave, GEWOON ALS MENS! – durft aan te geven hoe e.e.a. volgens uw mening is fout gegaan en hoe u het redt weer van en met uw gezin te genieten van het leven. Proficiat. Het moet een eer zijn om u te kennen, want u geeft aan anderen aan, dat ook zij zich van dit soort evt. verslavingen kunnen losmaken als de wil daartoe er ECHT is. Want, uiteindelijk komt het neer op ZELF DOEN.
Er zijn meer verhalen van mensen die van alle kanten de reikende hand krijgen toegestoken, maar die niet gebruiken of erger nog MISBRUIKEN.
Het is me daarom te gemakkelijk en zou zelfs getuigen van hoogmoed, om een ander die dit durft neer te pennen te gaan bekritiseren.
Los van het feit of u Surinamer, gelovig, gestudeerd of wat dan ook bent; u toont een mens onder mensen te zijn.
Dat is een van de belangrijkste en grootste rijkdommen op deze wereld. Ik wens u samen met uw gezin het aller, allerbeste toe voor de toekomst.
Maak melding