donderdag, maart 28, 2024
HomeColumns‘Retour Amsterdam’

‘Retour Amsterdam’

-

Does Travel

Iwan BraveDoor Iwan Brave – “Best leuke stukken. Maar wat is het motief voor je weblog?”, oordeelde hartsvriend en Volkskrantjournalist Jeroen Trommelen als ‘testlezer’. Vrienden, kennissen en anderen op de hoogte houden, is het meest voor de hand liggende. Maar ben ik zo interessant? Ik kan moeilijk van mezelf zeggen: Iwán Brave is een begrip. Maar ‘niet geruisloos/roemloos’ van het schrijverspodium willen verdwijnen, klinkt net zo ijdel. Dat er geïnteresseerde lezers zijn, is zo goed als zeker. Dus ophouden van je marktwaarde, is ook legitiem (doch weinig geëngageerd).
Hoewel tal van motieven opborrelden, dompelde deze vraag mij weer in diepe overpeinzing. Want het gaat natuurlijk om dat ene essentiële motief, dat je uit angstpoeperij wegmoffelt. Ik bleef mezelf maar vragen naar het Grote Waarom? Dat krijg je als je erom heen draait, niet eerlijk en open bent! Dan ga op je zoek naar allerlei valide argumenten. Maar die blijven als oneigenlijk knagen en ga je gebukt onder zelftwijfel. Dus heb ik besloten dat ene motief prijs te geven zodat ík oprecht kan stellen dat mijn weblog werkelijke meerwaarde biedt. Dus bloot met die billen. Zie maar op mijn weblog. Al zeg ik het zelf: heerlijke billen!

Totaal herstel
Ik ben in Amsterdam voor ‘totaal herstel’ van zwaar verslaafd raken aan cocaïneroken. Aan de ‘blaka jonko’ – een mix met marihuana. Ik stak soms gerust zo’n twee tot drie gram coke per etmaal in de fik. Supergoedkoop die rommel in Paramaribo – wereldwijd de laagste prijs op die van producent Colombia na. Omgerekend vijf euro per gram, tegen vijftig in Amsterdam! Met geen mogelijkheid kon ik mijn lokale topsalaris in rook doen opgaan. Een overdosis bleef wonderbaarlijk uit.
Terwijl ik ogenschijnlijk nog volop functioneerde en ‘maatschappelijk aanzien’ had, gonsde onophoudelijk in mij: ‘going down, going down’. Zoals destijds die El-Al-Boeing boven de Bijlmer. En ik nam mijn 21-jarige Aucaanse vrouw, ons vijfjarig zoontje Daniël en zijn eenjarig zusje Heather-Leezza mee in mijn kamikazevlucht. We hebben het overleefd. Ternauwernood. Paradoxaal kon ik dankzij mijn ‘hoge tempo’ tijdig ontsnappen aan de vernietigende zuiging van een verslaving – ik had meervoudig dood kunnen zijn. Cocaïne is een jaloerse, compromisloze slet. Er is geen tussenweg. En de tol is eenvoudig te hoog: vernietiging van levens en talenten.

Vlucht per Midnight Express
De eerste verjaardag van ons Zwart Pareltje bracht ik – op medicatie van een politiebrigadier – ‘geestelijk gestoord’ door in het Psychiatrisch Centrum Suriname; een van satans vele kerkers, waaruit ik à la Midnight Express wist te vluchten.
De naam van de PCS-directeur spreek je uit als ‘koengkoeng’. Wel, het is me er een demonische beerput, met mensen als drekstof. Ik dank de Heer voor deze tijdige openbaring én participerende journalistiek in zuiverste vorm. Mijn devies is: als je toch diep in de shit gaat, geef je ogen dan goed de kost.
Met zestien man in één cel en zes stukken sponsmatras op een vloer, zo vies als die van de Centrale Markt, twee overvolle poepemmers, continue masturberende gekken en kwijlende, levende doden. Drievoudig achter slot en grendel, zonder wederhoor of recht om een advocaat te bellen. Geen woorden voor zo’n grove schending van mensenrechten in je geboorteland. Ik had al veel gezien als journalist, maar na tien jaar voelde ik bijna letterlijk de schellen van mijn ogen vallen. Het was een aardse bekering.
Na mijn ontsnapping ‘beloofde’ ik de PCS-directeur dat ik ooit zou schrijven dat hij zijn instituut oneigenlijk leent als verlengstuk voor de overvolle, eveneens mensonterende Surinaamse politiecellen. Bij deze. En dit is slechts de ‘proloog’.

Bureauklevers
De Surinaamse journaille kenmerkt zich door bureauklevers, die niet willen zweten en maatschappijschuw lijken – om maar het woord lui te vermijden. Dat terwijl het land gebukt gaat onder corruptie, politieke lamlendigheid, milieuvervuiling, seksueel kindermisbruik, tienerzwangerschappen, gewapende roofovervallen en Paramaribo inmiddels meer cocahollen heeft dan rattenhollen.
Over mijn machteloosheid dat ik het overgrote deel van de redactie met geen plamuurmes achter het bureau vandaan kreeg, zei ik, als duurbetaalde en daardoor extra gefrustreerde ‘chef binnenland’ van de Ware Tijd, tegen mijn baas: “Je kan me maar beter ontslaan, want ik voel me net een dure Mercedes die niet rijdt.”
Niet dat ik het daarop afschuif, maar het was zeker reden om extra stevig aan die duivelszoete Zwarte Hoer te lurken! Toen een collega mij poeslief bezorgd vroeg: “Waarom ben je eigenlijk gaan roken?”, echode haar vraag Tommy & Jerry-achtig in mijn hoofd en floepte slechts een cynisch lachje van mijn mond.

Recht zo die gaat
Ik heb voor mezelf een duidelijke keus gemaakt. Mijn gezin. Ook is het leven te kostbaar en wonderlijk en het lichaam daadwerkelijk een tempel. Ik kies voor de weg ‘terug’. Het mag een lange zijn, maar beslist geen omweg. Maar het zal niet lukken zonder hulp van anderen en zelfbespiegeling. Vandaar dat ik in Amsterdam ook heb aangeklopt bij zowel het Jellinek als een therapeute ‘voor traumaverwerking’.
Maar heb niet het trieste beeld van een rillende cold turkey. Integendeel. De zon en het leven lachen mij in deze Hollandse winter alweer volop toe. Michiel de Ruyter zou over mijn huidige koers zeggen: Recht zo die gaat. Maar storm loert buitengaats.

Verhoogd risico
Na diepe overpeinzing weet ik dat mijn weblog uiting is van geloof in mezelf, in zelfherstel. Met steun van de Almachtige en al het aardse. Ik wil hiermee ook de velen die om mij geven – en anderen – betrekken bij mijn proces naar recuperatie in breedste zin. Als committment, maar ook als – voor wie het kan gebruiken – een hart onder de riem.
“Maar mensen zullen je niet meer serieus nemen als je schrijft dat je in de Here bent!” zei een bezorgde vriendin. Maar zoals boezemvriend Pim de la Parra mij daaraan regelmatig herinnerde in het wererlddorp Paramaribo: “Liever dat ze over je fiets lullen, dan dat ze over je lul fietsen.” Alhoewel ik hier in Amsterdam – waar fietsers zich om God noch gebod bekommeren – op dit punt weer verhoogd risico loop.
Mijn vrouw zei laatst door de telefoon. “Ik wil dat Heather-Leezza haar tweede verjaardag viert met haar vader.” Mijn mooiste deadline ooit.

Iwan Brave

Iwan Brave, journalist, is na tien jaar van remigratie door familie teruggepost naar Amsterdam. Zo ontkwam hij aan de vernietigende zuiging van de drugsscene in Paramaribo. Zijn verslaving ervoer hij ook als ‘participerende journalistiek in zuiverste vorm’. Hij is in Amsterdam voor ‘totaal herstel’ en brengt verslag uit op zijn weblog ‘Retour Amsterdam’: iwanbrave.blogspot.com

opening
Fernandes Express
KASSAV LIVE in Rotterdam

14 REACTIES
  1. Nou Brave, ik gun je het beste heet je weer welkom in Nederland, toch moet ik even kwijt dat openhartigheid soms als een boemerang werkt dus weet wat je doet.


    Maak melding
  2. Blijf niet te lang bij de Jellinek want ze doen aan werkverschaffing door hun clienten in het bos te houden om zo zelf werk te hebben.
    Vergeet ook niet dat niet iedereen tekoop kan lopen met zijn verslaving zoals Herman Brood.
    Je weet hoe conserfatief mensen kunnen zijn als het hun uitkomt.


    Maak melding
  3. Saang!?!?!?
    En toch was je geen fan van Bouta…..zal dat nu door deze verslaving anders zijn Iwan?
    Misschien zie je bepaalde zaken nu helderder:-)


    Maak melding
  4. Het is makkelijk de Surinaamse maatschappij de schuld te geven van je bijna verslaving ,ondergang or what so ever Iwan,voor jou geld Bah Soekoe Bah Tjarie.Wil je soms van een politiecel een hotelkamer maken?
    Ik werk met drugsverslaafden,ook hier in Nederland,wordt er een hoop troep verkocht aan die arme sloebers,voor 5 euro krijgen ook hun vreselijke troep naar binnen dus,waag het niet ook in Amsterdam toe te geven aan de verleiding mie boi.

    Go For It Iwan denk aan je gezin.


    Maak melding
  5. Wat is het nut om ons deze info te verschaffen? Ga toch lekker mailen met je eigen familie en vrienden Denk je dat we hierdoor respect voor je krijgen. Je bent gewoon triest!!!!!!!!!!!!!!


    Maak melding
  6. Meneer Brave, leuk dat Jeroen Trommelen weer aangehaald wordt. Waren het destijds niet de Nederlandse journalisten (het witte establishment) dat u toen deed besluiten de Surinamers met uw pennevruchten te verrijken? Veel bombarie en geleuter en toen hoorden we niets meer. Ik moet u zeggen dat het een ding is dat u een Blog volschrijft met ervaringen met Crack en wit en weet ik veel over Jellinek en zo, but I don’t give a rats’ass, een site als waterkant.net zou beter moeten weten, want wat heb ik nou te maken met u persoonlijke frustraties en issues die slechts door een psychiater verholpen kunnen worden? Niets, evenmin ik toen iets begreep van uw frustraties hier in Nederland, want ach, u had mensen als Trommelen die toch hielpen om aan geld te komen en zo, en nu hoopt u op een come-back als roman schrijver, die down en out is geweest en nu luctor et emergo? hahahahahaha


    Maak melding
  7. mi boi bravoe,

    misschien moet je goed in de spiegel kijken

    je zult dan merken hoe diep triest en belachelijk je jezelf hebt gemaakt door die p’tattata’s te leveren wat ze ze graag willen.

    ongenuanceerde poep-journalistiek

    dom apie dat je bent!


    Maak melding
  8. Niet te veel zeuren..zeg gewoon ik ben een junk.
    Drugsgebruik heeft geen excuus, jij weet waaraan je begint, er zijn voorbeelden genoeg
    Daarom heeft mooi praten geen zin.

    Dan is Aboi klaar.


    Maak melding
  9. Welkom Terug
    Blijf vooral jezelf en escandaloso !!!
    Ya tu sabe !!!
    Nooit vergeet ik wat je voor me hebt betekent toen ik jonger dan nu was …
    Hoop dat je wat meer rust gaat vinden en dat je niet meer aan de verslavende middeltjes gaat ….

    Groet


    Maak melding
  10. Ik hoop voor je dat je de draad weer kan oppakken. Hou de moed erin. Geef niet op wat er ook gezegd wordt door een aantal negatievelingen hier op de site.
    Veel geluk en denk vooral aan je gezin.


    Maak melding
  11. Negatievelingen, neen hoor Suri omdat meneer Brave verteld over zijn zieleleed en hartepijn? Negatieve dingen zijn door de heer Brave zelf naar voren gehaald. Om de mensen van de Surinaamse krant waarvoor hij werkt de schuld te geven van zijn probleme met crack? Dat is ten hemels schreiend, om als 40 jarige man een 21 jarige vrouw te hebben, die je dan ook van al haar jeugd beroofd, dat je in de gevangenis beland en dan de schuld tracht te schuiven op de gevangenis zelf? Bangkok Hilton boek je niet op ebookers.com maar via een ander reisbureau. Dus de mensen die hier gezegd hebben dat de heer Brave kracht en wijsheid nodig heeft om zijn verslaving de baas te blijven hebben gelijk, maar een junk blijft altijd een junk en een mens zonder geweten die alles doet om zijn verslaving te rechtvaardigen, Gellof me ik weet waar ik over praat, ik heb het van dicht bij meegemaakt, en ik zou dat mijn ernstigste vijand toewensen. Voor de arme mevrouw Brave hoop ik dat er gauw verbetering in haar situatie komt, en voor de heer Brave….een helpie papa, elke verslaafde heeft hulp nodig en hij is er een, ten voeten uit.


    Maak melding
  12. Ondanks die shit die hebt gepoept op sranan ter vermaak van jou witte publiek hoop ik dat er een wending in je leven komt en dat je gaat inzien hoe oer stom je bent geweest in de eerste plaats ten opzichtte van je zelf.

    het leven kun je keren sukkel
    blijf van die witte rotzooi af

    dus
    fas fa a fas fa:
    power!

    a.


    Maak melding
  13. hopelijk gaan ook ander zwarte journalisten (zoals bijvoorbeeld Nina Jurna) die op pad gestuurd zijn door hun witte bazen de realiteit onder ogen zien (hopelijk is het niet nodig om om eerst diep te vallen)


    Maak melding

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

LAATSTE BERICHTEN:
TOP SITES