vrijdag, maart 29, 2024

Tina

-

Does Travel - naar Suriname

Door Chris Polanen – Op stal Norbert, de manege waar ik veel van mijn vakantiemiddagen doorbreng, maak ik kennis met Tina, een Zwitsers meisje. Ik schat haar een jaar of zestien. Een korte, tengere gestalte met een fris gezicht. Ze heeft donkerblond haar dat voorin kort geknipt is en achter uit dreads bestaat. Veel Indiaans uitziende armbandjes en kettinkjes. Ze praat nog wat onwennig Engels. Spaans en Portugees gaat haar beter af, zegt ze.
Ze vertelt mij en mijn vriend Tony, de manegehouder dat ze met haar hond door Zuid-Amerika reist. Met rugzak, liftend of met de bus, alleen over land of water, niet met het vliegtuig. Ze is al in Chili, Bolivia, Peru, Brazilië en Frans Guyana geweest.
Tony en ik zijn met stomheid geslagen. ‘Dat is GEVAARLIJK!’, zeggen we bijna tegelijkertijd. Ik zie aan zijn gezicht dat bij hem dezelfde gruwelbeelden naar boven komen als bij mij. Tina kijkt ons aan met een frisse glimlach.’Waarom?’vraagt ze. ‘Waarom!’ roepen we. Tony en ik kijken elkaar aan.
‘Er kan overal wat met je gebeuren, ook als je thuis blijft,’zegt Tina en kijkt ons aan alsof wij belachelijk overbezorgd zijn. ‘Ze heeft gelijk Tony,’zeg ik,’de meeste dodelijke ongelukken gebeuren thuis, las ik laatst.’ Tony schudt zijn hoofd. Als vader van drie dochters is dit voor hem een verontrustend verhaal.
Ze legt uit dat ze al sinds haar 17e zelfstandig woont en in Europa is begonnen met reizen. Vanuit Spanje vertrok ze met haar zus en twee honden, die ze daar uit het asiel hadden gehaald. Vanuit Chili begonnen ze hun reis naar het noorden. Na bijna een jaar was haar zus teruggereisd naar Zwitserland, zij was nu al een paar maanden alleen onderweg. Een van de honden was ze in Brazilië kwijtgeraakt.
Tony en ik kijken elkaar aan. We hebben geen keus. We moeten haar nu wel aan een kruisverhoor onderwerpen.
‘Hoe oud ben je?’ ‘Tweeëntwintig.’
‘Ben je nooit lastig gevallen?’ ‘Nee, niet echt, een Boliviaanse politie agent wilde mij ooit naar huis meenemen en een Duitse vrouw waar ik voor werkte, wilde mij ooit slaan. Ach het mocht geen naam hebben.’
‘Nooit ziek geworden?’’Nee, wel eens verkouden.’
‘Mis je je zus niet?’ ‘Alleen als ik een land verlaat. In elk land leer je wel snel nieuwe mensen kennen.’
‘Waar verblijf je nu?’Bij een Nederlandse man die ik in Frans Guyana ontmoet heb, maar dat is maar tijdelijk. Ik zoek naar een plaats waar ik de kost en inwoning kan verdienen.’
‘Waar ga je nu naar toe?’ ‘Via Guyana wil ik terug naar Brazilië en van daar uit weer door naar het noorden.’
‘Guyana! Guyana is levensgevaarlijk voor een vrouw alleen!!’ ‘Ach in Frans Guyana zeiden ze: ga niet naar Suriname, dat is levensgevaarlijk. Valt ook wel mee.’
‘Word je in Suriname niet door mannen lastig gevallen?’Ach er wordt geroepen, maar dat is in heel Zuid-Amerika zo. Laatst ging ik even naar de winkel en werd ik binnen vijf minuten vijf keer geroepen. He rasta, roepen ze hier allemaal.’
We besluiten haar te helpen met het zoeken van een verblijfplaats en werk.
‘En we zullen voor je bidden,’zeg ik,’je bent toch wel een echt persoon en geen geest?’
Ze lacht. Het is de lach van een meisje, een onschuldig meisje.

(wordt vervolgd)

Chris Polanen – [email protected]

opening
Fernandes Express
KASSAV LIVE in Rotterdam

8 REACTIES
  1. A mang die’s Polo, Jogoe!joe lobi ding wittie oema tori.

    Mi no sabi if na lobi ifoe sang, ma affin.
    Ma loekoe boeng, waka nanga koni.
    Kan di as sma di lokoe wang preci foe trong koneging.

    Tang boeng.

    Perro v/d Speurhondenclub.


    Maak melding
  2. He Tina is een CIA agent ze noemen ze wetgirls. Jaja uit Zwitserland en ze kan geen Engels wel Spaans en Portugees? opgeleid voor Zuid Amerika en zo kan ze “onzichtbaar” blijven.


    Maak melding
  3. leuk verhaal Cris. Maar we willen liever verhalen over Surinaamse meisjes, die zo leuk en dapper zijn horen.
    We worden hier in Nedrland al genoeg gedwongen om die blanke meisjes te bewonderen. Ik ben echt niet nationalistisch, maar deze site is toch voor en door Surinamers en Surinaase Nederlanders?


    Maak melding
  4. Leuk verhaal Chris. Leuk verzonnen ook, want zo gemakkelijk reizen is het niet met een hond. Laatstaan met 2. Zelfs niet in het Caraibisch gebied. Inentingen enzo.
    Was het een pitbull, een tekkel of een dobermann. Of gewoon zo eentje die we thuis in su vastbinden, die hard blaft als hij je niet kent maar als je dichterbij komt alleen maar kwispelt. Zo een die blij met een beetje normale aandacht.
    So my friend Chris, een column schrijven is 1, een verhaal verzinnen is iets heel anders.


    Maak melding
  5. Beste She

    Zoals je misschien weet ben ik
    dierenarts. Ik heb de papieren van deze hond gezien en de inentingen waren prima in orde.
    Er was geen reden waarom deze hond niet zou kunnen reizen.
    Zoals al mijn verhalen is ook dit verhaal echt gebeurd.Ik beschrijf wat ik meemaak in Suriname, niet meer en niet minder.

    Chris Polanen


    Maak melding

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

LAATSTE BERICHTEN:
TOP SITES