vrijdag, maart 29, 2024
HomeColumnsLaat over straat

Laat over straat

-

Does Travel - naar Suriname

Door Chris Polanen – Het is een uur ’s nachts. Het was weer gezellig bij het VAT, maar zelfs een Euro –Suri raakt op een gegeven moment uitgekletst en het is tijd om huiswaarts te keren. ‘Ga liever met de taxi,’had mijn moeder gezegd,’dat is veiliger.’
Op mijn leeftijd wordt dit soort moederlijk advies echter vrolijk weggewuifd. Van het VAT naar mijn ouderlijk huis aan de Julianastraat is een wandelingetje van nog geen tien minuten. Ik ben toch al een grote jongen? Dat stukje zal ik wel overleven.
Ik ben het VAT nauwelijks uit of er komt een jonge man op mij aflopen. Hij spreekt mij aan in het Sranang tongo. ‘Hoe gaat het? Hoe gaat het?’ Een zwerver. Hij is lang, heeft een gespierd lichaam en opvallend knap gezicht voor iemand met een levenswijze die doorgaans niet erg gezond is. Ik wil hem voorbij lopen. ‘Jij bent toch die paardenman?’vraagt hij. Ik twijfel, ken ik hem misschien toch? Hij wijst met twee wijsvingers op zichzelf.’ Ken je mij niet meer?’Jij bent toch die paardenman uit de Julianastraat?’Hij kent mij kennelijk wel. Ik kijk nog eens goed. Ik vergeet geen gezichten, maar ik kan het zijne echt niet thuisbrengen.
Nou ja, het is ook alweer twintig jaar geleden dat ik te paard door de Julianastraat reed. ‘Ik ben ook van de Julianastraat.Je kent mij toch?’zegt hij en grijnst een verassend goed gebit bloot.’Heb je een soft voor mij?’luidt zijn voorspelbare verzoek. Ik geef hem een dollar en vervolg mijn weg.
De weg langs de palmentuin is stil. Een jongen fietst mij tegemoet en passeert mij. Nadat hij gepasseerd is, keert hij en fietst mij van achteren weer voorbij. Dan keert hij weer en fietst mij weer tegemoet. Hij kijkt mij niet direct aan, maar als hij passeert vraagt hij:’Wil je …..?’Ik versta hem niet.’Hm?’vraag ik en vertraag mijn pas. Hij keert weer om, fietst langzaam langs mij heen en vraagt weer’:’Wil je…?’ Weer versta ik het laatste woord niet, maar ik realiseer mij dat ik niet wil. Wat er ook aangeboden wordt. Ik maak een afwijzend gebaar met mijn hand en hij fietst door.
Ik nader de hoek van de Julianastraat. Op de hoek staan twee vrouwen. Ze hebben heel korte rokjes aan, die onwaarschijnlijk lange, slanke benen blootgeven. Hoertjes op de hoek van mijn straat? Tja, het is niet meer de straat die het was toen ik er twintig jaar geleden woonde. Als ik naderbij kom realiseer ik mij dat er iets niet klopt.. De lichamen hebben alle rondingen die je graag ziet bij een vrouw, maar de gezichten zijn te mannelijk. Ze kijken mij aan met een blik die afwachtend is, maar ook een beetje uitdagend. Ik versnel mijn pas en loop ze snel voorbij. Achter mij hoor ik wat opmerkingen die ik niet kan verstaan. Ik trek mijn schouders op en verhoog mijn tempo nog wat. Nou ja, overal ter wereld schijnt er een markt te zijn voor deze vorm van nachtelijke transacties. Ook in Suriname. Zelfs in mijn straat.

Ons huis is in het begin van de Julianastraat, ik ben bijna thuis. Als ik de naar poort loop hoor ik:’Je loopt als een gangster’. Er komt iemand aanlopen. Ah, gelukkig, een bekend gezicht. Hij is van mijn leeftijd, woont verder op in de straat, lacht en groet altijd. Een sympathieke kerel. We wisselen beleefdheden uit. Hij informeert naar mijn broers en zus. Als ik aanstalten maak om de poort open te doen, zie ik zijn gezicht veranderen. Hij kijkt alsof hij plotseling heel erge pijn in zijn buik heeft.’Heb je niets om de zwakke broeder te ondersteunen?’Hij wrijft over zijn buik. In twintig jaar is er veel veranderd.
‘Sorry ik heb geen kleingeld meer,’zeg ik. Het is de waarheid.
‘Ik ga dood van de honger,’zegt hij en trekt zijn T-shirt omhoog,’ zie je niet hoe plat mijn buik is?’
Er komt een six-pack te voorschijn dat ik, ondanks mijn dagelijkse buikspieroefeningen, nooit zal krijgen. Ik schud mijn hoofd en leg mijn hand op de poort.’Ik heb echt niets,’zeg ik.
Hij vouwt zijn handen onder zijn kin alsof hij gaat bidden.’Ik verzoek je…. , ik verzoek je.’
Jezus.Ik kijk om mij heen. De straat is verlaten. De gewone burgers slapen en ik benijd ze.
‘Ik kijk boven of ik wat heb,’zeg ik en open de poort. ‘Maak je ouders niet wakker, hoor,’ zegt hij terwijl ik de trap op loop. Ik schud mijn hoofd. Denkt hij dat ik gek ben? Boven pak ik wat kleingeld en ga het balkon op.
Hij zit aan de overkant van de straat op de rand van het trottoir met zijn hoofd in zijn handen. Ik gooi het geld naar beneden.Hij springt op en grabbelt het van de straat.
‘Thanks, thanks,’zegt hij zacht en loopt haastig weg. Ik kijk uit over de slapende Julianastraat.
Mijn buurt is veranderd. Ze is ruig en onvoorspelbaar geworden. Maar ach, ik hou nog steeds van haar.

[email protected]

opening
Fernandes Express
KASSAV LIVE in Rotterdam

14 REACTIES
  1. Wat was het verhaal van dhr. Polanen toch spannend ik dacht dat zij hem zouden beroven. Gaat u toch niet meer zolaat naar huis? Als iedereen slaapt, wie komt u dan helpen als u eens roept om hulp? Zolaat gaan ze tegenwoordig ook niet meer naar buiten om te helpen. Als uw buurt verandfert is dan kunt u zich voorstellen dat ook de mensen veranderen


    Maak melding
  2. Inderdaad wat spannend dit verhaal van de
    heer Polanen.Ik dacht echt ook dat het een roofoverval zou zijn maar ben toch blij dat,
    dit niet het geval was.Gaat u voortaan toch niet meer zo laat over straat.Over die heer die u sprak ik denk dat hij ook daar ergens in de buurt moet wonen.

    Hana


    Maak melding
  3. Wat een lef had u toch,terwijl u toch wel weet of moest weten,dat er veel straatrovers rondlopen zowel overdag als s’nachts?
    In gedachten liep ik mee met u,heb ook aan de Julianastraat gewoond,en aan de Crommelinstraat,dus ik wist precies de route dat u liep,zo langs de palmentuin (kreek).

    Nogmaals u heeft wel lef gehad en geluk; dus niet meer doen man ik vond het wel een spannend verhaal;gelukkig met een goede afloop.


    Maak melding
  4. Dag mijnheer Polanen,

    Ik geniet altijd ontzettend van uw belevenissen. Terwijl ik ze lees, visualiseer ik en beleef alles met u mee. De spannende,leuke en soms lastige situaties zoals je dat als Surinamer ook oprecht kunt beleven. Dank u, opdat ik van uw kwaliteit moge genieten. Ga zo door! Succes en tot het volgend avontuur…..


    Maak melding
  5. ik zat toch even angstig op mijn stoel bij het lezen van bovenstaand verhaal. heel spannend en zelf een beetje eng. jammer is dat het ook nog heel realistisch is voor de gang van zaken in Suriname. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt als de heer Polanen en heb ook de tijd gekend toen het zoveel beter was in het land. maar zoals Polanen zegt en dat blijf ik ook bij. het blijft mijn swietie sranang


    Maak melding
  6. waarschuwing voor de dames!Laat je niet meeslepen door het verhaal van dhr.Polanen.Hij is een maal een TORIMANG,kan heel goed de boodschap overbrengen.Een avondjestappen mot kunnen ,maar in gezelschap met een bodyguard!


    Maak melding
  7. Ik geniet ook heel erg van de verhalen van de heer Polanen. Echter kan ik mezelf niet vinden in de de benaming “Euro-suri”. Je bent een surinamer of je bent het niet.


    Maak melding
  8. Hoi Hr.Polanen
    Ik heb net als de andere reageerders ook erg genoten van uw verhaal. Heel spannend, het leek wel een fragment uit een thriller verhaal. Terwijl ik las, dacht ik steeds: ´ik hoop niet dat hij is beroofd´! Maar gelukkig bent U die avond veilig naar bed gegaan en is uw liefde voor die buurt (en dus ook Sur.) nog even sterk gebleven. Ik woon zelf in Suriname en het geval dat u meemaakte met die laatgenoemde man is een veel voorkomende. Het zijn meestal junks die eerst een heel beleefd gesprek voeren om daarna onbeschaamd naar een kleinigheid vragen;hoogstwaarschijnlijk niet om een broodje te kopen maar een jointje! Tja, ik ben wel blij dat ik me wel redelijk veilig voel in m´n land(natuurlijk bij uitzondering van gevaarlijke tijden/buurten).
    Dan wil ik u allen in Ned. nog welkom heten in Switi Sranang, maar neem liever het zekere voor het onzekere…..Pak de TAXI!!!

    Groets uit SUR!!
    Missy


    Maak melding
  9. Beste Lezers

    Bedankt voor jullie leuke(en bezorgde)reacties.Ik had niet verwacht dat mijn verhaal zo veel los zou maken. Tja,achteraf was het misschien niet verstandig om dat wandelingetje te maken, maar het blijft moeilijk om toe te geven dat de buurt waar je opgegroeid bent gevaarlijk is geworden.
    Toen ik een andere keer laat van het VAT kwam, heb ik toch maar een taxi genomen.

    Wat de term Euro-Suri betreft: toen ik die voor het eerst hoorde moest ik heel erg lachen en al vrij snel begon ik mijzelf zo te noemen.Een beetje zelfspot vind ik belangrijk in het leven.
    Wie of wat nou eigenlijk een Euro-Suri is? Dat mag iedereen voor zichzelf beslissen.Ik
    vind dat de term goed bij mij past.

    Chris Polanen


    Maak melding
  10. Een UEro Surinamer is een Surinamer die vanuit Holland op vakantie naar Suriname gaat met een portemonee vol met UEro’s.:)

    Leuk dat u reageert op de reacties hr Polanen.
    Wat Missy schrijft over de beleefdheid van de “zwervers” doet mij denken aan mijn bezoek aan Sure na 28 jr afwezig te zijn geweest.ik werd heel uitbundig door een vrouw gegroet,zo van ken je mij niet meer,wij woonden toch in dezelfde straat etc.je zou zweren,dat het waar was,uit beleefdheid zei ik “zou wel kunnen,maar kan mij daar niets van herinneren” waarop ze zei,kun je mij niet helpen aan wat geld voor medicijnen,ik moet naar de apotheddk,maar kom geld tekort etc. De fam.lid waar ik mee samen was, trok mij weg,omdat hij deze vrouw herkende,omdat zij deze grap ook eens met hem had uitgeprobeerd. Wel zielig toch,dat Suriname er nu zo voorstaat…jammer toch.!


    Maak melding
  11. Hallo Chris.Wat een goed verhaal man.Ik zat echt in spanning.Maar gelukkig is jou niets overkomen.Ik ben ook van de Juliana straat.Ik zie jou nog lopen als kleine leuke dogla jongen.Ik ken jou familie heel goed. Jou grootvader was organist in de kathedraal.Groeten
    Reginald


    Maak melding
  12. Mijnheer Polanen,
    Vroeger…. toenik nog een klein meisje was… werden er heel wat anansie tories verteld. In sommige gevallen bleken enkele van de verhalen zo een beetje op waarheid te berusten. Dit laatste betreft de Yorka’s,
    leba’s en de bakru’s die ‘snacht hun tour deden etc. etc. Velen van ons hebben deels, hierin geloofd en gehoor gegeven aan de waar-schuwingen van onze ouders.(Of deze ervarin-gen daadwerkelijk zijn opgedaan, laat ik ge-heel aan elk één over). Tot op een bepaalde
    hoogte punt in ons leven. Je leven bestaat echter uit fases en in elke fase ontdek je weer wat door te ervaren. Ieder mens maakt deze verandering mee.Elke generatie heeft zo zijn eigen tijd. Uw ervaring en het advies van uw moeder, brengt mij ineens weer op de vraag “waar zijn die bakru’s en leba’s etc., van toen gebleven?”….wellicht is het aan mij voorbij gegaan. De tijd van leba’s op straat i/h nachtelijk leven, heeft een andere wending aangenomen.Mr. Polanen, z.a. een vorige lezer al schreef, zeg ik; “welkom in de realiteit”., en ga zo door met uw ontdekkingen met ons te delen.


    Maak melding
  13. hoi,

    Uw verhaal is ontzettend spannend.U moet van geluk spreken dat u niet beroofd bent van uw eigendommen.Maar dit zijn tegenwoordig heel erg normaal geworden in de samenleving.
    Je bent niet meer veilig op straat, of je nou in de auto bent of te voet of in de taxi.Overal en op elk moment kan je beroofd worden.

    vraag is alleen hoe zou je dit kunnen verminderen.
    Op zo’n manier zullen toeristen bang worden het land te bezoeken.
    En dat kost 350.000 euro per vlucht(klm) die meegenomen wordt en daar wordt geconsumeerd.Enorm veel geld!!!!!!!!!!!!!


    Maak melding

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

LAATSTE BERICHTEN:
TOP SITES