PARAMARIBO, 13 jan – Voorzitter Roy Adama van de vakcentale C-47 houdt het voor gezien na veertig jaar onafgebroken vakbondswerk. Het roer van Suriname’s invloedrijkste vakcentrale wordt overgedragen aan een jongere leider. “Het is de hoogste tijd”, aldus Adama, die maar liefst negentien hoogtepunten heeft meegemaakt en maar één dieptepunt.
“De periode december 1982”, zegt Adama. Vakbondsleiders en anderen werden bij bosjes opgepakt en doodgeschoten. Die zwarte bladzijde blijft drukken. Toch is Roy Adama over het algemeen tevreden. Er is veel gerealiseerd voor de werkende klasse. Nog enkele decennia terug waren cao-boekjes ondenkbaar en werden slechts verenigingen officieel toegestaan.
Suriname telt nu zeven vakcentrales en ruim tweehonderd vakbonden. Dat is dan ook weer de grootste zwakte, te veel eilandjes en te weinig georganiseerd. Adama betreurt dat, want “de totale achterban van de vakcentrales hunkert naar eenheid”. Daar ligt de kracht van de factor arbeid. Zijn ideaal is één vakcentrale met twee werkarmen, één voor de publieke en één voor de private sector.
