maandag, maart 18, 2024
HomeColumnsClosure

Closure [COLUMN]

-

De Nationale Carrierebeurs

Door Usha Marhé – Het afgelopen half jaar zijn drie dierbaren uit mijn leven naar yanda sey vertrokken. R. (46) wilde voor het slapen gaan nog even op de pc werken, hij nam een lekker bordje eten mee. De volgende ochtend vond zijn echtgenote hem, zittend voor de computer. Het leek alsof hij in slaap was gevallen. Twee maanden daarna overleed P. (50), de man van wie ik de afgelopen negenentwintig jaar heb gehouden. Een maand geleden belde de echtgenoot van vriendin C. (44) om te vertellen dat zij in de nacht in haar slaap was overleden, als gevolg van een slopende ziekte. Elke keer was ik compleet van slag, en dan kan ik niet schrijven. Ik heb de tijd genomen om het verdriet over het heengaan van vriendin C. te verwerken. Daarom heeft u mijn columns de afgelopen weken even moeten missen.

Gelukkig heb ik iedere keer een gevoel van ‘closure’ kunnen bereiken. Dat kon ik doordat ik van alle drie wist waarom en hoe ze zijn overleden, ik bleef niet met twijfels of vragen achter, ik kon goed afscheid nemen. Deze persoonlijke ‘behoefte tot afsluiting’ is zeer menselijk en ook belangrijk om verder te kunnen gaan. Daarom willen we als persoon, maar ook als samenleving, bij schokkende gebeurtenissen die inbreuk maken op ons lichaam en ons veiligheidsgevoel, zoals bij roof, moord, incest, aanrijding, verkrachting en diefstal dat de dader wordt gepakt en veroordeeld. Dat willen we vanuit een behoefte om te weten wat er is gebeurd, en vanuit een behoefte aan rechtvaardigheid, zodat we niet de rest van ons leven in wantrouwen en onzekerheid stranden. Anders lopen we emotioneel, mentaal, lichamelijk en spiritueel vast, we verliezen contact met de zingeving van ons bestaan, we leven in voortdurende angst omdat er niks meer vanzelfsprekend is.

In de dagen dat ik zo aan het rouwen was, gingen mijn gedachten voor de zoveelste keer ook naar Ravi Sohansingh (40). Net als de rest van Suriname maakte ik kennis met hem via de media. Ravi werd op donderdag 8 november 1979 in Paramaribo ontvoerd. Hij was zes jaar. Een of twee mannen liepen omstreeks half een in de middag het erf van de Zinniaschool binnen en namen hem mee.

Suriname was in shock. Voor het eerst in de jonge geschiedenis van het land was er iemand ontvoerd. En dan ook nog een kind, op klaarlichte dag, onder de neus van vriendjes en docenten vandaan. Wekenlang was deze ontvoering het belangrijkste onderwerp van gesprek. In de media werd intensief verslag gedaan van de zoektocht en over de ellende die de familie meemaakte. Via advertenties werd er om tips over de mogelijke ontvoerders gevraagd. Ravi was ongeveer 50 lange uren spoorloos. De ontvoerder maakten geen enkele keer contact. In dagblad de Vrije Stem werd beschreven hoe hij werd gevonden.

Na een anoniem telefoontje op zaterdagmiddag zetten de politie en de familie een grootscheepse zoekactie op touw en werd hij op het doorgegeven adres aan de Van Hattemweg gevonden. Zijn handen en voeten waren op de rug gebonden, zijn mond was dichtgeplakt met pleister. Hij lag half onder een kast, half onder een bed, in een donkere kamer in een verlaten woning. Drie dagen zonder eten of drinken. Hij was er slecht aan toe toen hij werd gevonden. Nog een paar uren en hij had het niet gehaald, zei de arts na onderzoek. Ravi was flink getraumatiseerd voor de rest van zijn leven. “Dit zal nog lang bij hem blijven hangen,” zei zijn vader in de krant.

Diezelfde vader werd drie jaar later op 8 december 1982 doodgeschoten. Wederom was Suriname in shock, deze keer door de ongekende omvang van wat sindsdien te boek staat als de ‘decembermoorden’. Robby Sohansingh was toen 37 jaar jong. Ravi, zijn zus, broertje en moeder moesten huis en haard achterlaten en uit Suriname vluchten. Een tweede, levenslang trauma voor het gezin.

Al die jaren vroeg ik me af hoe het Ravi was vergaan, hoe hij al dat leed had verwerkt, of hij een gevoel van closure had kunnen vinden. Zijn ontvoering had op mij als tiener zoveel indruk gemaakt dat ik in 1979 het krantenartikel uitknipte en bewaarde. Ik heb het nog steeds.

In de ontvoeringszaak is er nooit losgeld of iets anders geëist. Uiteindelijk werden er twee mannen opgepakt. De politie heeft nooit iets over hun motieven bekend gemaakt en vroeg (volgens de krantenberichten) de familie daar ook over te zwijgen. Over de berechting van deze mannen is er – voor zover ik weet – nooit een artikel gepubliceerd. In de samenleving werd gesuggereerd dat de ontvoering van 1979 en de moord in 1982 met elkaar in verband stonden. Of dat waar is, zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen.

In december 2010 zag ik Ravi tijdens de herdenking van de decembermoorden in de Rosakerk in Paramaribo. In de jongeman die stilhield voor de foto van Robby Sohansingh herkende ik de ogen van de kleine jongen van de foto uit de krant. Ik had niet de moed om hem aan te spreken. Hij straalde droefenis uit. Twee jaar daarna durfde ik het hem wel te vragen, toen ik hem wederom zag, tijdens de herdenking in de Mozes en Aaronkerk in Amsterdam.

Ravi is doorgegaan met leven, het is een groot wonder dat hij ondanks alles wat hij heeft meegemaakt normaal kan functioneren. Hij zet zich o.a. via zijn stichting No Man’s Land Foundation in voor “de ontwikkeling van onderwijs voor kinderen in achtergestelde rurale gebieden”. Maar zijn eigen verdriet is nog net zo onuitsprekelijk groot als destijds. Soms gaat hij naar de begraafplaats in Suriname, om bij zijn vader te zijn. Intussen is hij zelf vader. Zijn jongens zijn zijn oogappels, hij doet als hun papa enorm zijn best. Maar onverwerkt leed zoekt altijd een uitweg, het zet zich vast in je lichaam, het nestelt zich in je denken en handelen, het bepaalt je zelfbeeld, als zoon, als man, als vader, en onbewust speelt het mee in de opvoeding van je kinderen. Dat is ook bij Ravi het geval, en dat weet hij. Mede daarom was het ‘decembermoorden proces’ ook zo belangrijk, het bood de mogelijkheid op een vorm van gezonde closure. Na al die jaren was dat eindelijk binnen handbereik. De bedenkers en uitvoerders van de amnestiewet ontnamen hem echter die mogelijkheid. Via de amnestiewet werd zijn vader opnieuw vermoord.

Hoe bereik je dat belangrijke gevoel van afsluiting als het recht op closure je keer op keer wordt ontnomen, als er steeds weer zout in je wonden wordt gestrooid, als die wonden geen kans krijgen om te helen? De ogen van de kleine jongen in de foto uit het oude krantenartikel kijken mij vragend aan. Ik heb geen antwoorden voor hem.

©Usha Marhé

opening
Fernandes Express
KASSAV LIVE in Rotterdam

19 REACTIES
  1. Usha mijn compliment! Jij hebt het Goed verwoord!!!!! Dank je wel !

    Ik wacht op de Grote dag!!

    Geloof in een Opperwezen!!

    Justice will Prevail!!!!!!


    Maak melding
  2. Beste Usha,
    Ik heb je gemist.
    Mijn condoleances met het verlies van wel drie dierbaren in je leven!
    Je hebt een emotioneel zware tijd achter de rug en je bent nog in de rouw.
    Daarbij past de uitspraak: “Het leven gaat niet over rozen”, heel goed.
    Sterkte met de verwerking!

    Wat een intriest en somber verhaal over dat jongetje Ravi en later zijn vader!
    Aan de daders van de ontvoering (ik hoop dat ze dit lezen) wil ik zeggen: als je de ander de kans ontneemt om zijn trauma’s te verwerken staat het volgende trauma jou op te wachten. Maar dat zullen ze inmiddels wel weten.

    Nogmaals blijkt uit jouw column dat jouw verleden, jouw achtergrond, de weg in je leven mede bepalen!
    Maar de keuzes maak jij zelf!
    Ik ben ervan overtuigd dat uiteindelijk het recht zal zegevieren!
    Ik heb weer genoten van je column!


    Maak melding
  3. wat een ongelooflijk verhaal. Had nooit eerder van deze ontvoering gehoord. Maar ja, ik woonde toen ook in NL. Wat kan een mens toch veel meemaken. Hoop dat het nu wel goed gaat met hem en natuurlijk de andere families.

    Fijn Usha dat je dit in een column hebt verwerkt.


    Maak melding
  4. Wat een intriest verhaal, wel heel mooi verteld door Usha. Toch vraag je je af, hoe een mens ondanks de vele tegenslagen normaal kan functioneren……….God geeft waarlijk kracht naar kruis.
    Wens de heer Ravi het allerbeste toe voor de toekomst! Lots of lve and blessings to you and your loveones!!!


    Maak melding
  5. Te bedenken dat wij leven na leven dit soort werkelijkheden meemaken en ons toch weer niet laten inspireren om voor altijd het rad van dood en wedergeboorte te be-eindigen. Blijkbaar creert de dood van geliefden slechts een tijdelijke afkeer van het wereldse genot en slechts zelden het verlangen om voor altijd van deze ellende verlost te zijn. Vreemd ook dat de waarheid dat wie geboren is ook zal sterven ons weinig troost biedt, terwijl het misschien de enige waarheid is die voor 100% uitkomt en ook het meest zichtbaar is.


    Maak melding
  6. De Wijzen zeggen ook – wel moeilijk toe te passen – denk dat je vandaag zult sterven en geef al je geliefden veel liefde en vergeef hen de nare dingen.


    Maak melding
  7. In 1979 was ik nog maar een jochie van 13 jaar en ik genoot een onbezorgde jeugd op Zorg & Hoop. Van de ontvoering van het 6-jarige jongetje had ik slechts vaag iets meegekregen. En toch was het ook weer heel dichtbij. Ik zat aan de Kamperfoeliestraat op school, op nog geen steenworp afstand van de Zinniaschool.
    Drie maanden later was er de coup, een daad die wél een grote impact had op de hele samenleving, hoe oud we ook waren. Overal militairen met Uzi’s en Karabijnen, de avondklok en andere vrijheid berovende maatregelen. In september 1980, een maand na het buiten werking stellen van de grondwet gingen we naar Nederland. Weg uit het geliefde Suriname, waar ik zo’n heerlijke jeugd heb mogen hebben. Voor mij was dat een regelrechte drama, maar als ik het afzet tegen wat die arme Ravi heeft meegemaakt, dan mag ik mezelf toch gelukkig prijzen. Thanks for sharing Usha


    Maak melding
  8. Triest maar waar gerechtigheid moet en zal geschieden
    maar wanneer, want de tijd dringt en geduld raakt op.
    Maar ik heb nog hoop.
    Jai-Hind


    Maak melding
  9. Heel mooi maar ook heel triest verhaal. Ik was vriendin met zus van Ravi en zat samen met haar in de klas op de Zinniaschool. Volgens mij zaten we in de 2e klas toen ze plots uit de klas werd gehaald. Later toen ik thuis kwam vertelde mijn moeder mij dat Rachna haar broertje was ontvoerd. Ik was pas 7 maar herinner mij dit als de dag van gisteren. Daarna ook nog haar vader Robby vermoord.
    Nu 35 jaar later ben ik voor t eerst….ja serieus….in Fort Zeelandia. Vandaag 29 nov 2015 sta ik voor t eerst voor t plakaat met de 15 namen erop. Kmoest wel ff slikken toen ik de naam Robby Sohansingh zag. Ben een paar jaar geleden ook bevriend geraakt met de dochter van Frank Wijngaarde. En om zijn naam nu hier te zien….khad nooit gedacht dat t mij zo zou aangrijpen…snik.
    Maar gelukkig weet ik dat onze schepper Jehovah God binnenkort een ieder persoonlijk ter verantwoording zal roepen. Deuteronomium 32:35: ”….aan mij is de wraak”… zegt hij.
    Dus aan alle nabestaanden, het komt goed!


    Maak melding
  10. Pakkend en aangrijpend Usha, zoals jij schrijft over een onderwerp waarover al jaren zo ontzettend veel geschreven wordt. Jouw persoonlijk insteek en het verhaal van Ravi onderstrepen de noodzaak van berechting. Niet alleen voor de getroffen gezinnen. Goed stuk.


    Maak melding
  11. Mooi geschreven stuk en heel herkenbaar. Ik heb ook op die school gezeten in de eerste klas. Zijn zus kon ik herinneren als een heel aardig meisje. Ze zaten ook bij mij op zwemles in Oase. Het heeft min des tijds heel erg aangegrepen en merkte ook duidelijk de spanning op school en op het schoolerf. Ik vergeet dit hele erge gebeuren niet. Tevens zijn de december moorden mij bij gebleven en ook ins gezin moest vluchten. Dit heeft heel wat meegedragen voor de rest van mij leven. Ooit woonde ik zo rustig daar met mijn familie en dat is mij allemaal ontnomen. Bedankt voor dit geschreven stuk.


    Maak melding

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

LAATSTE BERICHTEN:
TOP SITES