Sint Nikolaas

Door Clark Accord – Vanuit de verte komen flarden bubbeling music mijn richting uit. De vrolijk opzwepende Caribische ritme doet mijn bloed sneller stromen. Het begint reeds te schemeren. De hitte van de dag trek zich langzaam aan terug. Ik vindt dit de prettigste tijd van de dag om als fietser deelgenoot te zijn van het drukke verkeer van de hoofdstad. Zonder de moordende gesel van de hete tropenzon.
Over de Dokter Sophie Redmondstraat, een van ‘s lands twee vierbaanswegen, tevens een van de belangrijkste verkeer aders van de stad raast het verkeer in moordende snelheid langs me heen.
Als ik de music dicht genoeg genaderd ben, zie ik tot mijn verbazing twee zwarte pieten in vol ornaat op het trottoir voor een kinderwinkel staan.
Met erotische heupbewegingen geven ze zich over aan de ritmische klanken. Vrolijk zwaaien ze met hun jutte zakken in mijn richting.
De ontmoeting met de bubbelende Pieten voert me in gedachten terug naar het volgende artikel in “De Ware Tijd” van drie december.
“Sinterklaas, een puur Hollands feest krijgt in Suriname weer voet aan de grond. De Sint krijgt hierbij een flinke duw in de rug van de commercie. Jaren terug was Sinterklaas hier een vrij normale zaak. Tot begin jaren zeventig toen de Surinaamse versie “Gudu Pa zijn intrede deed. Maar die heeft niet lang volgehouden”.
“Is de Sint niet reeds lang passé in Suriname?” vraag ik Roline. De nicht bij wie ik inwoon. ” Ik dacht dat dit feest na onafhankelijkheid was afgeschaft”.
Een luidde tjoerie is haar reactie. “’T zijn de handelaren die dit feest kost was kost weer leven in proberen te blazen” fulmineert ze. Haar ogen schieten vuur. “En het lijkt ze aardig te gaan lukken ook”.
“Juist op het moment dat er in Nederland een discussie op gang is gekomen over de koloniale karakter van dit feest”.
“Voor de handelaren is het enige dat telt geld, geld en nog eens geld. Denk je dat ze zich druk maken om karakter. Kijk maar naar de prijzen in de winkel ”.
“Kan je, je het nog herinneren, kleuterklas, Maria school, juffrouw Norma?”: zeg ik opgewekt.
“Ai Juffrouw Norma was lief”. Opgelucht zak ik onderuit. Roline is weer gunstig gestemd.
“Weet je nog dat we de eerste Sinterklaas liedjes van haar hebben geleerd. Ik ken ze nog steeds uit mijn hoofd. Ken je deze? ”.
Enthousiast begin ik te zingen: “Ook al ben ik zwart als roet ik meen het wel goed”. Vrolijk trommel ik met mijn vingers de maat op het houten tafel blad.
Haar niets verhullende blik doet me abrupt ophouden met zingen.
“Mijn favoriete lied was Sinterklaas kapoentje”: zegt Roline. Als Juffrouw Norma ons vroeg welk lied we wilde zingen riep ik enthousiast ‘Sinterklaas kapoentje’. De hele klas volgde daarna in koor. ‘Sinterklaas kapoentje’, Sinterklaas kapoentje. Aan juffrouw Norma’s gezicht was te merken dat ze het niet blij was met ons keus. Met een hoog tempo fietste ze door het lied. Een herhaling konden we op ons buik schrijven”. Roline viel zowat van haar stoel van het lachen.
Nadat ze zichzelf weer onder controle had ging ze verder.
“Arme Juffrouw Norma. Ondanks ons jeugdige leeftijd wisten we heel goed dat ka Surinaams was voor poep was en dat poentje stond voor kut. Sinterklaas kapoentje betekend dus……”.
“Bespaar me je uitleg Roline. Ik ben niet zo lang weg uit Suriname dat ik de taal niet meer beheers. Een beetje meer respect voor de goedheiligman zou op zijn plaats zijn”.
Met een spottende blik kijkt ze me aan. “Ook al ben ik zwart als roet ik meen het wel goed. Want ik kom van Sinterklaas ik ben zijn Pieterbaas”: zong ze met een verbeten trek op haar gezicht.
“
Clark Accord – www.clarkaccord.com